روایت:الکافی جلد ۲ ش ۶۵۸

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

محمد بن يحيي عن محمد بن الحسين عن محمد بن اسماعيل بن بزيع عن صالح بن عقبه عن عبد الله بن محمد الجعفي عن ابي جعفر و ابي عبد الله ع قالا :

أَيُّمَا مُؤْمِنٍ خَرَجَ إِلَى أَخِيهِ يَزُورُهُ‏ عَارِفاً بِحَقِّهِ كَتَبَ اَللَّهُ لَهُ بِكُلِّ خُطْوَةٍ حَسَنَةً وَ مُحِيَتْ عَنْهُ سَيِّئَةٌ وَ رُفِعَتْ لَهُ دَرَجَةٌ وَ إِذَا طَرَقَ اَلْبَابَ فُتِحَتْ لَهُ أَبْوَابُ اَلسَّمَاءِ فَإِذَا اِلْتَقَيَا وَ تَصَافَحَا وَ تَعَانَقَا أَقْبَلَ اَللَّهُ عَلَيْهِمَا بِوَجْهِهِ ثُمَّ بَاهَى بِهِمَا اَلْمَلاَئِكَةَ فَيَقُولُ اُنْظُرُوا إِلَى عَبْدَيَّ تَزَاوَرَا وَ تَحَابَّا فِيَّ حَقٌّ عَلَيَّ أَلاَّ أُعَذِّبَهُمَا بِالنَّارِ بَعْدَ هَذَا اَلْمَوْقِفِ فَإِذَا اِنْصَرَفَ شَيَّعَهُ اَلْمَلاَئِكَةُ عَدَدَ نَفَسِهِ وَ خُطَاهُ وَ كَلاَمِهِ يَحْفَظُونَهُ مِنْ بَلاَءِ اَلدُّنْيَا وَ بَوَائِقِ اَلْآخِرَةِ إِلَى مِثْلِ تِلْكَ اَللَّيْلَةِ مِنْ قَابِلٍ فَإِنْ مَاتَ فِيمَا بَيْنَهُمَا أُعْفِيَ مِنَ اَلْحِسَابِ وَ إِنْ كَانَ اَلْمَزُورُ يَعْرِفُ مِنْ حَقِّ اَلزَّائِرِ مَا عَرَفَهُ اَلزَّائِرُ مِنْ حَقِّ اَلْمَزُورِ كَانَ لَهُ مِثْلُ أَجْرِهِ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۴, ۵۴۵

از امام باقر و امام صادق (ع) فرمودند: هر مؤمنى بيرون رود به سوى برادرش و او را ديدن كند و عارف به حق او باشد، خدا به هر گامى برايش حسنه‏اى نويسد و گناهى از او بردارد و درجه‏اى از او بالا برد و چون در خانه را بكوبد، درهاى آسمان به رويش باز شوند و چون به هم رسند و به هم دست دهند و هم را در آغوش كشند، خدا رو بدان‏ها كند و نزد فرشته‏ها بدان‏ها ببالد و مى‏فرمايد: نگاه كنيد به اين دو بنده من كه در راه من همديگر را ديدن كردند و به هم دوستى نمودند، بر من سزا است كه آنها را به آتش شكنجه نكنم پس از اين ايستگاه، و چون برگردد به شماره دم زدن و گامى كه برداشته و سخنى كه گفته، فرشته دنبالش آيند و او را از گرفتارى‏هاى دنيا و آسيب‏هاى ديگر سراى نگهدارند تا مانند همان شب از سال آينده و اگر در اين ميان از جهان برود، از حساب، معاف شود، و اگر ديدار شده هم از حق ديداركننده بشناسد آنچه را ديداركننده از حق او شناخته او هم مانند مزد او را دارد.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۲۶۵

امام باقر و امام صادق عليهما السّلام فرمودند: هر مؤمنى كه براى زيارت برادرش بيرون شود و حق او را بشناسد، در برابر هر گامى كه بردارد، خدا يك حسنه باو دهد و يك گناه از او بزدايد و يكدرجه او را بالا برد، و چون در خانه‏اش را بكوبد، درهاى آسمان برايش گشوده شود (مقدمات آمدن رحمت آماده شود) و چون ملاقات و مصافحه و معانقه كنند، خدا بآنها روى آورد، سپس بوجود آنها بر فرشتگان ببالد و فرمايد: دو بنده‏ام را بنگريد كه براى من يك ديگر را ملاقات كردند و دوستى نمودند، بر من سزاست كه پس از اين ايستگاه ايشان را بآتش عذاب نكنم، و چون برگردد بشماره نفس كشيدن و گامها و كلماتش فرشته او را بدرقه كنند و تا فرداى آن شب او را از بلاء دنيا و آسيبهاى آخرت نگهدارند، و اگر در آن ميان بميرد از حساب بركنار باشد، و اگر مؤمن زيارت شده هم حق زيارت‏كننده را چون او بشناسد، مانند پاداش او برايش باشد.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۴۶۵

محمد بن يحيى، از محمد بن حسين، از محمد بن اسماعيل بن بزيع، از صالح بن عقبه، از عبداللَّه بن محمد جعفى، از امام محمد باقر و امام جعفر صادق عليهما السلام روايت كرده است كه فرمودند: «هر مؤمنى كه بيرون رود به سوى برادرش كه او را زيارت كند، در حالى كه حقّ او را بشناسد، خدا به هر گامى يك حسنه از برايش بنويسد، و يك گناه از او محو شود، و يك درجه از برايش بلند شود. و چون درِ خانه او را بكوبد، درهاى آسمان از برايش گشوده شود. و چون به هم رسند و مصافحه كنند و دست در گردن يكديگر درآورند، خداى روى خويش را به ايشان آورد. بعد از آن به سبب ايشان با فرشتگان تفاخر كند و بنازد و بفرمايد كه: بنگريد به دو بنده من، كه به زيارت يكديگر رفتند و با هم دوستى كردند در راه من، و بر من لازم است كه بعد از اين موقف، ايشان را عذاب نكنم. و چون برگردد، به شماره نفسى كه كشيده و گامى كه برداشته و سخنى كه گفته، فرشتگان او را مشايعت و همراهى كنند، و او را از بلاى دنيا و بدى‏ها و سختى‏هاى آخرت محافظت نمايند، تا مثل اين شب از سال آينده؛ پس اگر در ما بين اين دو بميرد، از حساب روز قيامت معاف باشد. و اگر آن كسى كه زائر به زيارتش رفته، از حقّ زائر بشناسد آن‏چه را كه زائر از حقّ او مى‏شناسد، از برايش مثل اجر زائر خواهد بود». __________________________________________________

(۱). ق، ۱۸. لب به سخنى نمى‏گشايد جز آن كه مراقب حاضر و آماده‏اى نزد او هست‏