أَذًى
ریشه کلمه
- اذى (۲۴ بار)
قاموس قرآن
نا خوش آيند. نا پسند [بقره:264] صدقات خود را با منت گذاردن و كار نا پسند باطل نكنيد.گوئيم: فلانى مرا اذيت كرد يعنى درباره من كار نا پسندى انجام داد در قاموس هست: «الاذِيةُ و الاذى و هى المكروه» در اقرب الموارد آمده «اَذى يَأذِى اَذاً و اذاةً: وصل اليه المكروه. الاسم الاذيّة». اذى مصدر و اسم هر دو استعمال شده است در دارالفائق بعد از نقل حديث «الايمان نُيِّفٌ و سبعون درجةٌ ادناها اماطة الاذى عن الطرق» گويد: مراد از اذى خار و سنگ و هر چيزى است كه در راهها سبب آزار مىگردد فعل ثلاثى اذى از باب علم يعلم و مزيدش از باب افعال و غيره آمده است نظير [احزاب:53] شما را نرسد كه رسول خدا را اذيت كنيد. بنا بر آنچه گذشت معنى آيه [بقره:222] چنين مىشود و تو را از خون حيض مىپرسند بگو حيض مىپرسند بگو: آن چيز پليد و ناپسندى است از زنان در زمان حيض كناره كنيد (مقاربت نكنيد) و اين در صورتى است كه محيض اول را خون حيض و دوم را اسم زمان بگيريم چنانچه در «حيض» خواهد آمد در مجمع «اذى» را از قتاده و سُدّى، قَذِر و نِجِس نقل فرموده است. و بقولى: آت اذيت و زحمتى است براى زنان در تفسير الميزان ذيل آيه فوق فرمايد: اذى به معنى ضرر نيست گرچه بعضى گفتهاند زيرا نمىشود با نفع و ضرر. پس معنى آن چيز ناپسند و يا آزار است و گاهى بوجهى بر ضرر منطبق ميشود.
