تفسیر:المیزان جلد۲۰ بخش۲۵: تفاوت میان نسخه‌ها

أُولَئك هُمُ الْكَفَرَةُ الْفَجَرَةُ(۴۲)

   

خدا بكشد انسان را، كه چقدر كفرانگر است. (۱۷)

آنان همين كافران فاجرند. (۴۲)

   

در اين فصل، نخست انسان را نفرين مى كند، و از اين كه در كفر به ربوبيّت ربّ خود اصرار و مبالغه مى ورزد، تعجب مى كند، و آنگاه به حدوث و بقاى او اشاره نموده، مى فهماند كه انسان، نه مالك چيزى از آفرينش ‍ خويش است، و نه مالك چيزى از تدبير امورش، بلكه خداى سبحان است كه او را از نطفه اى بى مقدار آفريده و سپس اندازه گيرى اش كرد، و آنگاه راه را برايش آسان ساخت، و در آخر هم، اوست كه وى را مى ميراند، و به قبر داخلش مى كند، و هر وقت كه بخواهد، دوباره زنده اش مى سازد.