روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۲ ش ۲۳۸

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۲، كِتَابُ الصَّوْم

و روي حنان بن سدير عن ابيه قال :

سَأَلْتُهُ‏ عَنْ صَوْمِ‏ يَوْمِ عَرَفَةَ فَقُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ إِنَّهُمْ يَزْعُمُونَ أَنَّهُ يَعْدِلُ صَوْمَ سَنَةٍ قَالَ كَانَ‏ أَبِي ع‏ لاَ يَصُومُهُ قُلْتُ وَ لِمَ جُعِلْتُ فِدَاكَ قَالَ‏ يَوْمُ عَرَفَةَ يَوْمُ دُعَاءٍ وَ مَسْأَلَةٍ فَأَتَخَوَّفُ أَنْ يُضْعِفَنِي عَنِ اَلدُّعَاءِ وَ أَكْرَهُ أَنْ أَصُومَهُ وَ أَتَخَوَّفُ أَنْ يَكُونَ‏ يَوْمُ عَرَفَةَ يَوْمَ اَلْأَضْحَى‏ وَ لَيْسَ بِيَوْمِ صَوْمٍ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۲ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۴۰۷

و حنان بن سدير، از پدرش روايت كرده است كه گفت: از او- يعنى از امام ابو جعفر عليه السّلام در باره روزه روز عرفه سؤال كردم، و گفتم: فدايت شوم، مردم مى‏پندارند كه آن برابر با روزه يك سال است. امام فرمود: پدرم آن روز را روزه نمى‏داشت، گفتم: چرا فدايت شوم؟ فرمود: روز عرفه روز دعاء و مسألت است، لذا من بيم آن دارم كه روزه مرا از دعا ناتوان سازد، و خوش ندارم كه آن را روزه بدارم، و بيم آن دارم كه روز عرفه روز اضحى باشد، و آن، روز روزه داشتن نيست. مصنّف اين كتاب- رحمه اللَّه- گفت: عامّه براى ادراك فطرى و أضحائى ناموفقند، و علت اينكه آن امام عليه السّلام روزه گرفتن در روز عرفه را ناخوشايند داشته اين است كه در بيشتر سالها همان عرفه روز عيد مى‏بوده است، و مؤيّد اين امر، سخن امام صادق عليه السّلام است كه فرمود