روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۱۵۵۴

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، بَابُ الْمِيَاهِ وَ طُهْرِهَا وَ نَجَاسَتِهَا

و قال الصادق ع :

كَانَ‏ بَنُو إِسْرَائِيلَ‏ إِذَا أَصَابَ أَحَدَهُمْ قَطْرَةُ بَوْلٍ قَرَضُوا لُحُومَهُمْ بِالْمَقَارِيضِ‏ وَ قَدْ وَسَّعَ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ عَلَيْكُمْ بِأَوْسَعِ مَا بَيْنَ اَلسَّمَاءِ وَ اَلْأَرْضِ وَ جَعَلَ لَكُمُ اَلْمَاءَ طَهُوراً فَانْظُرُوا كَيْفَ تَكُونُونَ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۱ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۲۵

امام صادق عليه السّلام فرمود: اسرائيليان (يهوديان) را چنين رسم بوده كه چون به يكى از آنان قطره‏اى بول ميرسيد گوشتهاى خود را با قيچى مى‏بريدند، در صورتى كه خداوند عزّ و جلّ كار را بر شما امّت به توسّط احكامى كه وسعت آن باندازه فاصله زمين تا آسمان است، آسان ساخته، آب را برايتان پاك‏كننده قرار داده است. حال بنگريد (از نظر شكر) چگونه‏ايد؟ (و در چه شرايط آسان و بى‏رنجى بسر ميبريد). مترجم گويد: «اين خبر در لفظش تصرّف (نقل بمعنى غلط) شده است و در تفسير منسوب بعلىّ بن ابراهيم قمّى اين چنين آمده: «انّ الرّجل من بني اسرائيل اذا اصاب شيئا من بدنه البول قطعوه» يعنى اگر يكى از بنى اسرائيل بدنش ببول متنجّس مى‏شد ديگران از وى دورى مى‏گزيدند، ظاهرا اين حكم در روز شنبه كه روز به معبد رفتن (و عبادت) آنهاست معمول بوده و شخص مذكور بمعبد راه نمى‏يافت. و يكى از راويان مرجع ضمير بارز در «قطعوه» را درست نشناخته و آن را به بدن يا بول بازگردانده و خبر را نقل بمعنى كرده، و اين موجب شده كه شارحين در معنى خبر درمانده شوند، چون يهود چنين كارى را نمى‏كنند و نمى‏توانند هم كه بكنند و بخوبى از لفظ واضح است كه تصرّف شده، و نيز معنى ندارد كه يكى از آنها ببول آلوده شود و ديگران گوشتهاى خود را بچينند». و اگر مارى در خمره آبى داخل شده و سپس بيرون آيد، بايد به اندازه سه كف (مشت) پر از آن بيرون ريخته شود و باقى آب مورد استفاده قرار گيرد، چه مقدار آب كم باشد يا زياد، هر دو يك حكم دارد. و استفاده از طنابى كه از موى خوك تهيّه شده در آب كشى از چاه مانعى ندارد. مترجم گويد: «ناپاك شدن آب به آنست كه نجاستى (و لو هر قدر كم) به آن سرايت كند و تا زمانى كه عين نجاست انتقال پيدا نكرده باشد، دليل بر نجس شدن شى‏ء پاك نداريم. و صرف ملاقات نجس با چيزى، نجس‏كننده آن چيز نيست. و اگر ملاقات را منجّس بدانيم بايد نتوانيم با آب قليل تطهير كنيم، زيرا اوّل آب با شى‏ء نجس ملاقات كرده، بعد آن را زائل و تطهير مى‏كند، پس معلومست كه سرايت و تعدّى شرط است، و موى خوك با اينكه باتّفاق فقهاء نجس است، بدليل اينكه سرايت نميكند، آب را نجس نميسازد و اگر سرايتى تصوّر شود آب يا هر چيز مرطوب ديگرى متنجّس خواهد شد و خبر بعد خود دليل ما است.»