۱۸٬۱۵۸
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش برچسبها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
برچسبها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
||
خط ۱۵: | خط ۱۵: | ||
و اگر از سياق غيبت به سياق خطاب التفات نموده، براى اين است كه خصم را مورد خطاب قرار دادن و با صراحت و جزم او را تهديد كردن، نكته اى را مى رساند كه پشت سر او گفتن، اين نكته را نمى رساند و آن، عبارت است از: نشان دادن قدرت و تسلط بر خصم و ذلت و خوارى او، در برابر خشم و غضب خود. | و اگر از سياق غيبت به سياق خطاب التفات نموده، براى اين است كه خصم را مورد خطاب قرار دادن و با صراحت و جزم او را تهديد كردن، نكته اى را مى رساند كه پشت سر او گفتن، اين نكته را نمى رساند و آن، عبارت است از: نشان دادن قدرت و تسلط بر خصم و ذلت و خوارى او، در برابر خشم و غضب خود. | ||
==اقوال مفسران، درباره مراد از چهار | ==اقوال مفسران، درباره مراد از چهار ماه، در آيه: «فَسِيحُوا فِى الأرضِ أربَعَةَ أشهُر»== | ||
مفسران، در اين آيه، در اين كه منظور از «چهار ماه» چيست، اختلاف كرده اند. | |||
عده اى ديگر گفته اند: اين | بعضى گفته اند: ابتداى آن، روز بيستم ذى القعده است، و مقصود از «روز حج اكبر»، همين روز است، و بنا به گفته آن ها، «چهار ماه» عبارت است از: ده روز از ذى القعده و تمامى ذى الحجّه و محرم و صفر و بيست روز از ربيع الاول، و در اين قول، اشكالى است كه به زودى خواهد آمد. | ||
عده اى ديگر گفته اند: اين آيات، در اول ماه شوال، در سال نهم هجرت نازل شده. و قهرا مقصود از چهار ماه، شوال و ذى القعده و ذى الحجه و محرم است، و اين چهار ماه، با تمام شدن ماه هاى حرام، تمام مى شود. | |||
و آنچه آنان را وادار به اين قول كرده، اين است كه گفته اند: منظور از جملۀ «فَإذَا انسَلَخَ الأشهُرُ الحُرُم فَاقتُلُوا...»، كه بعد از دو آيه، ديگر است ماه هاى حرام معروف، يعنى ذى القعده و ذى الحجه و محرم است، كه انسلاخ آن ها، با انقضاء ماه هاى چهارگانه مورد بحث مطابقت مى كند. و اين قول، دور از صواب و ناسازگار با سياق كلام است و قرينه مقام هم با آن مساعد نيست. | |||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۹ صفحه ۱۹۹ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۹ صفحه ۱۹۹ </center> | ||
احتمالى كه هم سياق آيه دلالت بر آن دارد و هم قرينه | احتمالى كه هم سياق آيه دلالت بر آن دارد و هم قرينه مقام، يعنى قرار گرفتن حكم در آغاز كلام، و هم اين كه مى خواهد براى مشركان مهلتى مقرر كند تا در آن مهلت، به اختيار خود، هر يك از مرگ و زندگى را نافع تر به حال خود ديدند، اختيار كنند، اين است كه بگویيم: | ||
ابتداى ماه هاى چهارگانه، همان روز حج اكبر است، كه در آيه بعدى از آن اسم مى برد. چون روز حج اكبر، روزی است كه اين آگهى عمومى در آن روز اعلام و ابلاغ مى شود، و براى مهلت مقرر كردن و بر محكومان اتمام بحث نمودن، مناسب تر همين است كه ابتداى مهلت را همان روز قرار داده و بگويند: «از امروز تا چهار ماه مهلت». | |||
و اهل نقل اتفاق دارند بر اين كه: اين آيات، در سال نهم هجرت نازل شده. بنابراين اگر فرض شود كه روز حج اكبر، همان دهم ذى الحجه آن سال است، چهار ماه مذكور عبارت مى شود از: بيست روز از ذى الحجه و محرم و صفر و ربيع الاول و ده روز از ربيع الثانى. | |||
«'''وَ أَذَانٌ مِنَ اللَّهِ وَ رَسُولِهِ إِلى النَّاسِ يَوْمَ الحَْجّ الاَكبرِ أَنَّ اللَّهَ بَرِئٌ مِنَ الْمُشرِكِينَ وَ رَسُولُهُ...'''»: | |||
و | كلمۀ «أذان»، به معناى اعلام است. و اين آيه، تكرار آيه قبلى كه فرمود: «بَرَائَةٌ مِنَ الله وَ رَسُولِهِ» نيست. زيرا هر چند برگشت هر دو جمله به يك معنا، يعنى بيزارى از مشركان است، ولى آيه اولى، برائت و بيزارى از مشركان را تنها به خود مشركان اعلام مى كند. | ||
به دليل اين كه در ذيل آن مى فرمايد: «إلَى الَّذِينَ عَاهَدتُم مِنَ المُشرِكِين». به خلاف آيه دوم، كه خطاب در آن، متوجه مردم است، نه خصوص مشركان تا همه بدانند كه خدا و رسول از مشركان بيزارند، و همه براى انفاذ امر خدا، يعنى كشتن مشركان بعد از انقضاء چهار ماه خود را مهيا سازند. چون در اين آيه، كلمۀ «إلَى النّاس» دارد. و نيز به دليل تفريعى كه در سه آيه بعد كرده و فرموده: «فَإِذَا انسلَخَ الاَشهُرُ الحُْرُمُ فَاقْتُلُوا الْمُشرِكِينَ حَيْث وَجَدتُّمُوهُمْ...». | |||
==مراد از «يوم الحج الاكبر» در آيه شریفه== | ==مراد از «يوم الحج الاكبر» در آيه شریفه== | ||
و اما اينكه منظور از «روز حج اكبر» چيست، مفسرين در آن اختلاف كرده اند. | و اما اينكه منظور از «روز حج اكبر» چيست، مفسرين در آن اختلاف كرده اند. |
ویرایش