روایت:الکافی جلد ۸ ش ۴۷۸

آدرس: الكافي، جلد ۸، كِتَابُ الرَّوْضَة

الحسين بن محمد الاشعري عن معلي بن محمد عن علي بن اسباط عن سعدان بن مسلم عن بعض اصحابنا عن ابي عبد الله ع قال :

كَانَ رَجُلٌ‏ بِالْمَدِينَةِ يَدْخُلُ‏ مَسْجِدَ اَلرَّسُولِ ص‏ فَقَالَ‏ اَللَّهُمَّ آنِسْ وَحْشَتِي وَ صِلْ وَحْدَتِي وَ اُرْزُقْنِي جَلِيساً صَالِحاً فَإِذَا هُوَ بِرَجُلٍ فِي أَقْصَى اَلْمَسْجِدِ فَسَلَّمَ عَلَيْهِ وَ قَالَ لَهُ مَنْ أَنْتَ يَا عَبْدَ اَللَّهِ فَقَالَ أَنَا أَبُو ذَرٍّ فَقَالَ اَلرَّجُلُ اَللَّهُ أَكْبَرُ اَللَّهُ أَكْبَرُ فَقَالَ‏ أَبُو ذَرٍّ وَ لِمَ تُكَبِّرُ يَا عَبْدَ اَللَّهِ فَقَالَ إِنِّي دَخَلْتُ اَلْمَسْجِدَ فَدَعَوْتُ اَللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ أَنْ يُؤْنِسَ وَحْشَتِي وَ أَنْ يَصِلَ وَحْدَتِي وَ أَنْ يَرْزُقَنِي جَلِيساً صَالِحاً فَقَالَ لَهُ‏ أَبُو ذَرٍّ أَنَا أَحَقُّ بِالتَّكْبِيرِ مِنْكَ إِذَا كُنْتُ ذَلِكَ اَلْجَلِيسَ فَإِنِّي سَمِعْتُ‏ رَسُولَ اَللَّهِ ص‏ يَقُولُ أَنَا وَ أَنْتُمْ عَلَى تُرْعَةٍ يَوْمَ اَلْقِيَامَةِ حَتَّى يَفْرُغَ اَلنَّاسُ مِنَ اَلْحِسَابِ قُمْ يَا عَبْدَ اَللَّهِ فَقَدْ نَهَى اَلسُّلْطَانُ‏ عَنْ مُجَالَسَتِي

ترجمه

هاشم رسولى محلاتى, الروضة من الكافی جلد ۲ ترجمه رسولى محلاتى, ۱۳۷

برخى از اصحاب ما از امام صادق عليه السّلام روايت كرده‏اند كه فرمود: مردى در مدينه بمسجد رسول خدا (ص) درآمد و گفت: خدايا بوحشت من آرامش بخش، و تنهائى مرا با همدمى خوب پيوند ده و همنشينى صالح روزيم گردان، در اين هنگام مردى را در آخر مسجد ديد و بر او سلام كرده بدو گفت: اى بنده خدا تو كيستى؟ پاسخداد: من أبو ذر هستم. آن مرد گفت: اللَّه اكبر اللَّه اكبر. ابو ذر بدان مرد گفت: اى بنده خدا چرا اللَّه اكبر گفتى؟ گفت: براى آنكه من بمسجد درآمدم و بدرگاه خداى عز و جل دعا كردم كه بوحشت من آرامش بخشد و بوسيله همدمى خوب از تنهائيم برهاند و همنشينى صالح روزيم گرداند. ابو ذر گفت: من بگفتن اللَّه اكبر سزاوارتر هستم كه چنين همنشينى براى تو باشم زيرا من از رسول خدا (ص) شنيدم كه ميفرمود: من و شما در روز قيامت بر كنار بستانى باشيم تا خداوند از حساب خلايق فارغ شود، (ولى) اى بنده خدا از نزد من برخيز كه سلطان (يعنى عثمان خليفه سوم) از هم‏نشينى با من غدقن كرده.

حميدرضا آژير, بهشت كافى - ترجمه روضه كافى‏, ۳۵۷

برخى از اصحاب ما از امام صادق عليه السّلام روايت مى‏كنند كه فرمود: مردى در مدينه به مسجد رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم درآمد و گفت: خدايا! وحشت مرا به الفت بدل كن و تنهايى مرا با همدمى خوب پيوند ده و همنشينى نيكو بهره‏ام گردان. در اين هنگام مردى را در آخر مسجد ديد، بدو سلام كرد و گفت: اى بنده خدا! تو كيستى؟! او گفت: من ابو ذر هستم. آن مرد گفت: اللَّه اكبر. اللَّه اكبر. ابو ذر به آن مرد گفت: اى بنده خدا! چرا تكبير مى‏زنى؟ آن مرد گفت: براى آنكه به مسجد درآمدم و به درگاه خداى عزّ و جلّ دعا كردم كه به وحشت من آرامش بخشد و با همدمى نيك از تنهاييم برهاند و همنشينى نيكو بهره‏ام گرداند. ابو ذر گفت: من به تكبير زدن سزاوارتر از تويم كه چنين همنشينى براى تو باشم چه خود از پيامبر اكرم صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم شنيدم كه فرمود: من و شما به روز رستخيز در كنار باغى باشيم تا خداوند از حساب خلايق آسوده گردد، ولى اى بنده خدا از كنار من برخيز كه سلطان [عثمان‏] همنشينى با من را ممنوع كرده است.