روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۲۳

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

عده من اصحابنا عن احمد بن محمد بن خالد عن احمد بن محمد بن ابي نصر عن صفوان الجمال قال :

سَأَلْتُ‏ أَبَا عَبْدِ اَللَّهِ ع عَنْ قَوْلِ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ أَمَّا اَلْجِدََارُ فَكََانَ لِغُلاََمَيْنِ يَتِيمَيْنِ‏ فِي اَلْمَدِينَةِ وَ كََانَ تَحْتَهُ كَنْزٌ لَهُمََا فَقَالَ أَمَا إِنَّهُ مَا كَانَ ذَهَباً وَ لاَ فِضَّةً وَ إِنَّمَا كَانَ أَرْبَعَ كَلِمَاتٍ‏ لاَ إِلَهَ إِلاَّ أَنَا مَنْ أَيْقَنَ بِالْمَوْتِ لَمْ يَضْحَكْ سِنُّهُ‏ وَ مَنْ أَيْقَنَ بِالْحِسَابِ‏ لَمْ يَفْرَحْ قَلْبُهُ‏ وَ مَنْ أَيْقَنَ بِالْقَدَرِ لَمْ يَخْشَ إِلاَّ اَللََّهَ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۴, ۱۸۵

صفوان جمّال گويد: از امام صادق (ع) پرسيدم از قول خدا عز و جل (۸۲ سوره كهف): «و اما آن ديوار از آن دو پسر بچه يتيم بود در اين شهر وزير آن گنجى داشتند». فرمود: آن گنجينه طلا نبود و نقره نبود، همانا چهار كلمه پند بود كه: نيست شايسته پرستشى جز من، هر كه يقين به مرگ دارد خنده دندان نما نكند، و هر كه يقين به حساب دارد، دلش شاد نشود، هر كه يقين به تقدير دارد جز از خدا نترسد.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۹۷

صفوان جمال گويد: از امام صادق عليه السّلام در باره اين قول خداى عز و جل پرسيدم: «و اما ديوار از آن دو پسر بچه يتيم در آن شهر بود و در زيرش گنجى متعلق بآنها بود، ۸۲- سوره ۱۸» فرمود: همانا آن گنجينه طلا و نقره نبود. بلكه چهار كلمه بود: ۱- شايسته پرستشى جز من نيست ۲- هر كه بمرگ يقين داشته باشد: خنده دندان نما نكند ۳- هر كه بحساب (روز قيامت) يقين داشته باشد، دلش شادمان نباشد، ۴- هر كه بتقدير يقين داشته باشد، جز از خدا نترسد.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۱۷۱

چند نفر از اصحاب ما روايت كرده‏اند، از احمد بن محمد بن خالد، از احمد بن محمد بن ابى‏نصر، از صفوان جمّال كه گفت: امام جعفر صادق عليه السلام را سؤال كردم از قول خداى عز و جل: «وَ أَمَّا الْجِدارُ فَكانَ لِغُلامَيْنِ يَتِيمَيْنِ فِي الْمَدِينَةِ وَ كانَ تَحْتَهُ كَنْزٌ لَهُما»؛ يعنى: «و امّا ديوار، پس بود از براى دو پسرِ بى‏پدر كه در شهر انطاكيه مى‏باشند، و بود در زير آن ديوار، گنجى از براى آنها». حضرت فرمود كه: «بدان و آگاه باش كه آن گنج، طلا و نقره نبود. جز اين نيست كه آن گنج، چهار سخن بود و آنها اين است كه: خدايى نيست مگر من. هر كه يقين به مرگ‏ داشته باشد، دندانش نمى‏خندد «۱»، و هر كه يقين به حساب روز قيامت داشته باشد، دلش شاد نمى‏گردد، و هر كه يقين به قدر و قضاى خدا داشته باشد، از غير خدا نمى‏ترسد». __________________________________________________

(۱). يعنى آن قدر شديد نمى‏خندد كه دندانهايش پيدا شود، بلكه به لبخند بسنده مى‏كند.