روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۲۳۸۶

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، أَبْوَابُ الصَّلَاةِ وَ حُدُودِهَا-بَابُ الْقِبْلَة

و سال المفضل بن عمر ابا عبد الله ع :

عَنِ اَلتَّحْرِيفِ لِأَصْحَابِنَا ذَاتَ اَلْيَسَارِ عَنِ اَلْقِبْلَةِ وَ عَنِ اَلسَّبَبِ فِيهِ فَقَالَ إِنَّ اَلْحَجَرَ اَلْأَسْوَدَ لَمَّا أُنْزِلَ مِنَ‏ اَلْجَنَّةِ وَ وُضِعَ فِي مَوْضِعِهِ جُعِلَ أَنْصَابُ‏ اَلْحَرَمِ‏ مِنْ حَيْثُ لَحِقَهُ اَلنُّورُ نُورُ اَلْحَجَرِ فَهُوَ عَنْ يَمِينِ‏ اَلْكَعْبَةِ أَرْبَعَةُ أَمْيَالٍ‏ وَ عَنْ يَسَارِهَا ثَمَانِيَةُ أَمْيَالٍ كُلُّهُ اِثْنَا عَشَرَ مِيلاً فَإِذَا اِنْحَرَفَ‏ اَلْإِنْسَانُ ذَاتَ اَلْيَمِينِ خَرَجَ عَنْ حَدِّ اَلْقِبْلَةِ لِقِلَّةِ أَنْصَابِ‏ اَلْحَرَمِ‏ وَ إِذَا اِنْحَرَفَ اَلْإِنْسَانُ ذَاتَ اَلْيَسَارِ لَمْ يَكُنْ خَارِجاً عَنْ حَدِّ اَلْقِبْلَةِ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۱ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۴۱۵

مفضّل بن عمر كوفى از امام صادق عليه السّلام پرسيد: در باره انحرافى كه شيعيان ما از قبله به جانب چپ پيدا مى‏كنند چه جهت دارد؟ و سبب آن چيست؟ آن حضرت فرمود: همانا وقتى حجر الأسود از بهشت بزمين فرود آورده شد و در محلّ خود جاى داده شد، آنگاه أعلام و حدود و علامات حرم را در آنجائى كه نور به آنجا رسيده بود- يعنى نور حجر الأسود- نصب كردند، و نور از سمت راست كعبه به چهار ميل، و از جانب چپ آن به هشت ميل رسيده بود، كه جمع آن رويهم دوازده ميل باشد (كه عبارت از مقدار حرم است يعنى حدود آن: چهار فرسخ در طول و چهار فرسخ در عرض) پس چون انسان اندك انحرافى (در بلاد دور) به جانب دست‏ راست پيدا كند از حدّ قبله كه همان حرم است بيرون ميرود بخاطر كم بودن حدّ و نصاب حرم در سمت راست، و هر گاه انسان به جانب چپ اندكى منحرف شود از حدّ قبله خارج نميشود. و كسى كه در مسجد الحرام باشد رو بسوى كعبه نماز ميگزارد بهر طرف آن كه خود بخواهد (يعنى آن طور كه اهل سنّت عمل مى‏كنند نيست كه هر طرف از كعبه را به يكى از ائمّه اربعه خود منسوب و نامزد كرده‏اند كه حنفى رو به ناودان طلا يا ميزاب، حنبلى محاذى آنان، شافعى رو به باب، و مالكى در برابر آنان قرار ميگيرند اين كار بدعت است، بل در مسجد بهر جانب كه شخص رو كند و نماز بخواند صحيح است) و كسى كه در كعبه نماز ميگزارد نيز بهر جانب كه بخواهد رو ميكند و نماز ميخواند، و برترين محلّ اينست كه در فاصله دو ستون بر سنگ سرخ بايستد و نماز كند (اين سنگ سرخ بنا بر مشهور حتّى نزد عامّه همان محلّ ولادت امير مؤمنان عليه السّلام است) و رو كند به ركنى كه حجر الأسود بر آن ركن واقع شده، و كسى كه بر بام كعبه باشد و وقت نماز فرا رسد (يعنى وقت آخر كه بيم از دست رفتن نماز است يا شايد وقت اوّل) بر پهلو روى زمين دراز بكشد و با سر خود به جانب بيت المعمور اشاره كند (كه محاذى كعبه در آسمان چهارم است) و كسى كه بر فراز كوه ابو قبيس باشد رو به سوى كعبه كند و نماز گزارد كه همانا كعبه از بالاى خود تا آسمان قبله است (يا آنچه بالاى كعبه است تا به آسمان قبله محسوب مى‏شود).