روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۲۵۲۲

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، أَبْوَابُ الصَّلَاةِ وَ حُدُودِهَا-بَابُ مَا يُسْتَحَبُّ مِنَ الدُّعَاءِ فِي كُلِّ صَبَاحٍ وَ مَسَاء

و روي عنه حفص بن البختري انه قال :

كَانَ‏ نُوحٌ ع‏ يَقُولُ إِذَا أَصْبَحَ وَ أَمْسَى اَللَّهُمَّ إِنِّي أُشْهِدُكَ أَنَّهُ مَا أَصْبَحَ وَ أَمْسَى بِي مِنْ نِعْمَةٍ وَ عَافِيَةٍ فِي دِينٍ أَوْ دُنْيَا فَمِنْكَ وَحْدَكَ لاَ شَرِيكَ لَكَ لَكَ اَلْحَمْدُ وَ لَكَ اَلشُّكْرُ بِهَا عَلَيَّ حَتَّى تَرْضَى وَ بَعْدَ اَلرِّضَا يَقُولُهَا إِذَا أَصْبَحَ عَشْراً وَ إِذَا أَمْسَى عَشْراً فَسُمِّيَ بِذَلِكَ عَبْداً شَكُوراً وَ إِنَ‏ رَسُولَ اَللَّهِ ص‏ كَانَ يَقُولُ بَعْدَ صَلاَةِ اَلْفَجْرِ اَللَّهُمَّ إِنِّي أَعُوذُ بِكَ مِنَ اَلْهَمِّ وَ اَلْحَزَنِ وَ اَلْعَجْزِ وَ اَلْكَسَلِ وَ اَلْبُخْلِ وَ اَلْجُبْنِ وَ ضَلَعِ اَلدَّيْنِ وَ غَلَبَةِ اَلرِّجَالِ وَ بَوَارِ اَلْأَيِّمِ وَ اَلْغَفْلَةِ وَ اَلذِّلَّةِ وَ اَلْقَسْوَةِ وَ اَلْعَيْلَةِ وَ اَلْمَسْكَنَةِ وَ أَعُوذُ بِكَ مِنْ نَفْسٍ لاَ تَشْبَعُ وَ مِنْ قَلْبٍ لاَ يَخْشَعُ وَ مِنْ عَيْنٍ لاَ تَدْمَعُ وَ مِنْ دُعَاءٍ لاَ يُسْمَعُ وَ مِنْ صَلاَةٍ لاَ تَنْفَعُ وَ أَعُوذُ بِكَ‏ مِنِ اِمْرَأَةٍ تُشَيِّبُنِي قَبْلَ أَوَانِ مَشِيبِي وَ أَعُوذُ بِكَ مِنْ وَلَدٍ يَكُونُ عَلَيَّ رِبَاءً وَ أَعُوذُ بِكَ مِنْ مَالٍ يَكُونُ عَلَيَّ عَذَاباً وَ أَعُوذُ بِكَ مِنْ صَاحِبِ خَدِيعَةٍ إِنْ رَأَى حَسَنَةً دَفَنَهَا وَ إِنْ رَأَى سَيِّئَةً أَفْشَاهَا اَللَّهُمَّ لاَ تَجْعَلْ لِفَاجِرٍ عِنْدِي يَداً وَ لاَ مِنَّةً

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۱ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۵۲۵

حفص بن بخترى گويد: آن حضرت فرمود: نوح پيغمبر عليه السّلام (كه خداوند در باره او در قرآن ميفرمايد: إِنَّهُ كانَ عَبْداً شَكُوراً براى اين بود كه) در هر صبح و شام چنين دعا مينمود بخداوند عرض ميكرد: پروردگارا من تو را گواه ميگيرم‏ كه شك ندارم هر چه از نعمت و سلامتى كه با من صبح و شام ميكند- چه در دين و چه در دنياى من- همه از جانب تو مى‏باشد، بى‏همتائى، انباز ندارى، بر اين نعمتها سپاس و شكرت بر من واجب شد چندان كه خشنود شوى و بلكه بيش از آن» اين دعا را ده بار هر بامداد ميخواند، و چون شام ميكرد نيز ده بار، و از اين رو او را بنده شاكر ناميدند، و رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله خود پس از فراغ از نماز صبح از اين دعا را مى‏خواند (كه ترجمه آن چنين است): پروردگارا من پناه ميبرم بتو از رنج و اندوه و عجز و تنبلى و بخل و ترس، و سنگينى دين و بدهكارى، و بسيارى مردان، و كسادى بى‏شوهران، و بى‏خبرى، و خوارى و سنگ دلى، و درويشى، و فقر و تنگدستى، و پناه ميبرم بتو از حرص و آن نفسى كه از دنيا سير نميشود، و دلى كه از استماع كلمات حقّ نرم نمى‏گردد، و ديده‏اى كه اشك نريزد، و دعائى كه مستجاب نگردد، و از نمازى كه سودمند نيفتد، و پناه ميبرم بتو از همسرى كه مرا پير سازد پيش از آنكه زمان پيريم برسد، و پناه ميبرم بتو از فرزند جفا كارى كه با نياز من به او حرمتم نگاه ندارد، و پناه ميبرم بتو از ثروتى كه شكنجه‏ام باشد، و پناه ميبرم بتو از همدم حيله‏بازى كه چون كار نيك بيند آن را بپوشاند و چون كار زشت نگرد رسوا سازد، پروردگارا چنان مكن كه تبهكارى بر من حقّ نعمت و منّتى داشته باشد».