روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۲۴۶۸

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، أَبْوَابُ الصَّلَاةِ وَ حُدُودِهَا-بَابُ وَصْفِ الصَّلَاةِ مِنْ فَاتِحَتِهَا إِلَى خَاتِمَتِهَا

و سال رجل امير المومنين ع فقال :

يَا اِبْنَ عَمِّ خَيْرِ خَلْقِ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ مَا مَعْنَى مَدِّ عُنُقِكَ فِي اَلرُّكُوعِ فَقَالَ تَأْوِيلُهُ آمَنْتُ بِاللَّهِ وَ لَوْ ضُرِبَتْ عُنُقِي

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۱ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۴۸۴

مردى از امير المؤمنين عليه السّلام سؤال كرده گفت: اى پسر عموى بهترين آفريده خداوند عزّ و جلّ معنى اينكه ميگويند: گردنت را در هنگام ركوع كشيده دار چيست؟ فرمود: تأويل آن اينست كه نمازگزار بدين وسيله اعلام مى‏كند من بخداوند ايمان آوردم و بر آن باقى هستم هر چند گردنم را بزنند. و چون بركوع رفتى اين ذكر را بخوان: «اللّهمّ لك ركعت و لك خشعت و لك أسلمت و بك آمنت و عليك توكّلت و أنت ربّي، خشع لك وجهي و سمعي و بصري و شعري و بشري و لحمي و دمي و مخّي و عصبي و عظامى، و ما أقلّت الأرض منّي للَّه ربّ العالمين» (يعنى: خداوندا خالصا براى تو ركوع مى‏كنم و در پيشگاه تو خاشع شدم و فروتنى ميكنم، و از براى رضاى تو و در راه فرمانبردارى از تو مسلمان و منقاد شدم، و به تو ايمان آورده‏ام و بر تو توكّل كرده‏ام، در حالى كه توئى پروردگار من، و براى تو و در برابر خواست تو و رضاى تو روى من خاشع شده، و نيز گوشم و همين طور چشمم، و مويم، و پوستم، و گوشتم، و خونم، و مغز استخوانم، و پى‏هاى تنم، و استخوانهايم، و آنچه از من كه بر روى زمين است و در واقع جمله‏ اعضايم همگى براى خداوندى كه پروردگار جهانيان است خاشع شده‏اند) سپس سه بار بگو: «سبحان ربّي العظيم و بحمده» (يعنى: بپاكى ياد ميكنم و تسبيح مى‏گويم پروردگار با عظمت و بسيار بزرگ خويش را در حالى كه شكر او نيز مى‏گويم) و اگر ذكر اخير را پنج بار بگوئى بهتر است، و اگر هفت بار تسبيح بگوئى باز بهتر است، و كافى است تو را كه سه بار تسبيح بگوئى به اين ترتيب: «سبحان اللَّه، سبحان اللَّه، سبحان اللَّه» و براى بيمار و كسى كه عجله داشته باشد يك تسبيح تمام و با تأنّى (كه درست لفظ را اداء كند) كافى است، سپس سر از ركوع بردار و دو دست خود را بلند كن و راست بايست و بگو: «سمع اللَّه لمن حمده و الحمد للَّه ربّ العالمين الرّحمن الرّحيم أهل الجبروت و الكبرياء و العظمة» (يعنى: خداوند شنيد دعاى حامدان را و اجابت فرمود و جميع محامد و ثناها مخصوص خداوندى است كه پروردگار عالميان است و بخشنده و مهربان. خداونديست كه شكوه بزرگوارى و جلالت و عظمت سزاوار اوست) البتّه گفتن «سمع اللَّه لمن حمده» كافى است آنگاه تكبير بگو هنگامى كه ايستاده‏اى و بسجود برو، و دستهاى خود را با هم و هماهنگ جلوى زانوانت بر زمين گذار.