روایت:الکافی جلد ۲ ش ۳۷

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

و بهذا الاسناد قال :

سَأَلْتُهُ عَنْ قَوْلِ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ إِلاََّ مَنْ أَتَى اَللََّهَ بِقَلْبٍ سَلِيمٍ‏ قَالَ اَلْقَلْبُ اَلسَّلِيمُ اَلَّذِي يَلْقَى رَبَّهُ وَ لَيْسَ فِيهِ أَحَدٌ سِوَاهُ‏ قَالَ وَ كُلُّ قَلْبٍ فِيهِ شِرْكٌ‏ أَوْ شَكٌّ فَهُوَ سَاقِطٌ وَ إِنَّمَا أَرَادُوا اَلزُّهْدَ فِي اَلدُّنْيَا لِتَفْرُغَ قُلُوبُهُمْ لِلْآخِرَةِ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۴, ۵۷

گويد: از او پرسيدم از تفسير قول خدا عز و جل (۸۹ سوره شعراء): «جز كسى كه نزد خدا آيد با دلى سالم». فرمود: دل سالم آن دلى است كه نزد خدا آيد و جز او در آن نباشد، فرمود: هر دلى شرك و شك دارد ساقط است، و همانا زهد در دنيا را خواستند براى آنكه دلشان فارغ باشد براى آخرت.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۲۶

و باز سفيان گويد: از آن حضرت پرسيدم قول خداى عز و جل را: «جز كسى كه با دل سالم نزد خدا آيد، ۸۹ سوره ۲۶» فرمود: دل سالم كسى دارد كه پروردگارش را ملاقات كند، در حالى كه جز خدا احدى در دلش نباشد، و هر دلى كه در آن شركى يا شكى باشد، ساقط است و (انبياء و اولياء خدا) زهد دنيا را اختيار كردند تا دلشان براى آخرت فارغ باشد

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۴۵

و به همين اسناد روايت است كه گفت: سؤال كردم از قول خداى عز و جل: «إِلَّا مَنْ أَتَى اللَّهَ بِقَلْبٍ سَلِيمٍ» «۲»؛ يعنى: «روزى كه مال و پسران سود ندهند، مگر كسى را كه بيايد خدا را با دلى سالم؛ يعنى درست و رهيده». و حضرت فرمود: «دل سليم آن است كه پروردگار خويش را ملاقات مى‏كند، و در آن دوستى كسى غير از خدا نيست. و هر دلى كه در آن شرك يا شكى باشد، فرومايه و افتاده است. و جز اين نيست كه مراد خدا اين است كه بيايد در نزد خدا با زهد و بى‏رغبتى در دنيا، كه در دنيا از حبّ آن سالم باشد، تا دل‏هاى ايشان از براى آخرت و تحصيل آن فارغ باشد». __________________________________________________

(۲). شعرا، ۸۹.