تفسیر:المیزان جلد۱۵ بخش۱: تفاوت میان نسخه‌ها

مؤ لف : در سابق گذشت كه گفتيم چشم به زير انداختن و توجه به نماز از لوازم خشوع است پس تعريفى كه امام فرموده تعريف به لازمه معنا است ، و نظير آن روايتى است كه الدرالمنثور از عده اى از صاحبان جوامع حديث ، از على (عليه السلام ) آورده كه فرموده خشوع آن است كه در نمازت به اين طرف و آن طرف نگاه نكنى كه اين نيز تعريف به لازمه معنا است .

و در كافى به سند خود از مسمع بن عبدالملك ، از ابى عبداللّه (عليه السلام ) روايت كرده كه فرموده : رسول خدا (صلى اللّه عليه و آله ) فرموده : هر كسى كه خشوع ظاهرى او بيش از خشوع قلبى اش باشد نزد ما منافق است .

مؤ لف : در الدرالمنثور از عده اى از صاحبان جوامع حديث از ابى الدرداء از رسول خدا

(صلى اللّه عليه و آله ) روايت آورده كه همين معنا را افاده مى كند و عبارت آن اين است كه : به خدا پناه ببريد از خشوع نفاق . پرسيدند خشوع نفاق چيست ؟ فرمود اينكه ظاهر بدن خاشع ديده شود، ولى در قلب خشوعى نباشد.

و نيز در همان كتاب گفته : روايت شده كه رسول خدا (صلى اللّه عليه و آله ) در نمازش چشم به سوى آس مان بلند مى كرد، همين كه اين آيه نازل شد، از آن به بعد سر به زير مى انداخت و چشم به زمين مى دوخت .

مؤ لف : اين دو روايت را الدرالمنثور هم از جمعى از نويسندگان از رسول خدا (صلى اللّه عليه و آله ) روايت كرده و در معناى خشوع روايات بس يارى ديگر هم هست .