روایت:الکافی جلد ۲ ش ۵۰۲

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

ابن محبوب عن ابي اسامه قال قال ابو عبد الله ع :

مَا اُبْتُلِيَ اَلْمُؤْمِنُ بِشَيْ‏ءٍ أَشَدَّ عَلَيْهِ‏ مِنْ خِصَالٍ ثَلاَثٍ يُحْرَمُهَا قِيلَ وَ مَا هُنَّ قَالَ اَلْمُوَاسَاةُ فِي ذَاتِ‏ يَدِهِ وَ اَلْإِنْصَافُ مِنْ نَفْسِهِ وَ ذِكْرُ اَللَّهِ كَثِيراً أَمَا إِنِّي لاَ أَقُولُ سُبْحَانَ اَللَّهِ وَ اَلْحَمْدُ لِلَّهِ وَ لاَ إِلَهَ إِلاَّ اَللَّهُ وَ لَكِنْ ذِكْرُ اَللَّهِ عِنْدَ مَا أَحَلَّ لَهُ وَ ذِكْرُ اَللَّهِ عِنْدَ مَا حَرَّمَ عَلَيْهِ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۴, ۴۳۳

امام صادق (ع) فرمود: امتحان نشده مؤمن به چيزى كه سخت‏تر باشد بر او از سه خصلت كه از آن محروم است، گفته شد كه آنها چيست؟ فرمود: همدردى و شركت در تنخواهى كه در دست دارد و حق دادن به مردم از طرف خودش و بسيار ذكر كردن خدا، اما من نمى‏گويم:همان‏ سبحان اللَّه و الحمد للَّه و لا اله الا اللَّه‏ است ولى ذكر خدا نزد آنچه بر او حلال كرده است و ذكر خدا در موقع برخورد بدان چه به او حرام كرده.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۴۳۰

امام صادق عليه السّلام فرمود: مؤمن گرفتار نشده بچيزى كه بر او سخت‏تر باشد از سه خصلتى كه از آنها محروم شود (محروميت از اين سه خصلت براى مؤمن از هر چيزى سخت‏تر است) عرض شد: آنها چه هستند؟ فرمود: ۱- مواسات نسبت بدارائيش (با برادران دينيش). ۲- انصاف دادن از خود (يعنى حق را بگويد اگر چه بزيان او باشد). ۳- بسيار ذكر خدا كردن. آگاه باش، من نميگويم: سبحان اللَّه و الحمد لله [و لا اله الا الله‏ ] است (يعنى ذكر خدا تنها گفتن اين كلمات نيست) بلكه ياد كردن خداست هنگام حلال و حرام او (يعنى هنگام مواجهه با حلال و حرام. خدا را بياد آورد و حلال را كسب كند و حرام را ترك گويد).

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۳۷۵

ابن‏محبوب، از ابواسامة روايت كرده است كه گفت: امام جعفر صادق عليه السلام فرمود كه: «مؤمن به چيزى آزموده نشد كه بر او سخت‏تر باشد از سه خصلت كه از آنها محروم مى‏شود». عرض شد كه: آن خصلت‏ها چيست؟ فرمود: «مواسات كردن در آن‏چه در دست او است، و انصاف دادن از نفس خويش، و بسيار خدا را ياد كردن. و بدان كه من اين را نمى‏گويم كه: «سُبْحانَ اللَّهِ وَالْحَمْدُ لِلَّهِ وَلا الهَ الَّا اللَّهُ وَ اللَّهُ أَكْبَرْ»، وليكن ياد خدا در نزد آن‏چه از برايش حلال كرده، و ذكر خدا در نزد آن‏چه بر او حرام گردانيده». (و مراد از ياد خدا در آن هنگام، آن است كه آن جناب، داعى و مانع او در فعل و ترك شود).