تفسیر:المیزان جلد۱۴ بخش۷: تفاوت میان نسخه‌ها

از الکتاب
خط ۱۷۵: خط ۱۷۵:


==داستان ادريس پيامبر«ع» ==
==داستان ادريس پيامبر«ع» ==
۱ - در قرآن كريم داستان آن جناب جز در دو آيه از سوره مريم نيامده ، و آن دو آيه اين است كه مى فرمايد ((و اذكر فى الكتاب ادريس انه كان صديقا نبيا، و رفعناه مكانا عليا(( و دو آيه از سوره انبياء كه مى فرمايد ((و اسمعيل و ادريس و ذالكفل كل من الصابرين و ادخلناهم فى رحمتنا انهم من الصالحين ((
۱ - در قرآن كريم، داستان آن جناب، جز در دو آيه از سوره «مريم» نيامده، و آن دو آيه، اين است كه مى فرمايد: «وَ اذكُر فِى الكِتَابِ إدرِيسَ إنَّهُ كَانَ صِدِّيقاً نَبِيّاً * وَ رَفَعنَاهُ مَكَاناً عَلِيّاً».
و در اين آيات خداى تعالى او را به ثنايى جميل ستوده و او را پيامبرى صديق و از زمره صابرين و صالحين شمرده ، و خبر داده كه او را به مكانى منيع بلند كرده است .
 
و دو آيه از سوره «انبياء» كه مى فرمايد: «وَ إسمَاعِيلَ وَ إدرِيسَ وَ ذَا الكِفلِ كُلٌّ مِنَ الصَّابِرِينَ * وَ أدخَلنَاهُم فِى رَحمَتِنَا إنَّهُم مِنَ الصَّالِحِينً».
 
و در اين آيات، خداى تعالى، او را به ثنايى جميل ستوده و او را پيامبرى صدّيق و از زمرۀ صابران و صالحان شمرده، و خبر داده كه او را به «مكانى منيع» بلند كرده است.
<span id='link74'><span>
<span id='link74'><span>
۲ - از جمله روايات وارده در داستان ادريس روايتى است كه كتاب ((كمال الدين و تمام النعمه (( به سند خود از ابراهيم بن ابى البلاد از پدرش از امام محمد باقر (عليه السلام ) نقل كرده ، و چون حديث طولانى بود ما آن را تلخيص كرديم . و خلاصه اش اين است كه :


ابتداء نبوت ادريس چنين بوده . كه در عهد وى سلطانى جبار بوده ، روزى براى گردش سوار شده و به سير و تنره مشغول گشت ، در ضمن راه به سرزمينى سبز و خرم رسيد و از آنجا خوشش آمد و دلش خواست تا آنجا را به ملك خود در آورد، و آن زمين مال بنده اى مؤ من بود، دستور داد احضارش كردند، و در باب خريدن آن به گفتگو پرداخت ، ولى مرد حاضر به فروش نشد.  
۲ - از جمله روايات وارده در داستان ادريس، روايتى است كه كتاب «كمال الدين و تمام النعمة»، به سند خود، از ابراهيم بن ابى البلاد، از پدرش، از امام محمد باقر «عليه السلام» نقل كرده، و چون حديث طولانى بود، ما آن را تلخيص كرديم. و خلاصه اش، اين است كه:
 
ابتداء نبوت ادريس چنين بوده كه در عهد وى، سلطانى جبّار بوده. روزى براى گردش سوار شده و به سير و تنزّه مشغول گشت. در ضمن راه، به سرزمينى سبز و خرّم رسيد و از آن جا خوشش آمد و دلش خواست تا آن جا را به مِلك خود در آورد، و آن زمين، مال بنده اى مؤمن بود. دستور داد احضارش كردند، و در باب خريدن آن به گفتگو پرداخت، ولى مرد حاضر به فروش نشد.  


پادشاه به شهر خود بازگشت در حالى كه درباره اين پيشامد اندوهناك و متحير بود، با همسرش مشورت كرد، البته در همه مهمات خود با او مشورت مى كرد، زن چنين نظر داد كه چند نفر شاهد دروغين وادار كن تا گواهى دهند كه فلان شخص از دين پادشاه بيرون شده دادگاه حكم قتلش را صادر كند و ملكش را به تصرف در آورد، شاه همين كار را كرد، و زمين آنمرد مؤ من را غصب نمود.
پادشاه به شهر خود بازگشت، در حالى كه درباره اين پيشامد اندوهناك و متحير بود. با همسرش مشورت كرد. البته در همۀ مهمات خود، با او مشورت مى كرد. زن چنين نظر داد كه چند نفر شاهد دروغين وادار كن تا گواهى دهند كه فلان شخص، از دين پادشاه بيرون شده، دادگاه حكم قتلش را صادر كند و مِلكش را به تصرف در آورد. شاه همين كار را كرد، و زمين آن مرد مؤمن را غصب نمود.


