روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۰۴۷

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

علي بن ابراهيم عن ابيه عن ابن ابي عمير عن جميل بن دراج عن زراره عن ابي جعفر ع قال :

سَأَلْتُهُ عَنِ اَلرَّجُلِ يَعْمَلُ اَلشَّيْ‏ءَ مِنَ اَلْخَيْرِ فَيَرَاهُ إِنْسَانٌ فَيَسُرُّهُ ذَلِكَ فَقَالَ لاَ بَأْسَ مَا مِنْ أَحَدٍ إِلاَّ وَ هُوَ يُحِبُّ أَنْ يَظْهَرَ لَهُ فِي اَلنَّاسِ اَلْخَيْرُ إِذَا لَمْ يَكُنْ صَنَعَ ذَلِكَ لِذَلِكَ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۵, ۱۸۵

زراره گويد: به امام باقر (ع) گفتم: مردى كار خيرى مى‏كند و ديگرى او را مى‏بيند و اين صاحب كار از اطلاع آن شخصِ ديگر شاد مى‏شود؟ فرمود: عيب ندارد، كسى نيست مگر اينكه دوست مى‏دارد كه ميان مردم براى او كار خوبى ظاهر شود، به شرط اينكه سبب اقدام به اين كارِ خير صرف خودنمائى و جلب توجّهِ مردم نباشد.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۴۰۵

زراره گويد: از امام باقر عليه السّلام پرسيدم راجع بمردى كه كار خيرى ميكند و شخصى او را مى‏بيند و او خوشش مى‏آيد، فرمود: عيب ندارد، هر كس دوست دارد خوبيش ميان مردم نمايان شود بشرط آنكه عمل را بآن قصد انجام ندهد.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۷۱۱

على بن ابراهيم، از پدرش، از ابن ابى عمير، از جميل بن درّاج، از زراره، از امام محمد باقر عليه السلام روايت كرده است كه گفت: آن حضرت را سؤال كردم از مردى كه چيزى از عمل خير را مى‏كند و انسانى او را مى‏بيند، و همان او را شاد مى‏گرداند. فرمود كه: «باكى نيست؛ زيرا كه كسى نيست، مگر آنكه دوست مى‏دارد كه در ميان مردم خوبى از برايش ظاهر شود، وليكن هرگاه چنان نباشد كه آن عمل را از براى همين كرده باشد».