بِسِيمَاهُم
از الکتاب
«سیما» در لغت به معناى علامت و نشانه است، خواه در صورت باشد یا جاى دیگر، بعضى آن را از مادّه «وَسْم» و بعضى آن را از مادّه «سَوْم» گرفته اند. و این که در فارسى امروز آن را به معناى چهره و صورت به کار مى برند، معناى تازه اى است و گرنه در مفهوم عربى آن، چنین معنایى ذکر نشده است، به هر حال منظور این است که آنها گر چه سخنى از حال خود نمى گویند، ولى در چهره هایشان نشانه هایى از رنج هاى درونى وجود دارد که براى افراد فهمیده آشکار است. و از آنجا که علائم خوشحالى و بدحالى بیشتر در صورت نمایان است به هنگام ذکر این لفظ غالباً صورت تداعى مى شود.
