روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۱۷۰۶

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، بَابُ مَا يُنَجِّسُ الثَّوْبَ وَ الْجَسَد

و سيل الرضا ع :

عَنِ اَلرَّجُلِ يَطَأُ فِي اَلْحَمَّامِ وَ فِي رِجْلَيْهِ اَلشُّقَاقُ‏ فَيَطَأُ اَلْبَوْلَ وَ اَلنُّورَةَ فَيَدْخُلُ اَلشُّقَاقَ أَثَرٌ أَسْوَدُ مِمَّا وَطِئَهُ مِنَ اَلْقَذَرِ وَ قَدْ غَسَلَهُ كَيْفَ يَصْنَعُ بِهِ وَ بِرِجْلِهِ اَلَّتِي وَطِئَ بِهَا أَ يُجْزِيهِ اَلْغَسْلُ أَمْ يُخَلِّلُ‏ أَظْفَارَهُ‏ بِأَظْفَارِهِ وَ يَسْتَنْجِي فَيَجِدُ اَلرِّيحَ مِنْ أَظْفَارِهِ‏ وَ لاَ يَرَى شَيْئاً فَقَالَ لاَ شَيْ‏ءَ عَلَيْهِ مِنَ اَلرِّيحِ وَ اَلشُّقَاقِ‏ بَعْدَ غَسْلِهِ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۱ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۱۰۱

و از امام رضا عليه السلام سؤال شد: اگر شخصى به حمّام رود در حالى كه‏ پاشنه پاهايش ترك خورده، بر بول و نوره پا گذارد، و از رنگ آن داخل پاهايش بشود، و با اينكه پاهايش را شسته است اثر رنگ آن باقى مانده، با آن رنگ كه در پايش مانده چه كند؟ آيا تنها شستن ظاهر كفايت ميكند يا بايد بطور كلّى اثر آن رنگ را برطرف سازد و سپس خود را تطهير كند؟ و همين طور شخصى كه استنجا كرده و بوى آن لاى انگشتانش باقى است ولى چيزى پيدا نيست چه كند؟ فرمود: اشكالى ندارد و اعتنا به بو نكند و همچنين تركيدگى پاها و زير ناخنها. (در صورتى كه تنها رنگ يا بو باقى مانده باشد نه ماده آنها كه هنگام غسل حاجب محسوب مى‏شود). و اشكالى ندارد كه از آرد جو، گندم و يا سبوس آنها در حمّام براى نظافت يا تقويت و نرم كردن پوست استفاده كند، و در آنچه براى بدن مفيد است اسراف نيست. اسراف آن موردى است كه مال تلف شده يا به بدن ضرر رساند. و هر گاه خون بلباس رسد نماز خواندن در آن جامه اشكال ندارد، مادامى كه اندازه آن بمقدار يك درهم وافى نرسد. و وافى مقداريست كه وزن آن برابر يك درهم و ثلث درهم باشد و آنچه كمتر از يكدرهم وافى باشد شستن آن واجب (يعنى نجس) است، ولى نماز خواندن در آن اشكال ندارد. و هر گاه خون كمتر از يك نخود باشد (در نماز) اشكالى ندارد كه شسته نشود. مگر خون حيض، كه شستن لباس از آلودگى آن واجب است، و هم چنين از بول و منى خواه كم باشد خواه زياد و نمازى كه با آلودگى لباس به آنها خوانده شده بايد اعاده گردد. چه شخص از آن آگاه بوده و چه آگاه نباشد.