تفسیر:المیزان جلد۲۰ بخش۴۴
| → صفحه قبل | صفحه بعد ← |
معناى اينكه درباره كسى كه اعمالش سبك است فرمود: «فامه هاويه »
وَ أَمَّا مَنْ خَفَّت مَوَزِينُهُ فَأُمُّهُ هَاوِيَةٌ
ظاهرا مراد از «هاويه » جهنم است ، و نامگذارى جهنم به هاويه از اين جهت باشد كه اين كلمه از ماده «هوى » گرفته شده ، كه به معناى سقوط است ، مى فرمايد: كسى كه ميزانش سبك باشد سرانجامش سقوط به سوى اسفل سافلين است ، همچنان كه در جاى ديگر فرمود: «ثم رددناه اسفل سافلين الا الذين امنوا».
پس اينكه آتش دوزخ را توصيف كرده به هاويه و حال آنكه آتش سقوط نمى كند آتشيان سقوط مى كنند، از باب مجاز عقلى است ، همانطور كه راضى دانستن عيش نيز از اين باب بود، و اگر هاويه را مادر دوزخيان خوانده از اين باب بوده كه مادر، ماءواى فرزند و مرجع او است ، به هر طرف كه برود دوباره به دامن مادر بر مى گردد، جهنم هم براى دوزخيان چنين مرجع و سرانجامى است . ولى بعضى آيه را طورى ديگر معنا كرده و گفته اند: منظور از كلمه «امه »، «ام راسه » است ، چون كلمه «ام » وقتى در مورد سر استعمال مى شود معناى فرق سر را مى دهد، مى فرمايد: كسى كه ميزانش سبك باشد فرق سرش هاويه است ، يعنى با فرق سر به سوى هاويه سقوط مى كند، چون اهل دوزخ وقتى قرار شد داخل دوزخ شوند با فرق سر مى افتند. ولى اين حرف درست نيست ، براى اينكه اگر اينطور معنا كنيم ضمير در كلمه ماهيه بدون مرجع مى ماند. وَ مَا أَدْرَاك مَا هِيَهْ ضمير «هيه » به كلمه «هاويه » بر مى گردد، و «هاء» زيادى كه در آخرش آمده هاء وقف است ، و جمله مورد بحث تفسيرى است كه عظمت و فخامت امر آن آتش را بيان مى كند. نَارٌ حَامِيَةُ يعنى آتشى است سوزنده و شديد الحراره ، اين جمله پاسخ استفهام در آيه قبل است ، و آن را تفسير مى كند. بحث روائى معناى اينكه درباره كسى كه اعمالش سبك است فرمود: «فامّه هاويه » در تفسير قمى در ذيل آيه «كالعهن المنفوش » آمده : «عهن » به معناى پشم است ، و در ذيل جمله «و اما من خفت موازينه » فرموده : يعنى از حسنات سبك باشد، و در ذيل جمله «فامه هاويه » فرمود: از فرق سرش به طرف آتش پرتاب مى شود.
و در الدر المنثور است كه ابن مردويه از ابو ايوب انصارى روايت كرده كه گفت : رسول خدا (صلى اللّه عليه و آله وسلم ) فرمود وقتى جان مومن از كالبدش در مى آيد از بندگان خدا آنها كه اهل رحمتند و قبل از وى مرده بودند به ديدنش مى روند، و بشير كه از دنيا با او آمده به اهل رحمت مى گويد: مهلت دهيد تا خستگى در آورد، او تازه از حال سكرات راحت شده . بعد از رفع خستگى از او مى پرسند: فلانى چطور شد، فلانى خانم چه كرد؟ آيا ازدواج كرد يا نه ؟ به اينگونه احوالپرسى ها مى پردازند وقتى احوال مردى را بپرسند كه قبل از تازه وارد مرده باشد، در پاسخ مى گويد هيهات او خيلى وقت است كه مرده ، او قبل از من مرد، مى گويند: «انا لله و انا اليه راجعون » به نظر ما او را به دوزخ نزد مادرش هاويه بردند، چه بد مادرى و چه بد مربيه اى . مؤ لف : اين معنا را از انس بن مالك و از حسن و اشعث بن عبد اللّه اعمى از رسول خدا (صلى اللّه عليه و آله وسلم ) روايت كرده . سوره تكاثر
آيات ۱ - ۸ سوره تكاثر
سوره «تكاثر»، مكّى است و هشت آيه دارد.
بِسمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ * أَلْهَاكُمُ التَّكاثُرُ(۱) حَتى زُرْتمُ الْمَقَابِرَ(۲) َكلا سوْف تَعْلَمُونَ(۳) ثُمََّ كلا سوْف تَعْلَمُونَ(۴) َكلا لَوْ تَعْلَمُونَ عِلْمَ الْيَقِينِ(۵) لَترَوُنَّ الجَْحِيمَ(۶) ثُمَّ لَترَوُنّهَا عَينَ الْيَقِينِ(۷) ثُمَّ لَتُسئَلُنَّ يَوْمَئذٍ عَنِ النَّعِيمِ(۸)
- «ترجمه آيات»:
به نام خداى رحمان و رحيم.
مسابقه و مفاخره در داشتن مال و نفرات بيشتر، شما را از سعادت واقعی تان، به خود مشغول كرد. (۱)
تا آن جا كه براى شمردن نياكان خود، به قبرستان رفتيد. (۲)
نه، اين مفاخرت ها، دردى را از شما دوا نمى كند و به زودى خواهيد فهميد. (۳)
نه، تأكيد مى كنم كه به زودى خواهيد فهميد. (۴)
نه، باز تأكيد مى كنم كه اگر به علم اليقين برسيد. (۵)
آن وقت دوزخ را خواهيد ديد. (۶)
آن وقت به عين اليقين اش، مشاهده خواهيد كرد. (۷)
و سپس در آن روز، از نعيم خدا بازخواست خواهيد شد. (۸)
- «بيان آيات»:
اين سوره، مردم را به شدّت توبيخ مى كند بر اين كه با تكاثر ورزيدن و مسابقه گذشتن در جمع مال و اولاد و ياوران با يكديگر، از خداى تعالى و از سعادت واقعى خود، بى خبر مى مانند.
از تبعات و آثار سوء خسران آور اين سرگرمى غفلت مى ورزند. و ايشان را تهديد مى كند به اين كه به زودى، نتيجۀ سرگرمى هاى بيهوده خود را مى دانند و مى بينند. و به زودى، از اين نعمت ها كه در اختيارشان گذاشته شده بود تا شكرش را بجاى آورند، بازخواست مى شوند؛ كه چرا در شكرگزارى خدا، خود را به نادانى زديد، و به كارهاى بيهوده سرگرم كرديد؛ و چرا نعمت خدا را با كفران، مقابله نموديد.
و اين سوره، از نظر سياقى كه دارد، هم با مكّى بودن مى سازد، و هم با مدنى بودن. و به زودى، روايات در سبب نزول آن، در بحث روايتى خواهد آمد؛ إن شاء الله.
- توضيح مفردات و مفاد آيات: «ألهاكم التكاثر حتّى زرتم المقابر...» كه متضمّن توبيخ شديد مردم در جمع مال و نفرات است.
«أَلْهَاكُمُ التَّكاثُرُ حَتى زُرْتمُ الْمَقَابِرَ»:
در مفردات مى گويد: كلمۀ «لهو» به معناى هر كار بيهوده و بى ارزشى است كه آدمى را از كار مهم و پر ارزش باز بدارد. وقتى مى گويند: «ألهاه كذا»، معنايش اين است كه: آن كار بيهوده، وى را مشغول به خود كرد و از كارى مهمتر، بازش داشت و در قرآن كريم آمده: «ألهيكم التكاثر».
اما كلمۀ «تكاثر» و «مكاثره» - كه اولى مصدر باب تفاعل، و دومى باب مفاعله است - هر دو به معناى آن است كه جمعى در كثرت مال و اولاد و عزت، با يكديگر مبارات و مفاخره كنند.
و در معناى مقابر گفته: جمع مقبره است كه - به كسره ميم و فتحه آن - به معناى محل قبر است و در قرآن كريم آمده، آن جا كه فرموده: «حتّى زُرتُم المقابر» و زيارت مقابر، كنايه از مُردن است.
و بنا به معنايى كه او كرده و بنابر آنچه به كمك سياق فهميده مى شود، معناى آيه اين است كه: تكاثر و مفاخرت شما در داشتن مال و زينت دنيا، و مسابقه گذاشتن تان در جمع عِدّه و عُدّه، شما را از آنچه واجب بود بر شما، باز داشت؛ و آن عبارت بود از: «ذكر خدا». در نتيجه، عمرى را به غفلت گذرانديد، تا مرگتان فرا رسيد.
بعضى آيه را چنين معنا كرده اند كه: مباهات كردن و افتخار نمودن به كثرت نفرات،
شما را به خود مشغول نموده، عمرى را به اين كار لغو گذرانديد كه اين عدّه بگويند رجال ما بيشتر است، و آن عدّه ديگر بگويند ما بيشتريم، و به اين هم اكتفا نكرديد، تا آن كه به سرِ قبر مُردگان خود رفته، عدد آن ها را به عدد زنده هايتان افزوديد، و به مُردگان بيشتر خود مباهات كرديد.
