روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۷۹۶

آدرس: الكافي، جلد ۲، كِتَابُ الدُّعَاء

عده من اصحابنا عن احمد بن محمد عن ابن فضال عن عبد الله بن بكير عن عبد الله بن اعين عن ابي عبد الله ع قال :

إِنَّ اَللَّهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى يُمَجِّدُ نَفْسَهُ فِي كُلِّ يَوْمٍ وَ لَيْلَةٍ ثَلاَثَ مَرَّاتٍ فَمَنْ مَجَّدَ اَللَّهَ بِمَا مَجَّدَ بِهِ نَفْسَهُ ثُمَّ كَانَ فِي حَالِ شِقْوَةٍ حَوَّلَهُ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَى سَعَادَةٍ يَقُولُ‏ أَنْتَ اَللَّهُ لاَ إِلَهَ إِلاَّ أَنْتَ رَبُّ اَلْعَالَمِينَ أَنْتَ اَللَّهُ لاَ إِلَهَ إِلاَّ أَنْتَ اَلرَّحْمَنُ اَلرَّحِيمُ أَنْتَ اَللَّهُ لاَ إِلَهَ إِلاَّ أَنْتَ اَلْعَزِيزُ اَلْعَلِيُّ اَلْكَبِيرُ أَنْتَ اَللَّهُ لاَ إِلَهَ إِلاَّ أَنْتَ مَالِكُ يَوْمِ اَلدِّينِ أَنْتَ اَللَّهُ لاَ إِلَهَ إِلاَّ أَنْتَ اَلْغَفُورُ اَلرَّحِيمُ أَنْتَ اَللَّهُ لاَ إِلَهَ إِلاَّ أَنْتَ اَلْعَزِيزُ اَلْحَكِيمُ أَنْتَ اَللَّهُ لاَ إِلَهَ إِلاَّ أَنْتَ مِنْكَ بَدَأَ اَلْخَلْقُ وَ إِلَيْكَ يَعُودُ أَنْتَ اَللَّهُ اَلَّذِي لاَ إِلَهَ إِلاَّ أَنْتَ لَمْ تَزَلْ وَ لاَ تَزَالُ أَنْتَ اَللَّهُ اَلَّذِي لاَ إِلَهَ إِلاَّ أَنْتَ خَالِقُ اَلْخَيْرِ وَ اَلشَّرِّ أَنْتَ اَللَّهُ لاَ إِلَهَ إِلاَّ أَنْتَ خَالِقُ‏ اَلْجَنَّةِ وَ اَلنَّارِ أَنْتَ اَللَّهُ لاَ إِلَهَ إِلاَّ أَنْتَ أَحَدٌ صَمَدٌ لَمْ يَلِدْ وَ لَمْ يُولَدْ `وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ كُفُواً أَحَدٌ أَنْتَ اَللَّهُ لاَ إِلَهَ إِلاَّ أَنْتَ‏ اَلْمَلِكُ اَلْقُدُّوسُ اَلسَّلاََمُ اَلْمُؤْمِنُ اَلْمُهَيْمِنُ اَلْعَزِيزُ اَلْجَبََّارُ اَلْمُتَكَبِّرُ سُبْحََانَ اَللََّهِ عَمََّا يُشْرِكُونَ `هُوَ اَللََّهُ اَلْخََالِقُ اَلْبََارِئُ اَلْمُصَوِّرُ لَهُ اَلْأَسْمََاءُ اَلْحُسْنى‏ََ يُسَبِّحُ لَهُ مََا فِي اَلسَّمََاوََاتِ وَ اَلْأَرْضِ وَ هُوَ اَلْعَزِيزُ اَلْحَكِيمُ‏ إِلَى آخِرِ اَلسُّورَةِ أَنْتَ اَللَّهُ لاَ إِلَهَ إِلاَّ أَنْتَ اَلْكَبِيرُ وَ اَلْكِبْرِيَاءُ رِدَاؤُكَ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۶, ۱۵۱

از امام صادق (ع) فرمود: راستى خدا تبارك و تعالى خود را تمجيد كند در هر شب و روز سه بار و هر كه خدا را تمجيد كند بدان چه خداوند خود را بدان تمجيد كرده است و در حال شقاوت باشد خدايش به حال سعادت مبدل سازد، خداوند در تمجيد خود مى‏فرمايد: توئى خدا كه نيست شايسته پرستشى جز تو كه پروردگار جهانيانى، توئى خدا كه شايسته پرستشى نيست جز تو كه بخشاينده و مهرورزى، توئى خدا كه شايسته پرستشى نيست جز تو كه با عزت (والا) و بزرگوارى، توئى خدا شايسته پرستشى نيست جز تو كه مالك روز جزائى، توئى خدا شايسته پرستشى نيست كه جز تو آمرزنده و مهربانى، توئى خدا شايسته پرستشى نيست جز تو كه با عزت و حكمتدارى، توئى خدا شايسته پرستشى نيست جز تو كه آغاز آفرينش از تو است و به سوى تو بر مى‏گردد، توئى خدا (كه) نيست شايسته پرستشى جز تو هميشه بودى و پيوسته هستى، توئى خدا (كه) نيست شايسته پرستشى جز تو آفريننده هر خوب و بدى، توئى خدا نيست شايان پرستش جز تو كه آفريننده بهشت و دوزخى، توئى خدا نيست شايسته پرستشى جز تو يگانه‏اى و بى‏نياز، نه زاده است و زائيده نشده است، و نمى باشد براى او همتا هيچ كس، توئى خدا نيست شايسته پرستش جز تو ملك قدوس سلام مؤمن عزيز جبار متكبّر، منزّه باد خدا از آنچه شريك او سازند، او است خداى آفريننده و جان‏بخش و صورت‏گر، از آن او است همه نام‏هاى نيكوتر، تسبيح گويدش هر آنچه در آسمانها و زمين است و او است عزيز و با حكمت (تا آخر سوره) توئى خدا نيست شايسته پرستشى جز تو كه بزرگوارى و بزرگى برازنده تو است.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۲۸۲

