روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۲ ش ۱۴۵

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۲، أَبْوَابُ الزَّكَاة-بَابُ فَضْلِ السَّخَاءِ وَ الْجُود

: 

وَ سَمِعَ‏ أَمِيرُ اَلْمُؤْمِنِينَ ع‏ رَجُلاً يَقُولُ اَلشَّحِيحُ أَعْذَرُ مِنَ اَلظَّالِمِ فَقَالَ لَهُ كَذَبْتَ إِنَّ اَلظَّالِمَ قَدْ يَتُوبُ وَ يَسْتَغْفِرُ وَ يَرُدُّ اَلظُّلاَمَةَ عَلَى أَهْلِهَا وَ اَلشَّحِيحُ إِذَا شَحَ‏ مَنَعَ اَلزَّكَاةَ وَ اَلصَّدَقَةَ وَ صِلَةَ اَلرَّحِمِ وَ إِقْرَاءَ اَلضَّيْفِ وَ اَلنَّفَقَةَ فِي سَبِيلِ اَللَّهِ‏ عَزَّ وَ جَلَّ وَ أَبْوَابَ اَلْبِرِّ وَ حَرَامٌ عَلَى‏ اَلْجَنَّةِ أَنْ يَدْخُلَهَا شَحِيحٌ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۲ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۳۷۰

و امير المؤمنين عليه السّلام مردى را شنيد كه ميگويد: «بخيل معذورتر از ظالم است. پس به او فرمود: دروغ گفتى، زيرا ظالم گاهى توبه ميكند، و آمرزش ميطلبد، و مال به ستم گرفته را به صاحبش باز ميگرداند، ولى شخص «شحيح»- يعنى مبتلا به بخل شديد- چون بخل شديدش به جنبش آيد از دادن زكات و صدقه، و صله رحم، و پذيرائى ميهمان، و انفاق در راه خداى عزّ و جلّ، و ابواب احسان امتناع ميكند و حرام است بهشت را كه شحيحى به آن داخل شود.