روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۳ ش ۹۴۷

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۳، بَابُ الصَّيْدِ وَ الذَّبَائِح

روي :

وَ فِيمَنْ وَجَدَ سَمَكاً وَ لَمْ يَعْلَمْ أَنَّهُ مِمَّا يُؤْكَلُ أَوْ لاَ فَإِنَّهُ يُشَقُ‏ أَصْلُ ذَنَبِهِ فَإِنْ ضَرَبَ إِلَى اَلْخُضْرَةِ فَهُوَ مِمَّا لاَ يُؤْكَلُ وَ إِنْ ضَرَبَ إِلَى اَلْحُمْرَةِ فَهُوَ مِمَّا يُؤْكَلُ‏ وَ إِنِ اِبْتَلَعَتْ حَيَّةٌ سَمَكَةً ثُمَّ رَمَتْ بِهَا وَ هِيَ حَيَّةٌ تَضْطَرِبُ فَإِنْ كَانَ فُلُوسُهَا قَدْ تَسَلَّخَتْ لَمْ تُؤْكَلْ وَ إِنْ لَمْ يَكُنْ فُلُوسُهَا تَسَلَّخَتْ أُكِلَتْ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۴ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۴۴۷

و روايت شده در باره كسى كه ماهيى را يافت و نمى‏دانست كه مى‏توان آن را خورد يا نه، پس بيخ ذنب يا بيخ دو گوش او را بشكند، چنانچه به كبودى مى‏رفت از آنهاست كه نبايد خورده شود، و اگر به سرخى مى‏رود پس از آن‏هاست كه مى‏شود آن را خورد. شرح: «در پاره‏اى از نسخه‏ها به جاى «اصل ذنبه» «اصل اذنيه» مى‏باشد، يعنى گوشها». و اگر مارى، ماهى كوچكى را ببلعد سپس آن را بيرون افكند و آن ماهى زنده باشد و جست و خيز كرده خود را به زمين كوبد، پس اگر فلس آن جدا شده و بى‏فلس است خوردنى نيست و اگر همان طور كه بلعيده بوده با فلس مرده‏اش را بيرون انداخت حلال و خوردنى است.