و اساس اين معنا، رواياتى است كه در شأن نزول سوره وارد شده كه: دو قبيله از انصار با يكديگر تفاخر مى كردند به داشتن مردانى از زندگان و در آخر از مُردگان. و در بعضى ديگر آمده كه: اين جريان در مكّه اتفاق افتاد. «بنى عبد مناف» با «بنى سهم» مفاخرت كردند، و به مفاخرت داشتن نفرات زنده اكتفا ننموده در آخر، مُردگان را هم به حساب آوردند. و سوره مورد بحث، در شأن آنان نازل شد، و داستانش در بحث روايتى خواهد آمد، إن شاء الله.
َ«كلا سوْف تَعْلَمُونَ»:
اين جمله، رَدع و تخطئه ايشان است از اين كه: با سرگرمى به چنين امر بيهوده اى، از اهداف مهمّشان باز مانند. و جملۀ «به زودى خواهيد فهميد»، تهديد ايشان است و معنايش - به طورى كه از مقام به دست مى آيد - اين است كه: به زودى به آثار سوء اين غفلت خود، آگاه خواهيد شد. و وقتى از زندگى دنيا منقطع شديد، آن آثار سوء را خواهيد شناخت.
«ثُمََّ كلّا سوْف تَعْلَمُونَ»:
اين جمله، رَدع و تخطئه قبلى را تأكيد مى كند. ولى بعضى گفته اند: تأكيد آن نيست، بلكه اوّلى مربوط به آگهى آنان در هنگام مرگ و دوّمى، به آگهى در روز قيامت است.
- تخطئه و تهديد متكاثرانَ:
«كلا لَوْ تَعْلَمُونَ عِلْمَ الْيَقِينِ لَترَوُنَّ الجَْحِيمَ»:
اين جمله، رَدعى است بعد از رَدع، تا سه بار آن را تكرار نموده، تا مطلب را تأكيد كرده باشد. و كلمۀ «يقين»، به معناى علمى است كه شك و ترديد در آن راه نداشته باشد. و جواب «لو: اگر» در جملۀ «اگر به علم يقين بدانيد» حذف شده.
تقدير كلام «لو تعلمون الأمر بعلم اليقين لشغلكم ما تعلمون عن التباهى و التفاخر بالكثرة: اگر به علم يقين، حقيقت امر را ببينيد، آنچه ببينيد شما را از مفاخرت به كثرت نفرات باز خواهد داشت » بوده است. و جملۀ «لترونّ الجحيم » كلامى از نو است، و «لام» در آن، لام قسم است.
مى فرمايد: سوگند مى خورم كه به زودى جحيم را _ كه جزاى اين مفاخرت است - خواهيد ديد. ديگران اين طور تفسير كرده و استدلال كرده اند به اين كه: جملۀ «لترونّ الجحيم»، نمى تواند جواب حرف «لو» باشد. چون اين حرف امتناع را مى رساند، بر سر هر جمله در آيد، مى فهماند مضمون اين جمله نشدنى است. و رؤ يت هر چيزى، به معناى تحقق وقوع آن است، و جواب نشدنى، شدنى قرار نمى گيرد.
و اين تفسير، مبنى بر اين است كه: مراد از «رؤيت جحيم»، رؤيت آن در قيامت باشد، و آيه شريفه بخواهد به مضمون آيه «و بُرّزت الجحيم لمن يرى» اشاره كند و اين، خيلى مسلّم نيست، بلكه از ظاهر كلام بر مى آيد كه: مراد از «ديدن جحيم»، ديدن آن در دنيا و قبل از قيامت و به چشم بصيرت است. منظور رؤيت قلب است، كه به طورى كه از آيه زير استفاده مى شود، خود از آثار «علم اليقين است»: «و كذلك نُرى إبراهيم ملكوت السماوات و الأرض و ليكون من الموقنين»، كه بحث در پيرامون آن گذشت. و اين رؤيت قلبى، قبل از قيامت است، و براى مردمى كه سرگرم مفاخرت اند، دست نمى دهد، بلكه در مورد آنان امرى ممتنع است. چون ممکن نیست چنين افرادى «علم اليقين» پيدا كنند.
