روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۴۴۳

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

عده من اصحابنا عن سهل بن زياد عن علي بن حسان عن موسي بن بكر الواسطي عن رجل قال قال ابو جعفر ع :

اَلْمُرْجَوْنَ قَوْمٌ كَانُوا مُشْرِكِينَ فَقَتَلُوا مِثْلَ‏ حَمْزَةَ وَ جَعْفَرٍ وَ أَشْبَاهَهُمَا مِنَ اَلْمُؤْمِنِينَ ثُمَّ إِنَّهُمْ بَعْدَ ذَلِكَ دَخَلُوا فِي‏ اَلْإِسْلاَمِ‏ فَوَحَّدُوا اَللَّهَ وَ تَرَكُوا اَلشِّرْكَ وَ لَمْ يَكُونُوا يُؤْمِنُونَ فَيَكُونُوا مِنَ اَلْمُؤْمِنِينَ وَ لَمْ يُؤْمِنُوا فَتَجِبَ لَهُمُ‏ اَلْجَنَّةُ وَ لَمْ يَكْفُرُوا فَتَجِبَ لَهُمُ‏ اَلنَّارُ فَهُمْ عَلَى تِلْكَ اَلْحَالِ‏ مُرْجَوْنَ لِأَمْرِ اَللََّهِ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۵, ۴۵۵

از مردى كه گويد: امام باقر (ع) فرمود: مُرْجَوْنَ لِأَمْرِ اللَّهِ مردمى بودند كه مشرك بودند و حمزه و جعفر و مانند آنها از مؤمنان را كشتند، سپس هم آنها بعد از اين كار مسلمانى گرفتند و خدا را يگانه دانستند و شرك را وانهادند و از دل مؤمن نشدند تا در شمار مؤمنان باشند و بهشت بر آنها بايست شود و كافر هم نزيستند تا دوزخ را سزند و آنها در اين حال كارشان با خدا است.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۱۳۱

حضرت باقر عليه السّلام فرمود: مُرْجَوْنَ لِأَمْرِ اللَّهِ‏ و آنان كه باميد خدايند مردمانى هستند كه مشرك بودند پس حمزه و جعفر و مانند اينها از مؤمنين را كشتند، سپس همانها بعد از اين كارشان مسلمان شدند و خدا را بيگانگى شناختند و شرك را رها كردند ولى ايمان كامل نياوردند تا در زمره مؤمنين باشند و بدل ايمان نياوردند تا بهشت بر آنها واجب گردد، و كافر نشدند تا آتش دوزخ بر آنها لازم شود، پس اينان بر همين حال باميد خدايند.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۱۷۵

چند نفر از اصحاب ما روايت كرده‏اند، از سهل بن زياد، از على بن حسّان، از موسى بن بكر واسطى، از مردى كه گفت: امام محمد باقر عليه السلام فرمود كه: «طائفه مُرْجَوْنَ لِامْرِ اللَّهِ، گروهى هستند كه مشرك بودند. پس مثل حمزه و جعفر و امثال ايشان را- رحمة اللَّه عليهم- از مؤمنان، كشتند. و بعد از آن، در دين اسلام داخل شدند، و خداى عز و جل را به يگانگى پرستيدند، و شرك را ترك كردند. و مؤمن نبودند و ايمان نياوردند، كه بهشت از براى ايشان واجب باشد، و كافر نبودند، كه آتش دوزخ از براى ايشان واجب باشد. پس ايشان، بر اين‏ حال، به تأخير افكنده‏شدگانند از براى فرمان خداى عز و جل، تا درباره ايشان، به چه امر فرمايد».