القارعة ٦
ترجمه
القارعة ٥ | آیه ٦ | القارعة ٧ | ||||||||||||||
|
معنی کلمات و عبارات
«ثَقُلَتْ»: سنگین گردید. «مَوَازِینُ»: جمع میزان، ترازوها. جمع بستن آن برای تعظیم است. یا جمع موزون، کشیدهها و سنجیدهها. یعنی اعمال انسان (نگا: اعراف / .
آیات مرتبط (تعداد ریشههای مشترک)
تفسیر
نکات آیه
۱ - برخى از مردم در قیامت، داراى کردارى سنگین و ارجمند در پیشگاه خداوند (فأمّا من ثقلت موزینه) به وزنه هایى که با آن متاع را مى سنجند و نیز به ابزار سنجش هر چیز، «میزان» گفته مى شود (برگرفته از لسان العرب). سنگینى وزنه ها در قیامت، بیانگر سنگینى اعمال است که به تناسب ماهیت آنها، مراد ارج و بهاى فراوان آنها خواهد بود.
۲ - اعمال نیک انسان، در قیامت سنجیده خواهد شد. (فأمّا من ثقلت موزینه)
۳ - هر یک از رفتارهاى انسان، داراى مقیاسى مخصوص براى ارزیابى در قیامت (فأمّا من ثقلت موزینه) «موازین» یا جمع «میزان» است و یا جمع «موزون» (کشّاف). در صورت اول، ناظر به تفاوتِ میزان هر عمل با میزان دیگر اعمال و عقاید است. برخى آن را ناظر به افرادى دانسته اند که مورد محاسبه قرار خواهند گرفت. (مفردات راغب)
۴ - فرجام انسان در قیامت، وابسته به رفتار او است. (فأمّا من ثقلت موزینه) این آیه از «ثقل موازین» در کردار نیک و آیات بعد از «خفّت» آن در کردار بد، سخن گفته است. بنابراین خوبى و بدى کردار، در فرجام اخروى دخیل است.
۵ - مرحله سنجش اعمال، پس از تخریب کوه ها و گذشت دوران سرگردانى مردم در قیامت است. (یوم یکون الناس کالفراش ... و تکون الجبال کالعهن المنفوش . فأمّا من ثقلت موزینه) حرف «فاء» در «فأمّا» بیانگر نکته یاد شده است.
روایات و احادیث
۶ - «قال علىّ(ع) ... و معنى قوله «فمن ثقلت موازینه» و «من خفّت موازینه» فهو قلة الحساب و کثرته;[۱] على(ع) فرمود: معناى سخن خداوند «فمن ثقلت موازینه» و «من خفّت موازینه»، پس آن [سنگینى و سبکى، به معناى ]کمى و زیادى [مدت] حسابرسى است».
موضوعات مرتبط
- انسان: انسان ها در قیامت ۱; تحیر اخروى انسان ها ۵; منشأ فرجام اخروى انسان ۴
- عمل: آثار عمل ۳، ۴; حسابرسى اخروى عمل ۵; زیادى حسابرسى عمل ۶; کمى حسابرسى عمل ۶; مدت حسابرسى عمل ۶
- عمل صالح: ارزیابى اخروى عمل صالح ۲
- قیامت: انهدام کوهها در قیامت ۵; سنگینى عمل در قیامت ۱; ملاک ارزیابى در قیامت ۳; ویژگیهاى قیامت ۲
- میزان: مراد از سبکى میزان ۶; مراد از سنگینى میزان ۶
منابع
- ↑ احتجاج طبرسى، ج ۱، ص ۳۶۳.