تفسیر:المیزان جلد۱۷ بخش۵: تفاوت میان نسخه‌ها

أَ لَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ أَنزَلَ مِنَ السمَاءِ مَاءً فَأَخْرَجْنَا بِهِ ثَمَرَاتٍ مخْتَلِفاً أَلْوَانهَا وَ مِنَ الْجِبَالِ جُدَدُ بِيضٌ وَ حُمْرٌ مخْتَلِفٌ أَلْوَانهَا وَ غَرَابِيب سودٌ(۲۷)

إِنَّ الَّذِينَ يَتْلُونَ كِتَب اللَّهِ وَ أَقَامُوا الصلَوةَ وَ أَنفَقُوا مِمَّا رَزَقْنَاهُمْ سِرًّا وَ عَلانِيَةً يَرْجُونَ تجَارَةً لَّن تَبُورَ(۲۹)

جَنَّات عَدْنٍ يَدْخُلُونهَا يحَلَّوْنَ فِيهَا مِنْ أَساوِرَ مِن ذَهَبٍ وَ لُؤْلُؤاً وَ لِبَاسهُمْ فِيهَا حَرِيرٌ(۳۳)

وَ قَالُوا الحَْمْدُ للَّهِ الَّذِى أَذْهَب عَنَّا الحَْزَنَ إِنَّ رَبَّنَا لَغَفُورٌ شكُورٌ(۳۴)

الَّذِى أَحَلَّنَا دَارَ الْمُقَامَةِ مِن فَضلِهِ لا يَمَسنَا فِيهَا نَصبٌ وَ لا يَمَسنَا فِيهَا لُغُوبٌ(۳۵)

وَ الَّذِينَ كَفَرُوا لَهُمْ نَارُ جَهَنَّمَ لا يُقْضى عَلَيْهِمْ فَيَمُوتُوا وَ لا يخَفَّف عَنْهُم مِّنْ عَذَابِهَا كَذَلِك نجْزِى كلَّ كفُورٍ(۳۶)

وَ هُمْ يَصطرِخُونَ فِيهَا رَبَّنَا أَخْرِجْنَا نَعْمَلْ صالِحاً غَيرَ الَّذِى كنَّا نَعْمَلُ أَ وَ لَمْ نُعَمِّرْكُم مَّا يَتَذَكرُ فِيهِ مَن تَذَكَّرَ وَ جَاءَكُمُ النَّذِيرُ فَذُوقُوا فَمَا لِلظالِمِينَ مِن نَّصِيرٍ(۳۷)

إِنَّ اللَّهَ عَالِمُ غَيْبِ السمَاوَاتِ وَ الاَرْضِ إِنَّهُ عَلِيمُ بِذَاتِ الصدُورِ(۳۸)

آيا نديدى كه خدا از آسمان، آبى فرستاد پس با آن ميوه هايى از زمين بيرون كرديم كه رنگ هاى مختلف دارد، و نيز از كوه ها راه هاى سفيد و سرخ با رنگ هاى مختلف و سياهى هاى غليظ پديد آورديم (۲۷).

و همچنين آدميان و جانوران و چارپايان را به رنگ هاى مختلف (پديد كرديم)، از جمله بندگان خدا تنها دانايان از او بيم دارند و خدا نيرومند و آمرزنده است (۲۸).

كسانى كه كتاب خدا را مى خوانند و نماز به پا مى دارند و از آنچه روزيشان داده ايم، نهان و عيان انفاق مى كنند به تجارتى كه نابودى ندارد، اميدوارند (۲۹).

آنچه از اين قرآن به تو وحى كرديم، حق است و مصدق كتاب هاى پيش ‍ است، كه خدا به كار بندگانش آگاه و بينا است (۳۱).

آنگاه اين كتاب را به آن كسانى كه از بندگان خود كه انتخابشان كرده ايم به ميراث داديم، پس بعضى از ايشان ستمگر خويش اند و بعضى معتدل اند، و بعضى از ايشان به اذن خدا به سوى نعمت ها مى شتابند و كرم بزرگ اين است (۳۲).

بهشت هاى جاويد كه وارد آن شوند و در آنجا با دستبندهايى از طلا و مرواريد زيور كنند و لباسشان در آن جا، حرير است (۳۳).

و گويند ستايش خدايى را كه غم و اندوه را از ما ببرد كه پروردگارمان آمرزنده و شكور است (۳۴).

همان خدايى كه از كرم خويش ما را به اين سراى دائم درآورد كه در اينجا رنج و ملالى به ما نرسد (۳۵).

و كسانى كه كافرند براى آنان آتش جهنم است، نه مرگشان دهند تا بميرند و نه عذاب جهنم را از آن ها سبك كنند، همه كفرپيشگان را چنين سزا دهيم (۳۶).

و آن ها در جهنم فرياد زنند: پروردگارا بيرونمان كن تا كار شايسته اى جز آنچه مى كرده ايم، بكنيم (خطاب شود) مگر آن قدر عمرتان نداديم كه هركه پند گرفتنى بود، در طى آن پند گيرد و بيم رسان نيز برايتان آمد، (اينك عذاب را) بچشيد كه ستمگران يارى ندارند (۳۷).

خدا داناى نهفته آسمان ها و زمين است و همانا او داناى به مكنونات و اسرار سينه هاست (۳۸).

در اين آيات دوباره به مساءله توحيد برگشته، آيت هايى ديگر كه دلالت بر توحيد مى كند برمى شمارد، و در ضمن به داستان كتاب منتقل شده، درباره حقانيت آن، و اين كه از ناحيه خدا نازل شده، سخن گفته است، و چون در فصل قبلى رشته كلام به مسأله نبوت و كتاب كشيده شده بود، و فرموده بود: «إنا ارسلناك بالحق بشيرا و نذيرا» و نيز درباره كتاب فرموده بود: «جاءتهم رسلهم بالبينات و بالزبر و بالكتاب المنير»، جا داشت كه متعرض آثار و خصوصيات كتاب بشود، و لذا فرمود: