روایت:الکافی جلد ۱ ش ۶۹۴

آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ الْحُجَّة

محمد بن يحيي عن محمد بن الحسن قال وجدت في نوادر محمد بن سنان عن عبد الله بن سنان قال قال ابو عبد الله ع :

لاَ وَ اَللَّهِ مَا فَوَّضَ اَللَّهُ إِلَى أَحَدٍ مِنْ خَلْقِهِ‏ إِلاَّ إِلَى‏ رَسُولِ اَللَّهِ ص‏ وَ إِلَى‏ اَلْأَئِمَّةِ قَالَ عَزَّ وَ جَلَّ إِنََّا أَنْزَلْنََا إِلَيْكَ‏ اَلْكِتََابَ‏ بِالْحَقِّ لِتَحْكُمَ بَيْنَ اَلنََّاسِ بِمََا أَرََاكَ اَللََّهُ‏ وَ هِيَ جَارِيَةٌ فِي اَلْأَوْصِيَاءِ ع

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۲, ۳۲۹

امام صادق (ع) فرمود: نه- به خدا- وانگذارده است خدا به أحدى از خلقش جز به رسول خدا (ص) و به ائمه عليهم السلام، خدا عز و جل فرموده است (۱۰۶ سوره نساء): «به راستى ما فرو فرستاديم به تو قرآن را به راستى و درستى تا حكم كنى در ميان مردم‏ بدان چه خدايت بنمايد» اين آيه در باره اوصياء هم جارى است.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۲, ۸

امام صادق عليه السلام فرمود: نه، بخدا سوگند كه خدا امرى را بخلقش واگذار نفرموده است، مگر بپيغمبر صلّى اللَّه عليه و آله و ائمه عليهم السلام. خداى عز و جل فرموده است «ما اين كتاب را بحق و درستى بر تو نازل كرديم تا بآنچه خدايت ارائه داده حكم كنى- ۱۰۶ سوره ۴-» و اين آيه در باره اوصياء پيغمبر هم جاريست.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۱, ۸۴۷

محمد بن يحيى، از محمد بن حسن روايت كرده است كه گفت: در نوادر محمد بن سنان يافتم كه روايت كرده بود از عبداللَّه بن سنان كه گفت: امام جعفر صادق عليه السلام فرمود: «نه، به خدا سوگند كه خدا به سوى هيچ‏يك از خلق خود تفويض نفرمود، مگر به‏ سوى رسول خدا صلى الله عليه و آله و به سوى ائمّه عليهم السلام. خداى عزّوجلّ فرموده است كه: «إِنَّا أَنْزَلْنا إِلَيْكَ الْكِتابَ بِالْحَقِّ لِتَحْكُمَ بَيْنَ النَّاسِ بِما أَراكَ اللَّهُ» «۱»، يعنى: به درستى كه ما فرو فرستاديم به سوى تو اين كتاب كامل را كه (قرآن است) به درستى و راستى تا حكم كنى در ميان مردمان به آنچه خدا آن را براى تو رأى گردانيده». و حضرت فرمود كه: «اين آيه، در اوصياى پيغمبر صلى الله عليه و آله جارى است» (و بعضى از سنّيان، اين آيه را دليل بر اين گرفته كه پيغمبر صلى الله عليه و آله متعبّد بود به اجتهاد كردن به آن وضعى كه به آن استدلال كرده‏اند، و با وجود ضعف دلالت آيه بر مطلب ايشان، ظهورش از دلالت آن بر تفويض بيشتر است؛ چه معلّل كردن انزال قرآن به حكم كردن به قرار داد خويش، با هم نمى‏سازند. پس بايد كه اين حديث فى الحقيقه از معصوم نباشد، يا اگر از معصوم باشد، در آن خلاف ظاهرى را مرتكب شده باشد، به طريقه تأويل كه خود آن را مى‏داند. و معنى آيه بنابر ظاهر لفظ آن، اين است كه: تا حكم كنى به آنچه خدا آن را به تو نموده و وحى فرموده، يا به نمودن و اعلام خدا تو را كه چگونه حكم كنى در ميان مردمان). __________________________________________________

(۱). نساء، ۱۰۵.