تفسیر:المیزان جلد۱۷ بخش۲۱: تفاوت میان نسخه‌ها

پس رسولان خدا، هم در حجت و دليل منصورند. براى اين كه «راه حق» را پيش گرفته اند و «راه حق»، هرگز شكست نمى خورد. و هم بر دشمنان خود منصورند. يا به اين كه خدا ياری شان مى دهد، تا دشمنان را زيردست كنند. و يا به اين كه از ايشان انتقام مى گيرند، چنانچه خداى تعالى فرموده: «وَ مَا أرسَلنَا مِن قَبلِكَ إلّا رِجَالاً نُوحِى إلَيهِم مِن أهلِ القُرَى... حَتّى إذَا استَيأسَ الرُّسُلُ وَ ظَنُّوا أنّهُم قَد كُذِبُوا جَاءَهُم نَصرُنَا فَنُجِّىَ مَن نَشَاءُ وَ لَا يُرَدُّ بَأسُنَا عَنِ القَومِ المُجرِمِين».

و مراد از «جُندَنَا»، جامعه اى است كه فرمانبردار امر خدا باشد و در راه خدا جهاد نمايد. و اين جامعه، عبارت است از: گروه مؤمنان و يا انبياء به ضميمه مؤمنان، كه پيرو انبيايند. بنابر احتمال دوم، در اين كلام، تعميم بعد از تخصيص به كار رفته. و به هرحال، پس مؤمنان، مانند پيشوايان خود منصورند، همچنان كه در جاى ديگر، خطاب به مؤمنان فرموده: «وَ لَا تَهِنُوا وَ لَا تَحزَنُوا وَ أنتُمُ الأعلَونَ إن كُنتُم مُؤمِنِين»، كه در گذشته، تعدادى آيات كه بر اين معنا دلالت داشت، گذشت.

اين آيه، مشركان را در برابر عجله شان، توبيخ مى كند كه مى گفتند: «مَتَى هَذَا الوَعدُ: پس اين وعده عذابت چه شد»؟ و «مَتَى هَذَا الفَتحُ: پس اين وعده فتح چه شد»؟ و نيز اعلام مى كند به اين كه اين عذاب، چيزى نيست كه در آن عجله شود. چون روزى بسيار سخت و صبحى بسيار شوم، در پى دارد.