روایت:الکافی جلد ۱ ش ۱۱۳۵

آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ الْحُجَّة

احمد بن مهران عن عبد العظيم بن عبد الله الحسني عن علي بن اسباط عن ابراهيم بن عبد الحميد عن زيد الشحام قال :

قَالَ لِي‏ أَبُو عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ وَ نَحْنُ فِي اَلطَّرِيقِ فِي‏ لَيْلَةِ اَلْجُمُعَةِ اِقْرَأْ فَإِنَّهَا لَيْلَةُ اَلْجُمُعَةِ قُرْآناً فَقَرَأْتُ‏ إِنَّ يَوْمَ اَلْفَصْلِ‏ كَانَ‏ مِيقََاتُهُمْ‏ أَجْمَعِينَ `يَوْمَ لاََ يُغْنِي مَوْلًى‏ عَنْ مَوْلًى‏ شَيْئاً وَ لاََ هُمْ يُنْصَرُونَ `إِلاََّ مَنْ رَحِمَ اَللََّهُ‏ فَقَالَ‏ أَبُو عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ نَحْنُ وَ اَللَّهِ اَلَّذِي‏ رَحِمَ اَللَّهُ وَ نَحْنُ وَ اَللَّهِ اَلَّذِي اِسْتَثْنَى اَللَّهُ لَكِنَّا نُغْنِي عَنْهُمْ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۳, ۱۹۷

زيد شحام گويد: امام صادق (ع) به من فرمود: ما با هم در راه بوديم و شب جمعه بود كه فرمود: قدرى قرآن بخوان، من خواندم (۴۰ سوره دخان): «به راستى روز قيامت ميقات همه است (۴۱) روزى كه دوست به حال دوست هيچ فائده ندارد و آنان يارى نشوند (۴۲) جز آنكه خدايش ترحم كند». امام فرمود: به خدا ما هستيم كه خدا به ما ترحم كند و به خدا ما هستيم كه خدا استثناء كرد ولى ما فائده به حال آن دوستان خود داريم.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۲, ۲۹۴

زيد شحام گويد: شب جمعه‏اى بود و ما راه ميرفتيم كه امام صادق عليه السلام بمن فرمود: قرآن بخوان، زيرا شب جمعه است، من اين آيه را خواندم: «وعده‏گاه همگى آنها روز فصل (قيامت) است روزى كه هيچ دوستى براى دوست خودكارى نسازد و آنها يارى نشوند، مگر آنكه خدايش ترحم كند- ۴۲ سوره ۴۴-» امام صادق عليه السلام فرمود: بخدا ما را خدا ترحم كرده و ما را خدا استثنا فرموده ولى ما از دوستان خودكار سازى كنيم.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۲, ۴۴۷

احمد بن مهران رحمه الله، از عبدالعظيم بن عبداللَّه حسنى، از على بن اسباط، از ابراهيم بن عبدالحميد، از زيد شحّام روايت كرده است كه گفت: امام جعفر صادق عليه السلام در بين راه سفر در شب جمعه‏اى به من فرمود كه: «قدرى قرآن بخوان كه امشب، شب جمعه است». من اين را خواندم كه: «إِنَّ يَوْمَ الْفَصْلِ مِيقاتُهُمْ أَجْمَعِينَ* يَوْمَ لا يُغْنِي مَوْلًى عَنْ مَوْلًى شَيْئاً وَ لا هُمْ يُنْصَرُونَ* إِلَّا مَنْ رَحِمَ اللَّهُ» «۵»، يعنى: «به درستى كه روز جدا شدن حق از باطل، يا محق از مبطل، به سبب اختلاف احوال، هنگام جمع شدن ايشان است در حالتى كه همه مجتمع باشند، روزى كه دفع نكند هيچ دوست و خويشى از دوست و خويش خود چيزى از عذاب و اهوال آن روز را و نه آن دوستان و خويشان يارى كرده شوند از جانب دوستان و خويشان خود، مگر آن كس كه خدا او را رحم كرده باشد»، پس حضرت صادق عليه السلام فرمود: «به خدا سوگند، كه ماييم آن كسانى كه خدا ايشان را رحم فرموده. و به خدا سوگند، كه ماييم آن كسان كه خدا ايشان را استثنا نموده، وليكن ما از ايشان، يعنى: مواليان خويش عذاب را دفع خواهيم كرد».