خداوند به ادريس وحى فرستاد تا نزد آن پادشاه رفته اين پيام را از ناحيه خدا به وى برساند كه :آيا به كشتن بنده مؤ من و بى گناه من راضى نشدى ، زمينش را هم مصادره كردى و
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۴ صفحه ۸۸ </center>
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۴ صفحه ۸۸ </center>
زن و فرزندش را گرسنه و محتاج و تهى دست ساختى ؟ به عزت خودم سوگند كه در آخرت انتقامش را از تو خواهم گرفت ، و در دنيا هم سلطنت را از تو سلب خواهم نمود، و مملكتت را ويران و عزّتت را مبدل به ذلت خواهم كرد، و گوشت همسرت را به خورد سگان خواهم داد، زيرا حلم من ، تو را فريب داده .
خداوند، به ادريس وحى فرستاد تا نزد آن پادشاه رفته، اين پيام را از ناحيه خدا به وى برساند كه: آيا به كشتن بندۀ مؤمن و بى گناه من راضى نشدى، زمينش را هم مصادره كردى و زن و فرزندش را گرسنه و محتاج و تهیدست ساختى؟ به عزت خودم سوگند، كه در آخرت انتقامش را از تو خواهم گرفت، و در دنيا هم، سلطنت را از تو سلب خواهم نمود، و مملكتت را ويران و عزّتت را به ذلّت مبدّل خواهم كرد، و گوشت همسرت را به خورد سگان خواهم داد، زيرا حلم من، تو را فريب داده.
 
ادريس با رسالت خداوند، به نزد آن شاه آمده و پيام خداى را در ميان بزرگان دربارش به او رسانيد. شاه او را از مجلس خود بيرون رانده، به اشاره همسرش، افرادى را فرستاد تا او را به قتل برسانند. بعضى از ياران ادريس از ماجرا مطلع شده، به او رساندند كه از شهر خارج شده، مهاجرت كند.  


ادريس با رسالت خداوند به نزد آن شاه آمده و پيام خداى را در ميان بزرگان در بارش به او رسانيد، شاه او را از مجلس خود بيرون رانده به اشاره همسرش افرادى را فرستاد تا او را به قتل برسانند، بعضى از ياران ادريس از ماجرا مطلع شده ، به او رساندند كه از شهر خارج شده ، مهاجرت كند، ادريس با بعضى از يارانش همان روز از شهر بيرون شدند، آنگاه در مناجات با پروردگارش از آنچه كه از پادشاه ديده بود شكوه نمود، خداى تعالى در پاسخش وحى فرستاد كه از شهر بيرون شو كه به زودى وعده اى كه دادم درباره شاه انفاذ مى كنم.  
ادريس با بعضى از يارانش، همان روز از شهر بيرون شدند. آنگاه در مناجات با پروردگارش از آنچه كه از پادشاه ديده بود، شكوه نمود. خداى تعالى، در پاسخش وحى فرستاد كه از شهر بيرون شو، كه به زودى وعده اى كه دادم، درباره شاه انفاذ مى كنم.  


ادريس از خدا خواست تا علاوه بر انفاذ آنچه وعده داد، باران آسمان را هم تا روزى كه او درخواست باران نمايد از اهل شهر حبس كند، خداى تعالى اين درخواست وى را نيز اجابت نمود، پس ادريس جريان را با ياران با ايمان خود در ميان نهاد و دستور داد تا آنان نيز از شهر خارج گردند، يارانش كه بيست نفر بودند هر يك به شهر و ديارى متفرق شدند، و داستان وحى ادريس و بيرون شدنش همه جا منتشر گشت ، خود ادريس ‍ به غارى كه در كوهى بلند قرار داشت پناهنده گشته ، مشغول عبادت خدا و روزه شد، همه روزه فرشته اى برايش افطار مى آورد، و خدا امر خود را در اهل آن شهر انفاذ نمود، پادشاه و همسرش را هلاك ساخت.
ادريس از خدا خواست تا علاوه بر انفاذ آنچه وعده داد، باران آسمان را هم تا روزى كه او درخواست باران نمايد، از اهل شهر حبس كند. خداى تعالى، اين درخواست وى را نيز اجابت نمود. پس ادريس جريان را با ياران باايمان خود در ميان نهاد و دستور داد تا آنان نيز از شهر خارج گردند.  