«ثُمَّ لَترَوُنهَا عَينَ الْيَقِينِ»:
مراد از «عين اليقين»، خود يقين است، و معنايش اين است كه: جحيم را با يقين محض مى بينند. و مراد از «علم يقين» در آيه قبل، مشاهدۀ دوزخ با چشم بصيرت و در دنياست، و به عين اليقين ديدن آن در قيامت، با چشم ظاهر است. دليلش آيه بعدى است كه سخن از سؤال و باز خواست در قيامت دارد. مى فرمايد: «ثُمّ لتُسئَلُنَّ يومئذ عن النعيم ».
ولى بعضى از مفسرين گفته اند، مراد از رؤ يت اولى ، قبل از دخول در جحيم ، و مراد از دومى بعد از دخول در آن است ، و خلاصه منظور از هر دو رؤ يت در قيامت است . بعضى ديگر گفته اند: منظور از رؤ يت اولى معرفت ، و از دومى ديدن و مشاهده است . بعضى هم گفته اند. مراد يك رؤ يت است ، و تكرارش صرفا براى فهماندن استمرار و خلود در دوزخ است . و بعضى وجوهى ديگر گفته اند، كه همه آنها ضعيف است .
توضيحى درباره «نعمت » و استفاده از آن در راه اطاعت و سؤال از آن در قيامت ثُمَّ لَتُسئَلُنَّ يَوْمَئذٍ عَنِ النَّعِيمِ از ظاهر سياق بر مى آيد كه خطاب «باز خواست مى شويد» و همچنين خطابهاى قبلى «الهيكم »، «زرتم »، «تعلمون » و «ترون » همه به عموم مردم است بدان جهت كه در بين آنان كسانى هستند كه سرگرم به نعمت هاى پروردگار خود شده ، از خود پروردگار بى خبر ماندند، تكاثر در نعمت از ياد صاحبان نعمت بى خبرشان كرده ، آرى توبيخ و تهديد اين سوره به ظاهر متوجه طايفه خاصى نيست ، بلكه متوجه عموم مردم است ، ولى در واقع متوجه طايفه خاصى از ايشان است ، و آن همان كسانى است كه تكاثر از خدا بى خبرشان كرده . و همچنين از ظاهر سياق بر مى آيد كه مراد از «نعيم »، مطلق نعمت ها است ، يعنى هر چيزى كه كلمه «نعمت » بر آن صادق باشد، پس هر انسانى از هر نعمتى كه خدا به او داده بازخواست خواهد شد. براى اينكه نعمت - يعنى هر چيزى كه سازگار با زندگى و كمال منعم عليه است ، و به نوعى خير و منفعت او را تضمين مى كند - وقتى نعمت مى شود كه در موردى استعمالش كند كه اين استعمال سعادتى براى او باشد، و از آن سعادت سود ببرد، اما اگر در خلاف آن به كار ببرد، مثلا نعمت آب را در سوراخ گوش خود بريزد ديگر نعمت نيست چون آب سازگار با گوش نيست ، هر چند كه خودش فى نفسه نعمت است . و خداى تعالى انسان را آفريده ، و غايت و هدف نهايى از خلقتش را كه همان سعادت او و منتهى درجه كمال او است تقرب عبودى به درگاه خود قرار داده ، همچنان كه خودش فرمود: «و ما خلقت الجن و الانس الا ليعبدون »، و اين تقرب عبودى همان ولايت الهى نسبت به بنده اش مى باشد، و خداى سبحان تمامى آنچه مايه سعادت او است و از آن در سلوكش به سوى غايتى كه براى آتش خلق كرده منتفع مى شود، و آن عبارت است از همه نعمت هاى ظاهرى و باطنى كه در اختيار او نهاده . پس استعمال اين نعمت ها به طريق خداپسندانه كه انسان را به غايت مطلوبش برساند همان طريقى است كه آدمى را به غايت و هدف از خلقتش كه همان اطاعت است مى رساند، و استعمال آنها به طور دلخواه و بدون در نظر گرفتن اينكه اين نعمت ها وسيله اند نه هدف ، گمراهى و بريدن از هدف است ، و اين خود معصيت است ، چون خداى سبحان به قضايى رد و تبديل ناپذير حكم كرده كه انسان به سويش برگردد تا از عملش بازخواست نموده ،
به حساب اعمالش برسد، و بر طبق آن جزايش دهد، و عمل بنده كه گفتيم به حسابش مى رسند همان استعمال نعمت هاى الهى است ، (اگر دروغ و تهمت و غيبت و مجامله و چه و چه است استعمال زبان است ، كه يكى از بزرگترين نعمتهاى او است ، و اگر زنا و دزدى و قتل نفس است استعمال آلت تناسلى و استعمال دست و ساير جوارح است ) و لذا خداى تعالى مى فرمايد: «و ان ليس للانسان الا ما سعى و ان سعيه سوف يرى ثم يجزاه الجزاء الاوفى و ان الى ربك المنتهى »، پس سؤ ال از عمل بنده سؤ ال از نعيم الهى است ، كه به چه صورت مصرفش كرد، آيا شكر نعمت را بجاى آورد، و يا آن را كفران نمود؟ بحث روائى
