روایت:الکافی جلد ۲ ش ۶۳۹

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

ابن فضال عن علي بن عقبه عن ايوب عن السميدع عن مالك بن اعين الجهني عن ابي جعفر ع قال :

إِنَّ اَلْمُؤْمِنَيْنِ إِذَا اِلْتَقَيَا فَتَصَافَحَا أَدْخَلَ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ يَدَهُ بَيْنَ أَيْدِيهِمَا وَ أَقْبَلَ بِوَجْهِهِ عَلَى أَشَدِّهِمَا حُبّاً لِصَاحِبِهِ فَإِذَا أَقْبَلَ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِوَجْهِهِ عَلَيْهِمَا تَحَاتَّتْ عَنْهُمَا اَلذُّنُوبُ كَمَا يَتَحَاتُّ اَلْوَرَقُ مِنَ اَلشَّجَرِ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۴, ۵۳۳

از امام باقر (ع) كه فرمود: چون دو مؤمن به هم بر خورند و به هم دست دهند، خدا عز و جل دست خود را ميان دست آنها در آورد و روى بدان يك تن كند كه رفيقش را بيشتر دوست دارد، و چون خدا عز و جل روى بدانها كند، گناهان از آنها بريزد چنانچه برگ از درخت مى‏ريزيد.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۲۵۹

و فرمود: چون دو مؤمن بهم برخورند و مصافحه كنند، خداى عز و جل دستش را ميان دست. آنها در آورد و بآن كه رفيقش را بيشتر دوست دارد، رو آورد. و چون خداى عز و جل بهر دو نفر متوجه شود (در صورتى كه هر دو يك ديگر را بيك اندازه دوست داشته باشند) گناهان آنها مانند برگ درخت بريزد.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۴۵۵

ابن‏فضّال، از على بن عقبه، از ايّوب، از سميدع، از مالك بن اعين جهنى، از امام محمد باقر عليه السلام روايت كرده است كه فرمود: «چون دو مؤمن به هم رسند و مصافحه كنند، خداى عز و جل دست قدرت خود را در ميانه دست‏هاى ايشان داخل كند، و روى خويش را به جانب آن آورد كه دوستى‏اش با صاحب خود سخت‏تر است از اين دو، و چون خداى- تعالى- روى خويش را به جانب ايشان آورد، گناهان از ايشان فرو ريزد، چنان كه برگ از درخت فرو مى‏ريزد». «۱» __________________________________________________

(۱). و رو آوردن خدا به كسى، عبارتى است مشهور در ميان عرب و عجم، و مراد از آن زيادتى التفات و لطف است كه اثرش زيادتى ثواب است. (مترجم)