تفسیر:المیزان جلد۱۷ بخش۲۴: تفاوت میان نسخه‌ها

<span id='link200'><span>

پس حاصل معناى آيه اين است كه من آن قدر به اسب علاقه يافتم ، كه وقتى اسبان را بر من عرضه كردند، نماز از يادم رفت تا وقتش فوت شد، و خورشيد غروب كرد. البته بايد دانست كه علاقه سليمان (عليه السلام ) به اسبان براى خدا بوده ، و علاقه به خدا او را علاقه مند به اسبان مى كرد، چون مى خواست آنها را براى جهاد در راه خدا تربيت كند، پس ‍ رفتنش و حضورش براى عرضه اسبان به وى ، خود عبادت بوده است . پس در حقيقت عبادتى او را از عبادتى ديگر باز داشته ، چيزى كه هست نماز در نظر وى مهم تر از آن عبادت ديگر بوده است .

<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۷ صفحه ۳۰۹ </center>

بعضى ديگر از مفسرين گفته اند: ((ضمير در ((توارت (( به كلمه ((خيل (( برمى گردد و معنايش اين است كه : سليمان از شدت علاقه اى كه به اسبان داشت ، بعد از سان ديدن از آنها، همچنان به آنها نظر مى كرد، تا آنكه اسبان در پشت پرده بعد و دورى ناپديد شدند((. ولى در سابق گفتيم كه : كلمه ((عشى (( در آيه قبلى ، مؤ يد احتمال اول است ، و هيچ دليلى هم نه در لفظ آيه و نه در روايات بر گفتار اين مفسر نيست .

<span id='link201'><span>

==نقل گفتار مفسرين در معناى آيه ردوها على فطفق مسحا بالسوق و الاعناق ==

رُدُّوهَا عَلىَّ فَطفِقَ مَسحَا بِالسوقِ وَ الاَعْنَاقِ