فَبَشّرْه
از الکتاب
تعبیر به «بَشِّرْ» (بشارت ده) در مورد عذاب دردناک الهى، متناسب با کار مستکبرانى است که آیات الهى را به باد سخریه مى گرفتند و «بوجهل» صفتانى که «زَقُّومِ جَهَنَّم» را به «کره و خرما» تفسیر مى کردند.
جمله «فَبَشِّرْهُ» از مادّه «تبشیر» در حقیقت تکمیل «انذار» است، زیرا پیامبر(صلى الله علیه وآله)در آغاز انذار مى کند، و هنگامى که پیروى از فرمان خدا و ترس آمیخته با عظمت نسبت به او، پیدا شد و اثراتش در «قول» و «فعل» انسان ظاهر گشت، بشارت مى دهد.
ریشه کلمه
کلمات نزدیک مکانی
وَ بِعَذَاب کَأَن أَلِيم يَسْمَعْهَا لَم وَقْرا بِالْغَيْب بِمَغْفِرَة إِن مُسْتَکْبِرا أُذُنَيْه الرّحْمٰن خَشِي إِذَا أَجْر الّذِين فِي آمَنُوا کَرِيم عَلِم إِنّا نَحْن مِن يُصِرّ الذّکْر آيَاتِنَا نُحْيِي ثُم اتّبَع عَمِلُوا الْمَوْتَى الصّالِحَات عَلَيْه مَن شَيْئا تُتْلَى تُنْذِر وَلّى اللّه إِنّمَا
تکرار در هر سال نزول
در حال بارگیری...
