البلد ١٧

ثُمَ‌ کَانَ‌ مِنَ‌ الَّذِينَ‌ آمَنُوا وَ تَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ وَ تَوَاصَوْا بِالْمَرْحَمَةِ

ترجمه

سپس از کسانی باشد که ایمان آورده و یکدیگر را به شکیبایی و رحمت توصیه می‌کنند!

|وانگهى از كسانى باشد كه ايمان آوردند و يكديگر را به صبر توصيه كرده و به ترحّم سفارش كردند

علاوه بر اين از زمره كسانى باشد كه گرويده و يكديگر را به شكيبايى و مهربانى سفارش كرده‌اند؛

و آن گاه هم از آنان باشد که ایمان آورده و یکدیگر را به اهمیتت صبر و مهربانی با خلق سفارش می‌کنند.

علاوه بر [انجام] این [تکالیف]، از کسانی باشد که ایمان آورده اند و یکدیگر را به صبر و مهربانی سفارش کرده اند؛

تا از كسانى باشد كه ايمان آورده‌اند و يكديگر را به صبر سفارش كرده‌اند و به بخشايش.

تا سپس از کسانی باشد که ایمان آورده‌اند و همدیگر را به شکیبایی و همدیگر را به مهربانی سفارش کرده‌اند

وانگهى از كسانى باشد كه ايمان آورده‌اند و يكديگر را به شكيبايى- پايدارى بر ايمان- اندرز مى‌دهند و به مهربانى و بخشايش سفارش مى‌كنند.

گذشته از اینها، او باید از زمره‌ی کسانی باشد که ایمان می‌آورند و همدیگر را به صبر و شکیبائی توصیه می‌کنند، و به ترحّم و مهربانی سفارش می‌نمایند.

سپس از (زمره‌ی) کسانی بوده که گرویده‌اند و یکدیگر را به شکیبایی و مرحمت سفارش کرده‌اند.

سپس گشت از آنان که ایمان آوردند و سفارش کردند به شکیبائی و سفارش کردند به مهربانی کردن‌

البلد ١٦	آیه ١٧	البلد ١٨
سوره : سوره البلد نزول : اطلاعات آماری تعداد کلمات : ١١ تعداد حروف :

معنی کلمات و عبارات

«ثُمَّ»: گذشته از اینها. علاوه از اینها (نگا: ابن‌کثیر، المنتخب، فی ظلال القرآن، نوین). «ثُمَّ کَانَ مِنَ الَّذِینَ ...»: گذشته از اینها باید باشد از. سپس از زمره کسانی خواهد شد که (نگا: روح‌البیان). معنی آیه با توجّه به بیان اخیر چنین می‌شود: سپس از زمره کسانی می‌گردد که ایمان می‌آورند و یکدیگر را به شکیبائی می‌خوانند و به مهربانی سفارش می‌کنند. «الْمَرْحَمَةِ»: لطف و مهربانی. شفقت و دلسوزی.

آیات مرتبط (تعداد ریشه‌های مشترک)

مَنْ‌ عَمِلَ‌ صَالِحاً مِنْ‌ ذَکَرٍ أَوْ... (۲)

وَ إِنِّي‌ لَغَفَّارٌ لِمَنْ‌ تَابَ‌ وَ... (۱) وَ مَنْ‌ أَرَادَ الْآخِرَةَ وَ سَعَى‌... (۲)

تفسیر

• آيات ۱ - ۲۰، سوره بلد
• حقيقتى درباره خلقت انسان كه سوره مباركه بلد بيان مى كند صفحه
• سه وحه در معناى آيه : ((و انت حلّ بهذا البلد))
• بيان اينكه سوگند ((و والد و ما ولد)) سوگند به ابراهيم واسمعيل (عليهما السّلام ) است
• چند قول ديگر درباره مراد از ((والد و ما ولد))
• خلقت انسان در ((كبد)) و آميخته بودن حيات او با رنج و خستگى
• حكايت منت گذارى كسى كه مقدارى از مال خود را انفاق نموده ، مى گويد:مال هنگفتى را تلف كردم
• رد و انكار لازمه سخن كسى كه انفاق از مال بر او گران آمده گفت : ((اهلكت مالا لبدا))
• معناى ((عقبه )) و وجه تفسير آن به ((فك رقبه )) و ((اطعام در روز قحطى ))
• رواياتى درباره قسم به شهر مكه ، مراد از (( والد و ما ولد))
• رواياتى در ذيل ((هديناه النجدين )) و درباره اطعام مسكين و آزاد كردن برده

