روایت:الکافی جلد ۱ ش ۱۶۱

آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ فَضْلِ الْعِلْم

و بهذا الاسناد عن محمد بن جمهور رفعه قال قال رسول الله ص :

أَبَى اَللَّهُ لِصَاحِبِ اَلْبِدْعَةِ بِالتَّوْبَةِ قِيلَ يَا رَسُولَ اَللَّهِ‏ وَ كَيْفَ ذَلِكَ قَالَ إِنَّهُ قَدْ أُشْرِبَ قَلْبُهُ حُبَّهَا

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۱, ۱۶۱

رسول خدا (ص) فرمود: خدا راه توبه را بر بدعت‏گذار بسته، عرض شد: يا رسول الله چطور؟ فرمود: چون دوستى آن بدعت به دلش نشسته.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۱, ۷۰

رسول خدا (ص) فرمود: خدا از قبول توبه بدعتگزار خوددارى فرموده. عرض شد چرا چنين است؟ فرمود: زيرا كه دوستى بدعت دل‏نشينش شده. (پس توبه كردنش حقيقى نيست).

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۱, ۱۹۹

و به همين اسناد، از محمد بن جمهور روايت است و آن را مرفوع ساخته كه گفت: رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود كه: «خدا ابا فرموده از براى صاحب بدعت كه توبه كند، يا توبه او را قبول فرمايد». به آن حضرت عرض شد كه: يا رسول اللَّه، چرا صاحب بدعت توبه نمى‏كند، يا چگونه مى‏شود كه توبه او مقبول نباشد؟ فرمود: «زيرا كه دلش، دوستى آن بدعت، نوشانيده شده» (و آن بر وجهى در دل او در آمده كه در آن رسوخ به هم رسانيده و جا گرفته كه از آن بيرون نمى‏رود. از كلام آن جناب چنين ظاهر مى‏شود كه معنى اول، كه صاحب بدعت توفيق توبه نمى‏يابد، مراد باشد، اگر چه، در معنى دوم نيز احتمال دارد).