حضرت صادق عليه السلام فرمود: خداى تبارك و تعالى در هر روز و شب سه بار خود را تمجيد كند پس هر كه خدا را تمجيد كند بهمان نحو كه او خودش را تمجيد كرده و در حال شقاوت باشد خداى عز و جل او را بحال سعادت در آورد بگويد: «انت اللَّه لا اله الا انت رب العالمين، انت اللَّه لا اله الا انت الرحمن الرحيم، انت اللَّه لا اله الا انت العزيز [العلى‏] الكبير، انت اللَّه لا اله الا انت مالك يوم الدين، انت اللَّه لا اله الا انت الغفور الرحيم انت اللَّه لا اله الا انت العزيز الحكيم، انت اللَّه لا اله الا انت منك بدء الخلق و اليك يعود، انت اللَّه [الذى‏] لا اله الا انت لم تزل و لا تزال، انت اللَّه لا اله الا انت خالق الخير و الشر، انت اللَّه لا اله الا انت خالق الجنة و النار، انت اللَّه لا اله الا انت احد صمد لَمْ يَلِدْ وَ لَمْ يُولَدْ وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ كُفُواً أَحَدٌ، انت اللَّه لا اله الا انت‏ الْمَلِكُ الْقُدُّوسُ السَّلامُ الْمُؤْمِنُ الْمُهَيْمِنُ الْعَزِيزُ الْجَبَّارُ الْمُتَكَبِّرُ سُبْحانَ اللَّهِ عَمَّا يُشْرِكُونَ، هُوَ اللَّهُ الْخالِقُ‏ البارئ‏ الْمُصَوِّرُ لَهُ الْأَسْماءُ الْحُسْنى‏ يُسَبِّحُ لَهُ ما فِي السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ هُوَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ‏- تا آخر سوره (حشر)- انت اللَّه لا اله الا انت الكبير، و الكبرياء رداؤك»

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۴۰۵

چند نفر از اصحاب ما روايت كرده‏اند، از احمد بن محمد، از ابن‏فضّال، از عبداللَّه بن بكير، از عبداللَّه بن اعين، از امام جعفر صادق عليه السلام كه فرمود: «به درستى كه خداى- تعالى- در هر روز و هر شب، سه مرتبه خود را به بزرگى ياد مى‏كند. پس هر كه خدا را به بزرگى ياد كند، به آن‏چه خدا خود را به آن تمجيد و تعظيم نموده، بعد از آن در حال شقاوت و بدبختى باشد، خداى- تعالى- او را به سوى سعادت و نيك‏بختى بگرداند. مى‏فرمايد كه: أَنْتَ اللَّهُ لاالهَ الّا أَنْتَ … الْكَبيرُ وَالْكِبرِيآءُ رِداؤُكَ؛ تويى خدا كه نيست خدايى، مگر تو كه پروردگار جهانيانى. تويى خدا كه نيست خدايى، مگر تو كه مهربان و بخشاينده‏اى. تويى خدا كه نيست خدايى، مگر تو كه ارجمند يا غالب و بزرگى. تويى خدا كه نيست خدايى، مگر تو كه پادشاه روز جزايى. تويى خدا كه نيست خدايى، مگر تو كه آمرزگار بخشاينده‏اى. تويى خدا و نيست خدايى، مگر تو كه غالب و درست‏كردارى. تويى خدا كه نيست خدايى، مگر تو. از تو است آغاز آفريده‏ها و به سوى تو برمى‏گردد. تويى خدا كه نيست خدايى، مگر تو، نيست نشده‏اى و نيست نخواهى شد. تويى خدا كه نيست خدايى، مگر تو كه آفريننده‏اى خوبى و بدى را. تويى خدا كه نيست خدايى، مگر تو كه آفريننده بهشت و دوزخى. تويى خدا كه نيست خدايى، مگر تو يگانه‏پناه نيازمندان، كه نزاد و زاده نشد و نبود او را همتا هيچ‏كس. تويى خدا كه نيست خدايى، مگر تو كه پادشاهى به غايت پاكيزه بى‏عيب بى‏آفت ايمن‏كننده، نگهبان، ارجمند (يا غالب)، بزرگوار، بلندمرتبه. پاك مى‏شمارم خدا را از آن‏چه شريك مى‏سازند. او است خداى اندازه‏ها نماينده، آفريننده نگارنده. او را است نام‏هاى نيكوتر. به پاكى ياد مى‏كند او را آن‏چه كه در آسمان‏ها و زمين است، و او است ارجمند درست‏كردار. تويى خدا كه نيست خدايى، مگر تو كه بزرگى و بزرگوارى رداى تو است».