۱۷٬۰۵۲
ویرایش
برچسبها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
برچسبها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
||
خط ۹۸: | خط ۹۸: | ||
==رواياتى در ذيل برخى آيات سوره طارق== | ==رواياتى در ذيل برخى آيات سوره طارق== | ||
در تفسير قمى در ذيل | در تفسير قمى در ذيل جملۀ «إن كُلُّ نَفسٍ لَمّا عَلَيها حَافِظ» آمده كه: منظور از «حافظ»، ملائكه است. | ||
و در همان | |||
و در همان كتاب، در ذيل آيه «خُلِقَ مِن مَاءٍ دَافِق» آمده كه: منظور «نطفه» است، كه با قوت خارج مى شود. و در ذيل آيه «يَخرُجُ مِن بَينِ الصُّلبِ وَ التَّرَائِب» آمده: يعنى صُلب مرد، و ترائب زن، كه همان سينۀ اوست. | |||
و نيز در تفسير | |||
و در مجمع البيان آمده كه روايتى با حذف اواخر | مؤلّف: اين روايت، صرفنظر از اين كه شخص امام را معرفى نكرده، و تنها گفته است: «فرمود»، و صرفنظر از اين كه سندش افتاده، خود مضمونش هم خالى از اشكال نيست. | ||
و نيز در تفسير قمى، در ذيل آيه «يَومَ تُبلَى السّرائِر'''» فرموده: يعنى «ظاهر مى شود از سريره ها». | |||
و در مجمع البيان آمده كه روايتى با حذف اواخر سند، از ابى درداء رسيده كه گفت: رسول خدا «صلّى اللّه عليه و آله و سلّم» فرمود: خداى تعالى، چهار چيز را براى خلقش ضمانت كرده كه هدر نرود و آن، اثر نماز و زكات و روزه رمضان و غسل جنابت است، و همين است سرائرى كه خداى تعالى درباره اش فرمود: «يَومَ تُبلَى السّرائِر». | |||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۲۰ صفحه ۴۳۵ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۲۰ صفحه ۴۳۵ </center> | ||
مؤلّف: و شايد اين از قبيل ذكر بعضى از مصاديق است، همچنان كه روايت بعدى، اين احتمال را تأييد مى كند. | |||
و در همان | |||
و در تفسير | و در همان كتاب، از معاذ بن جبل روايت شده كه گفت: از رسول خدا «صلّى اللّه عليه و آله و سلّم» پرسيدم: منظور از اين سرائر، كه خداى تعالى بندگان خود را با آن ابتلاء مى كند، چيست؟ فرمود: سرائر شما، همان اعمال شماست؛ از نماز و روزه و زكات و وضو و غسل جنابت، و هر واجب ديگر. (پس ذكر شده هاى در روايت قبلى، عنوان مثال را دارد)، براى اين كه همۀ اعمال شما، سرائر و پنهانى است. چون هر كسى مى تواند بگويد نماز خوانده ام، در حالى كه نخوانده باشد. و اگر بخواهد مى تواند بگويد وضو گرفته ام، در حالى كه نگرفته باشد. پس همۀ اعمال شما، نزد خدا محفوظ و خدا ضامن آن است، و روز «تبلى السرائر»، واقعيت آن ها آشكار مى گردد. | ||
و باز در همان كتاب است كه در ذيل | |||
و در مجمع | و در تفسير قمى، در ذيل آيه «فَما لَهُ مِن قُوّة و لا ناصر» آمده: يعنى هيچ نيرويى ندارد كه با آن به سوى خالقش نزديك شود، و هيچ ناصرى ندارد كه اگر خدا عذاب او را بخواهد، او را يارى كند. | ||
و در | |||
آنگاه فرمود: من از رسول خدا | و باز در همان كتاب است كه در ذيل جملۀ «وَ السَّماء ذَاتِ الرَّجع» فرمود: يعنى داراى باران و «وَ الأرض ذَات الصَّدع»، يعنى داراى گياه. | ||
و در مجمع البيان، در ذيل جملۀ «إنّهُ لَقَولٌ فَصل» آمده: يعنى قرآن، بين حق و باطل را از راه روشنگرى هر يك جدايى مى اندازد، و اين معنا از امام صادق «عليه السلام» روايت شده. | |||
و در الدرّ المنثور است كه ابن ابى شيبه، دارمى، ترمذى، محمد بن نصر، و ابن انبارى (در كتاب مصاحف)، از حارث اعور روايت كرده اند كه گفت: داخل مسجد شدم و ديدم كه مردم دچار ورطۀ بگومگوها شده اند. نزد على شدم و جريان را باز گفتم. از درِ تعجب پرسيد: راستى آنچه نبايد مى كردند، كردند؟! | |||
آنگاه فرمود: من از رسول خدا «صلّى اللّه عليه و آله و سلّم» شنيدم مى فرمود: به زودى، فتنه اى به پا مى شود. عرضه داشتم: چاره خلاصى از آن چيست يا رسول الله؟ فرمود: تمسك به كتاب خدا، كه در آن خبر امّت هاى قبل از شما و مردم بعد از شما و حَكَم در ما بين شماست، | |||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۲۰ صفحه ۴۳۶ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۲۰ صفحه ۴۳۶ </center> | ||
كتاب خدا كه جدا ساز حق از باطل است | كتاب خدا كه جدا ساز حق از باطل است. همه اش حق است و جدّى، نه شوخى. هر جبّارى كه كتاب خدا را پشت سر اندازد، خدا كمرش را مى شكند، و هر كس به پيروى هواى نفسش، به دنبال غير قرآن رود، خدا گمراهش مى سازد. كتاب خدا، حبل متين خدا و ذكر حكيم و صراط مستقيم است. كتاب خدا، بازيچۀ هواها نمى شود و دانشمندان، از معارفش سير نمى گردند. گروندۀ به آن، از هر زبانى كه باشد، درباره آن دچار اشتباه نمى شود، و از اين كه دشمنان آن را رد كنند، كهنه نمى گردد، و عجائبش تمام شدنى نيست. قرآن، همان كتابى است كه وقتى جن آن را شنيد، چاره اى جز اين نديد كه بگويد: «إنّا سَمِعنَا قُرآناً عَجَباً يَهدِى إلَى الرُّشد». هر كس به حكم قرآن سخن گويد، راست گفته؛ و هر كس به حكم آن حكم كند، عدالت ورزيده؛ و هر كس به دستوراتش عمل كند، پاداش داده مى شود؛ و هر كس را به سوى قرآنش بخوانند، به صراط مستقيمش هدايت كرده اند. | ||
مؤلّف: قريب به اين معنا، از معاذ بن جبل، از رسول خدا «صلّى اللّه عليه و آله و سلّم» و مختصر آن، از ابن مردويه، از على «عليه السلام» نقل شده. | |||
<center> ''' * * * ''' </center> | <center> ''' * * * ''' </center> | ||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۲۰ صفحه ۴۳۷ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۲۰ صفحه ۴۳۷ </center> |
ویرایش