چند روايت درباره شاءن نزول سوره تكاثر
در مجمع البيان است كه بعضى گفته اند: اين سوره در باره يهود نازل شده كه گفته بودند: عده ما از جمعيت بنى فلان و بنى فلان و بنى فلان بيشتر است ، و خلاصه ما از همه اين سه قبيله نيرومندتريم ، همين معنا آنان را به خود مشغول كرد تا گمراه از دنيا رفتند - نقل از قتاده . بعضى ديگر گفته اند: در باره شاخه اى از انصار نازل شده كه با شاخه اى ديگر تفاخر كردند - نقل از ابى بريده . و بعضى گفته اند در باره دو قبيله از قريش نازل شده ، يعنى بنى عبد مناف بن قصى ، و بنى سهم بن عمرو كه با يكديگر تكاثر نموده ، اشراف خود را مى شمردند، و عدد اشراف بنى عبد مناف بيشتر شد، آنگاه بنى سهم بن عمرو زير بار نرفته ، گفتند بايد مرده هايمان را هم به شمار آوريم ، شروع كردند به شمردن قبرها، اين قبر فلانى است و اين قبر فلانى ، و در نتيجه عدد بنى سهم بيشتر شد، چون در دوران جاهليت عدد آنان بيشتر بود - نقل از مقاتل و كلبى . و در تفسير برهان از برقى از پدرش از ابن ابى عمير از هشام بن سالم از امام صادق (عليه السلام ) روايت كرده كه در تفسير آيه «لو تعلمون علم اليقين » فرموده : علم اليقين ديدن به چشم است .
مؤ لف : اين روايت معنايى را كه ما كرديم تاءييد مى كند.
رواياتى بيانگر اينكه مراد از نعيمى كه از آن سؤال مى شود محمد و آل او (عليه السلام )، يا ولايت اهل بيت (عليه السلام ) است و توضيحى در اين باره ، صفحه
و در تفسير قمى به سند خود از جميل از امام صادق (عليه السلام ) روايت كرده كه گفت : به آن حضرت عرضه داشتم معناى آيه «لتسئلن يومئذ عن النعيم » چيست ؟ فرمود: اين امت بازخواست مى شود از نعمت رسول الله ، و سپس از نعمت ائمه اهل بيتش . و در كافى به سند خود از ابى خالد كابلى روايت آورده كه گفت : وارد شدم بر امام ابو جعفر (عليه السلام ) دستور داد غذا آوردند، من با آن جناب طعام خوردم ، طعامى كه پاكيزه تر و لطيف تر از آن در عمرم نخورده بودم ، همينكه از طعام فارغ شديم ، فرمود: اى ابو خالد اين طعام را چگونه ديدى ؟ و يا فرمود: طعام ما را چگونه ديدى ؟ عرضه داشتم فدايت شوم ، من در عمرم طعامى پاكيزه تر و نظيف تر از اين نخورده بودم ، ولى در حين خوردن به ياد آيه افتادم كه خداى تعالى مى فرمايد: «ثم لتسئلن يومئذ عن النعيم » پس حضرت فرمود: «خداى تعالى از خوردن شما نمى پرسد»، تنها از آن دين حقى كه شما بر آنيد بازخواست مى كند. و نيز در آن كتاب به سند خود از ابو حمزه روايت كرده كه گفت : با جماعتى نزد امام صادق (عليه السلام ) بوديم ، حضرت دستور داد طعام بياورند، طعامى آوردند كه در تمام عمرمان لذيذتر و خوشبوتر از آن نخورده بوديم ، بعد خرمايى آوردند كه آنقدر شفاف و صاف و زيبا بود كه همه را به تماشا واداشت ، مردى از حضار گفت : به زودى از اين نعيمى كه نزد پسر پيغمبر از آن متنعم شديد بازخواست مى شويد، امام (عليه السلام ) فرمود: خداى عز و جل كريم تر و شانش جليل تر از آن است كه طعامى به بنده اش بدهد، و آن را براى شما حلال و گوارا بسازد، آن وقت بازخواستتان كند كه چرا خورديد؟ بلكه منظور از نعيم در آيه «لتسئلن يومئذ عن النعيم » تنها نعمت محمد و آل محمد (صلى اللّه عليه و آله و سلم ) است كه به شما ارزانى داشته . مؤ لف : و اين معنا به طرق ديگر و عبارات مختلفى از ائمه اهل بيت (عليهم السلام ) روايت شده ، و در بعضى از آنها آمده كه منظور از نعيم ، ولايت (دوستى و اطاعت ) ما اهل بيت است . و برگشت اين معنا به همان معنايى است كه ما خاطرنشان ساخته و گفتيم ، منظور از نعيم تمامى نعمت هايى است كه خداى تعالى به بشر انعام فرموده ، بدان جهت كه نعمت است ، (و ولايت اهل بيت از ارزنده ترين مصاديق آن است بلكه با راهنمايى امامان است كه استعمال نعمت شكر مى شود نه كفران ).
