روایت:الکافی جلد ۲ ش ۲۰۲۵

آدرس: الكافي، جلد ۲، كِتَابُ الدُّعَاء

ابو علي الاشعري عن الحسن بن علي بن عبد الله و حميد بن زياد عن الخشاب جميعا عن الحسن بن علي بن يوسف عن معاذ بن ثابت عن عمرو بن جميع عن ابي عبد الله ع قال قال رسول الله ص :

إِنَّ أَحَقَّ اَلنَّاسِ بِالتَّخَشُّعِ فِي اَلسِّرِّ وَ اَلْعَلاَنِيَةِ لَحَامِلُ‏ اَلْقُرْآنِ‏ وَ إِنَّ أَحَقَّ اَلنَّاسِ فِي اَلسِّرِّ وَ اَلْعَلاَنِيَةِ بِالصَّلاَةِ وَ اَلصَّوْمِ‏ لَحَامِلُ‏ اَلْقُرْآنِ‏ ثُمَّ نَادَى بِأَعْلَى صَوْتِهِ يَا حَامِلَ‏ اَلْقُرْآنِ‏ تَوَاضَعْ بِهِ يَرْفَعْكَ اَللَّهُ وَ لاَ تَعَزَّزْ بِهِ فَيُذِلَّكَ اَللَّهُ يَا حَامِلَ‏ اَلْقُرْآنِ‏ تَزَيَّنْ بِهِ لِلَّهِ يُزَيِّنْكَ اَللَّهُ بِهِ وَ لاَ تَزَيَّنْ بِهِ لِلنَّاسِ‏ فَيَشِينَكَ اَللَّهُ بِهِ مَنْ خَتَمَ‏ اَلْقُرْآنَ‏ فَكَأَنَّمَا أُدْرِجَتِ اَلنُّبُوَّةُ بَيْنَ جَنْبَيْهِ وَ لَكِنَّهُ لاَ يُوحَى إِلَيْهِ وَ مَنْ جَمَعَ‏ اَلْقُرْآنَ‏ فَنَوْلُهُ لاَ يَجْهَلُ مَعَ مَنْ يَجْهَلُ عَلَيْهِ وَ لاَ يَغْضَبُ فِيمَنْ‏ يَغْضَبُ عَلَيْهِ وَ لاَ يَحِدُّ فِيمَنْ يَحِدُّ وَ لَكِنَّهُ يَعْفُو وَ يَصْفَحُ وَ يَغْفِرُ وَ يَحْلُمُ لِتَعْظِيمِ‏ اَلْقُرْآنِ‏ وَ مَنْ أُوتِيَ‏ اَلْقُرْآنَ‏ فَظَنَّ أَنَّ أَحَداً مِنَ اَلنَّاسِ أُوتِيَ أَفْضَلَ مِمَّا أُوتِيَ فَقَدْ عَظَّمَ مَا حَقَّرَ اَللَّهُ وَ حَقَّرَ مَا عَظَّمَ اَللَّهُ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۶, ۴۰۱

رسول خدا (ص) فرمود: سزاوارتر مردم به ترس از خدا در نهان و عيان داراى علم به قرآن آن است و راستى كه سزاوارتر مردم در نهان و عيان به نماز خواندن و روزه گرفتن عالم به قرآن است، سپس به بلندترين آوازش فرياد زد: اى عالم به قرآن! به وسيله آن تواضع پيشه كن تا خدايت بالا برد و آن را وسيله عزّت‏طلبى و تكبّر مساز تا خدا خوارت كند، اى داناى قرآن! خود را با آن براى خدا بياراى تا خدا تو را بيارايد و خود را بدان براى مردم مياراى تا خدا بدو تو را زشت نمايد، هر كه تمام قرآن را حفظ كند گويا: نبوّت را در دل خود جاى داده است ولى با وحى نمى‏رسد و هر كه قرآن را فراهم كند و آن را درك كند در برابر كسى كه با او نادانى كند بردبار باشد و در برابر هر كه به او خشم كند شكيبا باشد و خشم نكند و در برابر هر كه به او تندى كند تند نشود ولى بگذرد و چشم پوشد و بيامرزد و بردبار باشد به خاطر تعظيم قرآن و هر كه به او تندى كند تند نشود ولى بگذرد و چشم پوشد و بيامرزد و بردبار باشد به خاطر تعظيم قرآن و هر كه قرآن بدو داده شده است و گمان برد به كسى بهتر او داده شده هر آينه‏ آنچه را خدا كوچك شمرده بزرگ دانسته و آنچه را خدا بزرگ دانسته كوچك شمرده است.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۴۰۶

