روایت:الکافی جلد ۸ ش ۱۴۸

آدرس: الكافي، جلد ۸، كِتَابُ الرَّوْضَة

علي بن ابراهيم و عده من اصحابنا عن سهل بن زياد جميعا عن محمد بن عيسي عن يونس عن ابي الصباح الكناني عن الاصبغ بن نباته قال قال امير المومنين ع :

إِنَّ لِلشَّمْسِ ثَلاَثَمِائَةٍ وَ سِتِّينَ بُرْجاً كُلُّ بُرْجٍ مِنْهَا مِثْلُ جَزِيرَةٍ مِنْ جَزَائِرِ اَلْعَرَبِ‏ فَتَنْزِلُ كُلَّ يَوْمٍ عَلَى بُرْجٍ مِنْهَا فَإِذَا غَابَتِ‏ اِنْتَهَتْ إِلَى حَدِّ بُطْنَانِ‏ اَلْعَرْشِ‏ فَلَمْ تَزَلْ سَاجِدَةً إِلَى اَلْغَدِ ثُمَّ تُرَدُّ إِلَى مَوْضِعِ مَطْلَعِهَا وَ مَعَهَا مَلَكَانِ يَهْتِفَانِ مَعَهَا وَ إِنَّ وَجْهَهَا لِأَهْلِ اَلسَّمَاءِ وَ قَفَاهَا لِأَهْلِ اَلْأَرْضِ وَ لَوْ كَانَ وَجْهُهَا لِأَهْلِ اَلْأَرْضِ لاَحْتَرَقَتِ اَلْأَرْضُ وَ مَنْ عَلَيْهَا مِنْ شِدَّةِ حَرِّهَا وَ مَعْنَى سُجُودِهَا مَا قَالَ سُبْحَانَهُ وَ تَعَالَى أَ لَمْ تَرَ أَنَّ اَللََّهَ يَسْجُدُ لَهُ مَنْ فِي اَلسَّمََاوََاتِ وَ مَنْ فِي اَلْأَرْضِ وَ اَلشَّمْسُ وَ اَلْقَمَرُ وَ اَلنُّجُومُ وَ اَلْجِبََالُ وَ اَلشَّجَرُ وَ اَلدَّوَابُّ وَ كَثِيرٌ مِنَ اَلنََّاسِ‏

ترجمه

هاشم رسولى محلاتى, الروضة من الكافی جلد ۱ ترجمه رسولى محلاتى, ۲۳۰

اصبغ بن نباته گويد: امير مؤمنان عليه السّلام فرمود: همانا براى خورشيد سيصد و شصت برج است كه هر برجى از آن مانند جزيره‏اى است از جزيره‏هاى عرب، و هر روز در برجى فرود آيد، و چون غروب كند بسر حد وسط عرش رسد و هم چنان تا فردا در حال سجده باشد سپس ببرآمدنگاه خود باز گردد و همراهش دو فرشته باشد كه آواز دهند. و همانا رويش بسوى اهل آسمان است و پشتش بطرف ساكنين زمين است و اگر رويش بطرف زمينيان بود از شدت حرارتى كه داشت زمين و هر چه در آن است همه را يكباره ميسوزاند، و معناى سجده خورشيد همان است كه خداى سبحانه و تعالى فرمايد: «مگر ندانى كه سجده كند براى خدا هر كه در آسمانها است و هر كه در زمين است با خورشيد و ماه و اختران و كوهها و درختان و بسيارى از مردم ...» (سوره حج آيه ۱۸).

حميدرضا آژير, بهشت كافى - ترجمه روضه كافى‏, ۲۰۱

اصبغ بن نباته مى‏گويد: امير المؤمنين عليه السّلام فرمود: خورشيد سيصد و شصت برج دارد كه هر برجى از آن، چونان جزيره‏اى است از جزيره‏هاى عرب، و هر روز در برجى از آن فرود مى‏آيد، و چون غروب كنند به مرز درونى عرش مى‏رسد و همچنان تا فردا در سجده باشد، سپس به مطلع خود باز مى‏گردد، و با آن دو فرشته باشند كه با آن آواز سر دهند و روى آن به سوى آسمانيان است و پشتش به سوى زمينيان، در حالى كه اگر رويش به سوى زمينيان بود زمين و هر چه بر آن است از شدّت گرمى مى‏سوخت، و مفهوم سجده آن همان است كه خداوند مى‏فرمايد: أَ لَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ يَسْجُدُ لَهُ مَنْ فِي السَّماواتِ وَ مَنْ فِي الْأَرْضِ وَ الشَّمْسُ وَ الْقَمَرُ وَ النُّجُومُ وَ الْجِبالُ وَ الشَّجَرُ وَ الدَّوَابُّ وَ كَثِيرٌ مِنَ النَّاسِ ... «۳». __________________________________________________

(۳) «آيا ندانستى كه خداست كه هر كس در آسمانها و هر كس در زمين است و خورشيد و ماه و [تمامى‏] ستارگان و كوهها و درختان و جنبندگان و بسيارى از مردم براى او سجده مى‏كنند؟» (سوره حج/ آيه ۱۸).