بيان رابطه بين نعمت بودن نعمت بودن نعمت ها و هدايت دينى صفحه
توضيح اينكه نعمت هايى كه خداى تعالى به آدمى ارزانى داشته اگر انسان مورد بازخواست از آنها قرار مى گيرد، از اين جهت نيست كه نعمت ها مثلا گوشت بوده يا نان يا خرما و يا آب خنك ، و يا مثلا چشم يا گوش و يا دست و پا بوده ، بلكه از اين جهت از آنها پرسش مى شود كه خداى تعالى آنها را آفريده تا نعمت بشر باشند، و آنها را در طريق كمال بشر و رسيدنش به قرب عبودى واسطه و وسيله كرده ، كه بيانش به طور اشاره گذشت ، و بشر را دعوت كرده كه آن نعمت ها را به عنوان شكر مصرف كند، و طورى استعمال كند كه آن استعمال شكر شمرده شود نه كفران پس آنچه از آن بازخواست مى شويم نعمت است بدان جهت كه نعمت است ، نه بدان جهت كه خوردنى يا پوشيدنى و يا اعضاى ذى قيمت بدنى است ، و معلوم است كه خود آدمى نمى تواند تشخيص دهد كه داده هاى خداى تعالى را چگونه استعمال كند تا نعمت شود، و يا به عبارت ديگر شكر باشد نه كفران ، تنها راهنما در اين باب دين خداست كه رسول خدا (صلى اللّه عليه و آله و سلم ) آن را آورده ، و امامانى از اهل بيت خود را براى بيان آن دين نصب فرموده . پس برگشت سؤ ال از نعيم ، سؤ ال از عمل به دين است ، در هر حركت و سكون . و نيز اين معنا معلوم است كه سؤ ال از نعيم كه گفتيم سؤ ال از دين است سؤ ال از رسول خدا (صلى اللّه عليه و آله وسلم ) و امامان بعد از آن جناب است كه خدا اطاعتشان را واجب و پيرويشان را در سلوك الى اللّه فريضه كرده ، و طريق سلوك الى اللّه است ، همان استعمال نعمت است به آن نحوى كه رسول و امامان دستور داده اند. روايت ابى خالد كه در آن حضرت ابو جعفر (عليه السلام ) فرمود: «تنها از آن دين حقى كه شما بر آنيد بازخواست مى كند» به همين معنا اشاره مى كند كه منظور از سؤ ال از نعيم ، سؤ ال از دين است . و دو روايت جميل و ابى حمزه كه نقل كرديم ، و در هر دو امام صادق (عليه السلام ) فرمود: «اين امت بازخواست مى شود از نعمت رسول الله ، و سپس از نعمت ائمه اهل بيتش » به اين معنا اشاره دارند كه منظور از نعيم ، رسول و امامان اهل بيت او است . و در بعضى از روايات آمده كه نعيمى كه بشر از آن بازخواست مى شود رسول اللّه (صلى اللّه عليه و آله وسلم ) است كه خدا او را بر همه اهل عالم انعام كرد تا از گرداب ضلالت نجاتشان دهد. و در بعضى ديگر آمده : ولايت ما اهل بيت است ، و برگشت همه به يك معنا است ، و ولايت اهل بيت عبارت است از واجب دانستن اطاعت و پيروى آنان ، در هر گفتار و كردارى كه در سلوك طريق عبوديت دارند.