امام صادق عليه السّلام فرمود: رسول خدا (ص) فرمود: همانا سزاوارترين مردمان بترس از خدا در نهان و عيان آن كس است كه قرآن را دربردارد، و هر آينه سزاوارترين مردمان در نهان و آشكار بنماز خواندن و روزه گرفتن آن كس است كه قرآن را در بردارد، سپس بآواز بلند فرمود: اى دارنده قرآن بوسيله آن فروتنى پيشه كن تا خدايت بالا برد، و بدان وسيله تكبرورزى و عزت‏طلبى نكن كه خدا خوار و زبونت كند، اى در بردارنده قرآن براى خدا خود را بدان بياراى تا خدايت بدان بيارايد و با قرآن براى مردمان خودآرائى نكن كه خدايت ترا بدان زشت كند، هر كه قرآن را (با تدبر و فهميدن) ختم كند گويا نبوت را در دل خود جاى داده ولى باو وحى نميرسد، و هر كه قرآن را آن طور كه شايد فراهم كند (چنين كسى) در برابر آن كس كه با او نادانى كند (بردبارى ورزد چون او) نادانى نكند، و در در برابر كسى كه بر او خشم گيرد (شكيبائى ورزد و) خشم نكند، و با هر كس كه با او تندى كند تندى نكند، ولى بگذرد و نديده گيرد و بيامرزد و حلم ورزد بخاطر بزرگ داشت قرآن، و هر كه قرآن بدو داده شود و باز گمان كند كه بيك تن از مردم بهتر از آنچه او دارد چيزى داده‏اند آن كس بزرگ دانسته آنچه را خدا كوچك شمرده، و كوچك دانسته آنچه را خداوند بزرگ شمرده است.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۶۱۹

ابو على اشعرى، از حسن بن على بن عبداللَّه و حميد بن زياد، از خشّاب، هر دو روايت كرده‏اند، از حسن بن على بن يوسف، از معاذ بن ثابت، از عمرو بن جميع، از امام جعفر صادق عليه السلام كه فرمود: «رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود: به درستى كه سزاوارترين مردم به فروتنى كردن و اظهار آن در نهان و آشكار، حامل قرآن است، و سزاوارترين مردم در نهان و آشكار به نماز و روزه، حامل قرآن است». پس به بلندترين آواز خويش ندا فرمود كه: «اى حامل قرآن! به سبب قرآن فروتنى كن، تا خدا تو را بلند گرداند، و به آن طالب عزّت مباش (و عزّت را بر خود مبند)، كه خدا تو را ذليل و خوار مى‏گرداند. اى حامل قرآن! به آن از براى خدا متزيّن و آراسته شو، تا خدا تو را به آن زينت دهد، و به آن از براى مردمان متزيّن مشو، كه خدا تو را به آن زشت و بدنما مى‏سازد. هر كه قرآن را ختم كند، گويا كه پيغمبرى را در ميان دو پهلوى خود درج كرده، وليكن به سوى او وحى نمى‏شود، و هر كه قرآن را جمع كرده باشد، سزاوار است او را كه با كسى كه بر او جهالت مى‏كند، جهالت نكند، و به غضب نيايد در باب كسى كه بر او غضب مى‏كند، و تندى نكند در حقّ كسى كه تندى مى‏كند، و زود از جا به در نرود، وليكن بايد كه عفو كند و درگذرد و بيامرزد و حلم ورزد، از براى تعظيم قرآن، و كسى كه قرآن به او عطا شده باشد، پس چنان گمان كند كه به يكى از مردمان عطا شده است، بهتر از آنچه به او عطا شده، به حقيقت كه بزرگ داشته چيزى را كه خدا آن را حقير و كوچك گردانيده، و حقير دانسته چيزى را كه خدا آن را عظيم گردانيده است».