روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۴ ش ۵۸۳

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۴، كِتَابُ الْوَصِيَّة

و روي ابن ابي عمير عن عمار بن مروان قال :

قُلْتُ‏ لِأَبِي عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ إِنَّ أَبِي حَضَرَهُ اَلْمَوْتُ فَقُلْتُ لَهُ أَوْصِ فَقَالَ هَذَا اِبْنِي يَعْنِي‏ عُمَرَ فَمَا صَنَعَ فَهُوَ جَائِزٌ فَقَالَ‏ أَبُو عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ فَقَدْ أَوْصَى أَبُوكَ وَ أَوْجَزَ قَالَ قُلْتُ فَإِنَّهُ أَمَرَ وَ أَوْصَى لَكَ بِكَذَا وَ كَذَا فَقَالَ أَجِزْ قُلْتُ فَأَوْصَى بِنَسَمَةٍ مُؤْمِنَةٍ عَارِفَةٍ فَلَمَّا أَعْتَقْنَاهَا بَانَ أَنَّهَا لِغَيْرِ رِشْدَةٍ فَقَالَ قَدْ أَجْزَأَتْ عَنْهُ إِنَّمَا مَثَلُ ذَلِكَ مَثَلُ رَجُلٍ اِشْتَرَى أُضْحِيَّةً عَلَى أَنَّهَا سَمِينَةٌ فَوَجَدَهَا مَهْزُولَةً فَقَدْ أَجْزَأَتْ عَنْهُ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۶ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۹۱

و ابن أبى عمير، از عمّار بن مروان روايت كرده است، كه گفت: به امام صادق عليه السّلام معروض داشتم: پدرم را ساعت مرگ فرا رسيد، او را گفتم: وصيّت كن، گفت: اين پسر منست- و اشاره به عمر داشت- پس هر كار كه او بكند جايز و نافذ است. امام صادق عليه السّلام فرمود: پدر تو مختصر و مفيد وصيّت كرده براى شما چنان و چنين وصيّت كرده است فرمود: انجام ده، گفتم: وصيّت كرده كنيزى با ايمان و عارف بحقّ اهل بيت را آزاد كنيم، ولى وقتى او را آزاد كرديم معلوم شد كه او از نكاح شرعى نيست فرمود: براى او كفايت كرد زيرا اين مثل كسى است كه قربانى را بشرط فربه بودن بخرد، ولى آن را لاغر بيابد، و همان او را كفايت كرده است.