روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۵۳۵

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

علي بن ابراهيم عن ابيه عن ابن ابي عمير عن اسماعيل بن ابراهيم عن الحكم بن عتيبه قال قال ابو عبد الله ع :

إِنَّ اَلْعَبْدَ إِذَا كَثُرَتْ ذُنُوبُهُ وَ لَمْ يَكُنْ عِنْدَهُ مِنَ اَلْعَمَلِ مَا يُكَفِّرُهَا اِبْتَلاَهُ بِالْحُزْنِ لِيُكَفِّرَهَا

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۵, ۵۳۷

از امام صادق (ع)، فرمود: راستى كه چون گناه بنده بسيار گردد و كارى نداشته باشد كه آنها را جبران كند و كفّاره آنها شود، خدايش به غمّ گرفتار سازد تا كفّاره گناهانش گردد.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۱۸۰

امام صادق عليه السّلام فرمود: چون گناه بنده بسيار گردد (و خدا بخواهد او را پاك كند) و چيزى از كردار (نيك) نداشته باشد كه آن را جبران كند و كفاره آنها شود او را باندوه گرفتار سازد تا كفاره گناهانش گردد.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۲۴۷

على بن ابراهيم، از پدرش، از ابن ابى عمير، از اسماعيل بن ابراهيم، از حكم بن عيينه روايت كرده است كه گفت: امام جعفر صادق عليه السلام فرمود: «به درستى كه بنده چون گناهانش بسيار شود، و از كردار خوب، چيزى در نزد او نباشد كه آنها را بپوشاند و كفاره آنها باشد، خدا او را به اندوه مبتلا گرداند، كه كفّاره آنها باشد».