و در مجمع البيان آمده كه بعضى گفته اند: منظور از نعيم صحت و فراغت است ، - نقل از عكرمه . و مؤ يد آن روايتى است كه ابن عباس از رسول خدا (صلى اللّه عليه و آله و سلم ) نقل كرده كه فرمود: دو نعمت است كه بسيارى از مردم در آن مغبونند، يكى سلامتى و يكى فراغت . و نيز در مجمع البيان است كه بعضى گفته اند: نعيم عبارت است از امنيت و صحت ، نقل از مجاهد و عبد اللّه بن مسعود. و اين معنا از امام ابو جعفر و ابى عبد اللّه (عليه السلام ) نيز روايت شده . مؤ لف : و در بعضى از روايات ديگر از طرق اهل سنت آمده كه : نعيم عبارت است از خرما و آب خنك . و در بعضى ديگر چيرهايى ديگر ذكر شده ، كه بايد همه آنها حمل شود بر اينكه خواسته اند مثالى براى نعمت ذكر كرده باشند. و در حديث نبوى از طرق اهل سنت اين معنا نيز آمده كه سه چيز است كه بنده خدا از آن بازخواست نمى شود: يكى خرقه اى كه عورت خود را با آن بپوشاند، و يكى پاره نانى كه با آن سد رمق كند، و سوم خانه اى كه از سرما و گرما حفظش نمايد... اين حديث هم بايد حمل شود بر اينكه خداى تعالى در بازخواست از ضروريات زندگى سخت گيرى و مناقشه نمى كند، و خداد داناتر است . سوره عصر
آيات ۱ - ۳ سوره عصر
سوره «عصر»، مكّى است و سه آيه دارد.
بِسمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ * وَ الْعَصرِ(۱) إِنَّ الإنسانَ لَفِى خُسرٍ(۲) إِلّا الَّذِينَ ءَامَنُوا وَ عَمِلُوا الصالِحَاتِ وَ تَوَاصوْا بِالْحَقِّ وَ تَوَاصوْا بِالصَّبرِ(۳)
- «ترجمه آيات»:
به نام خداى رحمان و رحيم.
سوگند به عصر. (۱)
كه انسان ها، همه در خسران و زيان اند. (۲)
مگر افراد و اقليتى كه ايمان آورده و اعمال صالح انجام داده اند و يكديگر را به حق سفارش كرده و به صبر توصيه نموده اند. (۳)
- «بيان آيات»:
اين سوره، تمامى معارف قرآنى و مقاصد مختلف آن را، در كوتاه ترين بيان خلاصه كرده؛ و اين سوره از نظر مضمون، هم مى تواند مكّى باشد و هم مدنى. چيزى كه هست، به مكّى بودن شباهت بيشترى دارد.
«وَ الْعَصرِ»:
اقوال مختلف درباره مراد از «عصر» كه بدان قسم ياد فرموده است:
در اين كلمه، به «عصر» سوگند ياد شده، و از نظر مضمونى كه دو آيه بعد دارد، مناسب تر آن است كه: منظور از «عصر»، عصر ظهور رسول خدا «صلّى اللّه عليه و آله و سلّم» باشد، كه عصر طلوع اسلام بر افق مجتمع بشرى، و ظهور و غلبۀ حق بر باطل است. چون مضمون دو آيه بعد اين است كه: «خسران»، عالَم انسان را فراگير است و تنها كسانى را فرا نمى گيرد كه از حق پيروى نموده، و در برابر آن صبر كنند. و اين اقليت، عبارتند از كسانى كه: به خدا و روز جزا ايمان آورده و عمل صالح كنند.
ولى بعضى گفته اند: مراد از «عصر»، وقت عصر، يعنى آخر روز است. چون اين وقت دلالت دارد بر تدبير ربوبى كه روز را مى برد و شب را مى آورد، و قدرت و سلطنت را از سلطان روز، يعنى خورشيد سلب مى كند.
بعضى ديگر گفته اند: مراد نماز عصر است ، كه نماز «وُسطى» است كه از همه نمازهاى يوميه فضيلت بيشترى دارد.
بعضى ديگر گفته اند: مراد شب و روز است، كه اصطلاحا به آن ها، «عصران» گفته مى شود. بعضى ديگر گفته اند: منظور از «عصر»، دهر است، كه در آن عجایبى وجود دارد، كه بر قدرت ربوبى دلالت دارد.
و بعضى ديگر، وجوهى ديگر ذكر كرده اند. و در بعضى از روايات آمده كه: منظور، عصر ظهور مهدى «عليه السلام» است كه در آن عصر، حق بر باطل به طور كامل غلبه كند.
- «إِنَّ الانسنَ لَفِى خُسرٍ»:
مراد از كلمۀ «انسان» جنس انسان است، و كلمۀ «خُسر» و «خُسران» و «خسار» «خساره»، همه به معناى نقص در سرمايه است.
راغب مى گويد: اين كلمه، هم در مورد انسان استعمال مى شود، و گفته مى شود: فلانى خسران كرد. و هم در مورد عمل انسان به كار مى رود و مى گويند: تجارت فلانى خسران كرد.