• تفسیر آیات

• تفسیر آیات

• تفسیر آیات

نکات آیه

۱ - تنها کسانى گام هاى بلند انفاق را برمى دارند که از زمره مؤمنان باشند. (ثمّ کان من الذین ءامنوا) فعل «کان» یا عطف بر فعل «اقتحم» است; یعنى، «فلااقتحم العقبة و لا کان مؤمنًا» و یا عطف بر جمله «فلااقتحم العقبة»; یعنى، «فلااقتحم العقبة بعد کونه مؤمنًا...». در هر دو صورت، جمله «ثمّ کان من الذین آمنوا...» بیانگر مصداقى دیگر از مصادیق «عقبة» است; ولى شرافت افزون تر آن، سبب شده است که در ردیف «فکّ رقبة» و «إطعام» شمرده نشود; بلکه با جمله اى مستقل، بر اصل کلام عطف گرفته شود، بنابراین پیمودن «عقبة»، زمانى براى افراد محقق مى شود که از مؤمنان باشند.

۲ - مؤمنان، تنها در صورتى دشوارترین راه هاى انفاق را مى پیمایند که یکدیگر را به شکیبایى و مهرورزى سفارش کنند. (ثمّ کان من الذین ءامنوا و تواصوا بالصبر و تواصوا بالمرحمة) «مرحمة»، مصدر میمى و به معناى «رحمت» (رقّت، مغفرت و عطوفت داشتن) است (قاموس). تکرار «تواصوا» براى تأکید بوده و ممکن است اشاره به این نکته باشد که سفارش به صبر و توصیه به محبت، دو وظیفه مستقل و در عرض هم است و با ترک یکى، زمینه دیگرى از بین نرفته و تکلیف ساقط نمى شود.

۳ - ایمان آوردن و تشویق یکدیگر به صبر و ترحّم، برتر از اقدام به آزادسازى بردگان و تغذیه یتیمان و مساکین است. (ثمّ کان من الذین) حرف «ثمّ» براى تراخى رتبى است و دلالت دارد که آنچه بعد از آن آمده، در مرتبه اى والاتر از کارهاى قبل است.

۴ - ایمان به آیات الهى، سفارش یکدیگر به استقامت در تکالیف دشوار و اظهار محبت به بردگان، یتیمان و تنگدستان، قدردانى از نعمت هاى بینایى، گویایى و هدایت است.    ألم نجعل له عینین . و لسانًا و شفتین . و هدینه النجدین ... ثمّ کان من الذین ءامنوا و تواصوا بالصبر و تواصوا بالمرحمة «الذین آمنوا» گرچه مطلق است; ولى مصداق بارز آنها - به قرینه «و الذین کفروا بآیاتنا» در آیات بعد - مؤمنان به آیات الهى است و آیات پیشین - که بعضى از تکالیف را «عقبة» نامیده بود - قرینه بر مراد از «صبر» است و سیاق آیات نشان مى دهد که مراد از «مرحمة»، ترّحم بر «رقبة»، «یتیم» و «مسکین» است. ارتباط این آیات با آیه هاى پیشین - که نعمت هاى الهى را برشمرده - گویاى برداشت یاد شده است; زیرا «بینایى و بصیرت»، زمینه ساز «ایمان» و «داشتن زبان و لب»، زمینه ساز توصیه است.

۵ - کافران، از حالت شکیبایى، مهرورزى و عطوفت، محروم بوده و از توصیه یکدیگر به آن خصلت ها خاموش اند. (الذین ءامنوا و تواصوا بالصبر و تواصوا بالمرحمة) این آیه تعریض به کافرانى دارد که در آیات آغاز و پایان سوره، از آنان سخن به میان آمده است.

موضوعات مرتبط

• استقامت: توصیه به استقامت ۴
• انفاق: اهمیت صبر در انفاق ۲; اهمیت مهربانى در انفاق ۲; زمینه انفاق ۲
• انفاقگران :۱
• ایمان: اهمیت ایمان ۳; ایمان به آیات خدا ۴
• برده: اهمیت عتق برده ۳; مهربانى با برده ۴
• تکلیف: عمل به تکلیف سخت ۴
• شکر: شکر نعمت ۴
• صبر: اهمیت تشویق به صبر ۳; توصیه به صبر ۲; محرومان از صبر ۵; معرضان از صبر ۵
• کافران: محرومیت کافران ۵
• مؤمنان: انفاق مؤمنان ۱، ۲; فضایل مؤمنان ۱; مسؤولیت مؤمنان ۲
• مساکین: اهمیت تأمین مساکین ۳; مهربانى با مساکین ۴
• مهربانى: اهمیت تشویق به مهربانى ۳; محرومان از مهربانى ۵; معرضان از مهربانى ۵
• نعمت: نعمت بینایى ۴; نعمت سخن ۴; نعمت هدایت ۴
• یتیم: اهمیت تأمین یتیم ۳; مهربانى با یتیم ۴