روایت:الکافی جلد ۸ ش ۳۴۶

آدرس: الكافي، جلد ۸، كِتَابُ الرَّوْضَة

الحسين بن محمد و محمد بن يحيي جميعا عن محمد بن سالم بن ابي سلمه عن الحسن بن شاذان الواسطي قال :

كَتَبْتُ إِلَى‏ أَبِي اَلْحَسَنِ اَلرِّضَا ع‏ أَشْكُو جَفَاءَ أَهْلِ وَاسِطٍ وَ حَمْلَهُمْ عَلَيَّ وَ كَانَتْ عِصَابَةٌ مِنَ‏ اَلْعُثْمَانِيَّةِ تُؤْذِينِي فَوَقَّعَ بِخَطِّهِ إِنَّ اَللَّهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى أَخَذَ مِيثَاقَ أَوْلِيَائِنَا عَلَى اَلصَّبْرِ فِي دَوْلَةِ اَلْبَاطِلِ فَاصْبِرْ لِحُكْمِ رَبِّكَ فَلَوْ قَدْ قَامَ‏ سَيِّدُ اَلْخَلْقِ‏ لَقَالُوا يََا وَيْلَنََا مَنْ بَعَثَنََا مِنْ مَرْقَدِنََا هََذََا مََا وَعَدَ اَلرَّحْمََنُ وَ صَدَقَ اَلْمُرْسَلُونَ‏

ترجمه

هاشم رسولى محلاتى, الروضة من الكافی جلد ۲ ترجمه رسولى محلاتى, ۵۷

حسن بن شاذان واسطى گويد: بامام هشتم حضرت رضا عليه السّلام نامه نوشتم و از جفاى مردم واسط و حملاتى كه بمن ميكردند بدان حضرت شكايت كردم و آنها (كه بمن جفا ميكردند) جمعى از طرفداران عثمان بودند كه مرتبا مرا آزار ميدادند. پس آن حضرت بدستخط شريف خود بمن نوشت: همانا خداى تبارك و تعالى از دوستان ما عهد و پيمان گرفته كه در دوران حكومت باطل شكيبائى و صبر ورزند، پس در برابر حكم پروردگارت شكيبا باش، و در آن هنگامى كه آقاى خلق (مجلسى (ره) گويد يعنى امام زمان عليه السّلام) ظهور كند اينها خواهند گفت: «اى واى بر ما كيست كه ما را از خوابگاهمان برانگيخت؟ اين است آنچه خداى رحمان وعده كرده بود و پيغمبران راست گفتند» (سوره يس آيه ۵۱).

حميدرضا آژير, بهشت كافى - ترجمه روضه كافى‏, ۲۹۲

جميل بن دراج از امام صادق عليه السّلام روايت مى‏كند كه فرمود: اگر مردم مى‏دانستند در معرفت و شناخت خدا چه فضيلتى نهفته است هرگز به رونق زندگى دنيا و نعمتهاى دنيوى كه خداوند به دشمنان خود داده نظر نمى‏افكندند و دنياى آنها در نگاه ايشان زبونتر از چيزى بود كه آنها زير پاى خود لگد مى‏كنند. ايشان بهره‏مند گردند به معرفت و شناخت خداى عزّ و جلّ و بدان شادكام باشند چونان شادكامى كسى كه هميشه در باغهاى بهشت با اولياى خدا به سر مى‏برند. همانا شناخت خداى عزّ و جلّ انس بخش هر وحشتى، و يار و همدم هر گونه تنهايى، و روشنا بخش هر ظلمتى و نيرو رسان هر ناتوانى و در ميان هر دردى است. سپس فرمود: همانا پيش از شما مردمى بودند كه كشته مى‏گشتند و به آتش كشيده مى‏شدند و با ارّه تكه تكه مى‏گشتند و زمين با همه پهناورى بر ايشان تنگ مى‏شد، و تمام اين شرايط آنها را از باورى كه داشتند بر نمى‏گرداند، و كسانى كه بر سر آنها چنين بلاهايى مى‏آوردند نه به سبب مطالبه خون يا آزارى بود كه از آنها مى‏ديدند، بلكه از ايشان تنها از آن روى انتقام مى‏كشيدند كه، بخداى نيرومند ستوده، ايمان داشتند. پس از پروردگارتان درجات ايشان را طلب كنيد و بر ناگواريهاى روزگار خود شكيب ورزيد، تا __________________________________________________

(۱) «واى بر ما، كيست كه ما را از آرامگاهمان برانگيخت؟ اين است آنچه خداى رحمان وعده كرده بود و پيامبران راست گفتند» (سوره يس/ آيه ۵۲).

به پيامدهاى تلاش آنها دست يازيد.