روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۲ ش ۲۳۷

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۲، كِتَابُ الصَّوْم

و روي عبد الله بن المغيره عن سالم عن ابي عبد الله ع قال :

أَوْصَى‏ رَسُولُ اَللَّهِ ص‏ إِلَى‏ عَلِيٍّ ع‏ وَحْدَهُ وَ أَوْصَى‏ عَلِيٌّ ع‏ إِلَى‏ اَلْحَسَنِ‏ وَ اَلْحُسَيْنِ‏ ع‏ جَمِيعاً وَ كَانَ‏ اَلْحَسَنُ ع‏ إِمَامَهُ فَدَخَلَ رَجُلٌ‏ يَوْمَ عَرَفَةَ عَلَى‏ اَلْحَسَنِ ع‏ وَ هُوَ يَتَغَدَّى وَ اَلْحُسَيْنُ ع‏ صَائِمٌ ثُمَّ جَاءَ بَعْدَ مَا قُبِضَ‏ اَلْحَسَنُ ع‏ فَدَخَلَ عَلَى‏ اَلْحُسَيْنِ ع‏ يَوْمَ عَرَفَةَ وَ هُوَ يَتَغَدَّى وَ عَلِيُّ بْنُ اَلْحُسَيْنِ ع‏ صَائِمٌ فَقَالَ لَهُ اَلرَّجُلُ إِنِّي دَخَلْتُ عَلَى‏ اَلْحَسَنِ ع‏ وَ هُوَ يَتَغَدَّى وَ أَنْتَ صَائِمٌ ثُمَّ دَخَلْتُ عَلَيْكَ وَ أَنْتَ مُفْطِرٌ فَقَالَ إِنَ‏ اَلْحَسَنَ ع‏ كَانَ إِمَاماً فَأَفْطَرَ لِئَلاَّ يُتَّخَذَ صَوْمُهُ سُنَّةً وَ لِيَتَأَسَّى بِهِ اَلنَّاسُ فَلَمَّا أَنْ قُبِضَ كُنْتُ أَنَا اَلْإِمَامَ فَأَرَدْتُ أَنْ لاَ يُتَّخَذَ صَوْمِي سُنَّةً فَيَتَأَسَّى اَلنَّاسُ بِي

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۲ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۴۰۷

و عبد اللَّه بن مغيره، از سالم، از امام صادق عليه السّلام روايت كرده است كه فرمود: رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله به على عليه السّلام به تنهائى وصيّت كرد و علىّ عليه السّلام به حسن و حسين هر دو وصيّت كرد، و حسن عليه السّلام امام او بود، پس مردى در روز عرفه بر حسن عليه السّلام وارد شد، در حالى كه او صبحانه تناول مى‏كرد، و حسين عليه السّلام روزه‏دار بود. سپس بعد از آنكه حسن عليه السّلام درگذشت، آن مرد بر حسين عليه السّلام وارد شد، در حالى كه صبحانه تناول مى‏كرد، و على بن الحسين عليهما السّلام روزه‏دار بود، پس آن مرد با امام حسين عليه السّلام گفت: من بر حسن عليه السّلام وارد شدم در حالى كه صبحانه تناول مى‏كرد، و تو روزه‏دار بودى، و آنگاه بر تو وارد شدم در حالى كه تو افطار كرده‏اى،- اكنون راز اين كار چيست؟- پس امام حسين عليه السّلام فرمود: حسن عليه السّلام امام بود، از اين رو افطار كرد، تا روزه داشتنش سنّتى نشود، كه مردم به او تأسّى كنند، پس چون او درگذشت من امام بودم، و از اين رو خواستم تا روزه داشتنم به عنوان سنّتى اتخاذ نشود كه مردم به من تأسّى كنند.