و اگر در آيه مورد بحث، كلمۀ «خُسر»، بدون الف و لام آمده، به منظور بزرگداشت آن بوده، و خواسته است بفهماند: «انسان در خسرانى عظيم است». احتمال هم دارد به منظور تنويع باشد، و بفهماند آدمى، در نوعى مخصوص از خسران قرار دارد. غير خسران مالى و آبرويى، بلكه خسران در ذات كه خداى تعالى در باره اش فرموده: «الّذين خسروا أنفسهم و أهليهم يوم القيامة ألا ذلك هو الخسران المبين».
استثنا مؤمنان صالح العمل از زيانمندى جنس انسان
«إِلا الَّذِينَ ءَامَنُوا وَ عَمِلُوا الصالِحَاتِ»:
اين استثنا، استثناى از جنس انسان است كه محكوم به «خسران» است. و استثنا شدگان افرادى هستند كه متصف به «ايمان» و «اعمال صالح» باشند. چنين افرادى، از خسران ايمن اند.
و اين، بدان جهت است كه كتاب خدا بيان مى كند كه: انسان؛ موجودى هميشه زنده است. زندگی اش، با مُردن خاتمه نمى يابد و مُردن او، در حقيقت انتقال از خانه اى به خانه اى ديگر است، كه بيان اين معنا در تفسير آيه شريفه: «على أن نبدّل أمثالكم و ننشئكم فى ما لاتعلمون» گذشت.
و نيز، كتاب خدا بيان مى كند كه قسمتى از اين زندگى هميشگى انسان - كه همان حيات دنيا باشد - حياتى است امتحانى و سرنوشت ساز، كه در آن حيات، سرنوشت قسمت ديگر، يعنى حيات آخرت مشخص مى گردد. آن ها كه در آن حيات به سعادت مى رسند، و يا بدبخت مى شوند؛ سعادت و شقاوتشان را در دنيا تهيه كرده اند. همچنان كه خداى تعالى فرموده: «و ما الحيوة الدنيا فى الآخرة إلاّ متاع». و نيز فرموده: «كُلُّ نفس ذائقة الموت و نبلوكم بالشرّ و الخير فتنة».
و نيز، بيان مى كند كه: مقدميّت اين زندگى براى آن زندگى، به وسيله مظاهر اين زندگى و آثار آن، يعنى اعتقادات و اعمال است. اعتقاد حق و عمل صالح، ملاك سعادت اخروى؛ و كفر و فسق، ملاك شقاوت در آن است. مى فرمايد: «و أن ليس للإنسان إلّا ما سعى و أنّ سعيه سوف يرى ثُمّ يجزيه الجزاء الأوفى». و نيز مى فرمايد: «من كفر فعليه كفره و من عمل صالحا فلأنفسهم يمهدون». و باز مى فرمايد: «من عمل صالحا فلنفسه و من أساء فعليها». و در آياتى بسيار زياد، سرنوشت آخرت را - چه خوش و چه بدش را - جزا و اجر خوانده.
و نيز، با همه اين بيانات كه از نظرتان گذشت، بيان مى كند كه: سرمايۀ آدمى، زندگى اوست. با زندگى است كه مى تواند وسيله عيش خود در زندگى آخرت را كسب كند. اگر در عقيده و عمل حق را پيروى كند، تجارتش سودبخش بوده، و در كسبش بركت داشته است و در آينده اش، از شر ايمن است. و اگر باطل را پيروى كند، و از ايمان به خدا و عمل صالح اعراض نمايد، تجارتش ضرر كرده (نه تنها از سرمايۀ عمر چيزى زايد بر خود سرمايه به دست نياورده، بلكه از خود سرمايه خورده، و سرمايه را وسيله بدبختى خود كرده است)؛ و در آخرتش از خير محروم شده.
لذا در سورۀ مورد بحث مى فرمايد: «إنّ الإنسانَ لفى خُسر إلّا الّذينَ آمَنُوا و عَمِلُوا الصَالِحَات». و مراد از «ايمان»، ايمان به خدا، و مراد از ايمان به خدا، ايمان به همه رسولان او، و مراد از ايمان به رسولان او، اطاعت و پيروى ايشان است؛ و نيز ايمان به روز جزاست. همچنان كه قرآن، در جاى ديگر تصريح كرده به اين كه: كسانى كه به بعضى از رسولان خدا ايمان دارند، و به بعضى ندارند، مؤمن به خدا نيستند.
| → صفحه قبل | صفحه بعد ← |
