روایت:الکافی جلد ۲ ش ۶۳۹
آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر
ابن فضال عن علي بن عقبه عن ايوب عن السميدع عن مالك بن اعين الجهني عن ابي جعفر ع قال :
الکافی جلد ۲ ش ۶۳۸ | حدیث | الکافی جلد ۲ ش ۶۴۰ | |||||||||||||
|
ترجمه
کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۴, ۵۳۳
از امام باقر (ع) كه فرمود: چون دو مؤمن به هم بر خورند و به هم دست دهند، خدا عز و جل دست خود را ميان دست آنها در آورد و روى بدان يك تن كند كه رفيقش را بيشتر دوست دارد، و چون خدا عز و جل روى بدانها كند، گناهان از آنها بريزد چنانچه برگ از درخت مىريزيد.
مصطفوى, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۲۵۹
و فرمود: چون دو مؤمن بهم برخورند و مصافحه كنند، خداى عز و جل دستش را ميان دست. آنها در آورد و بآن كه رفيقش را بيشتر دوست دارد، رو آورد. و چون خداى عز و جل بهر دو نفر متوجه شود (در صورتى كه هر دو يك ديگر را بيك اندازه دوست داشته باشند) گناهان آنها مانند برگ درخت بريزد.
محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۴۵۵
ابنفضّال، از على بن عقبه، از ايّوب، از سميدع، از مالك بن اعين جهنى، از امام محمد باقر عليه السلام روايت كرده است كه فرمود: «چون دو مؤمن به هم رسند و مصافحه كنند، خداى عز و جل دست قدرت خود را در ميانه دستهاى ايشان داخل كند، و روى خويش را به جانب آن آورد كه دوستىاش با صاحب خود سختتر است از اين دو، و چون خداى- تعالى- روى خويش را به جانب ايشان آورد، گناهان از ايشان فرو ريزد، چنان كه برگ از درخت فرو مىريزد». «۱» __________________________________________________
(۱). و رو آوردن خدا به كسى، عبارتى است مشهور در ميان عرب و عجم، و مراد از آن زيادتى التفات و لطف است كه اثرش زيادتى ثواب است. (مترجم)