چيزى نگذشت كه پادشاه جبارى ديگر جاى او را گرفت ، و بنا به دعاى ادريس آسمان مدت بيست سال از باريدن بر اهل آن شهر همچنان حبس شده بود، تا كار مردم به فلاكت و تيره روزى كشيد، وقتى كارد به استخوانشان رسيد بعضى به بعضى گفتند: اين چوبها را از ناحيه نفرين ادريس مى خوريم ، و قطعا باران نخواهد آمد مگر اينكه او دعا كند ولى چه كنيم كه نهانگاه او را نمى دانيم كجا است ، چاره كار همين است كه به سوى خدا بازگشت نموده و توبه كنيم ، و درخواست باران كنيم زيرا او از ادريس به ما مهربانتر است.
يارانش كه بيست نفر بودند، هر يك به شهر و ديارى متفرق شدند، و داستان وحى ادريس و بيرون شدنش، همه جا منتشر گشت. خود ادريس به غارى كه در كوهى بلند قرار داشت، پناهنده گشته، مشغول عبادت خدا و روزه شد. همه روزه فرشته اى برايش افطار مى آورد، و خدا امر خود را در اهل آن شهر انفاذ نمود، پادشاه و همسرش را هلاك ساخت.


در اين هنگام خداى تعالى به ادريس وحى فرستاد كه مردم رو به توبه نهاده اند، و ناله ها سر داده و به استغفار و گريه و تضرع و زارى پرداخته اند، و من به ايشان ترحم كردم ، ولى چون به تو وعده داده ام كه باران برايشان نفرستم مگر به دعاى تو اينك از من درخواست باران كن تا سيرابشان كنم ، ادريس گفت : بار الها من چنين درخواستى نمى كنم .
چيزى نگذشت كه پادشاه جبّارى ديگر، جاى او را گرفت، و بنا به دعاى ادريس، آسمان مدت بيست سال از باريدن بر اهل آن شهر همچنان حبس شده بود، تا كار مردم به فلاكت و تيره روزى كشيد.
 
وقتى كارد به استخوانشان رسيد، بعضى به بعضى گفتند: اين چوب ها را از ناحيه نفرين ادريس مى خوريم، و قطعا باران نخواهد آمد، مگر اين كه او دعا كند. ولى چه كنيم كه نهانگاه او را نمى دانيم كجا است. چاره كار همين است كه به سوى خدا بازگشت نموده و توبه كنيم، و درخواست باران كنيم. زيرا او از ادريس به ما مهربانتر است.
 
در اين هنگام، خداى تعالى به ادريس وحى فرستاد كه مردم، رو به توبه نهاده اند، و ناله ها سر داده و به استغفار و گريه و تضرع و زارى پرداخته اند، و من به ايشان ترحم كردم، ولى چون به تو وعده داده ام كه باران برايشان نفرستم مگر به دعاى تو، اينك از من درخواست باران كن تا سيرابشان كنم.
 
ادريس گفت: بار الها! من چنين درخواستى نمى كنم.


پس خداى عز و جل به آن فرشته اى كه برايش طعام مى برد وحى فرستاد كه ديگر براى
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۴ صفحه ۸۹ </center>
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۴ صفحه ۸۹ </center>
ادريس طعام مبر، سه روز گرسنه ماند و گرسنگى از پايش در آورد، پس ندا كرد كه بار الها رزق مرا از من حبس كردى با اينكه هنوز زنده ام و قبض روحم ننموده اى ؟ خداى تعالى به او وحى فرستاد: از اينكه سه روز غذا به تو نرساندم جزع مى كنى ولى از گرسنگى اهل قريه ات هيچ ناراحت نيستى با اينكه آن بىنوايان بيست سال است دچار قحطى هستند، تازه وقتى به تو مى گويم دعا كن تا برايشان باران بفرستم از دعا هم بخل مى ورزى اينك با گرسنگى ادبت كردم (تا بدانى چه مزه اى دارد) و حال بايد از اين غار و كوه پائين روى و به دنبال كار و كسب باشى ، از اين به بعد رزقت را به كار و كوشش خودت محول كردم .
پس خداى عزوجل، به آن فرشته اى كه برايش طعام مى برد، وحى فرستاد كه ديگر براى ادريس طعام مبر. سه روز گرسنه ماند و گرسنگى از پايش در آورد. پس ندا كرد كه: بار الها! رزق مرا از من حبس كردى، با اين كه هنوز زنده ام و قبض روحم ننموده اى؟


ادريس از كوه پايين آمده به دهى در آن نزديكيها رسيد، خانه اى ديد كه دود ازآن بلند است ، به عجله بدان سو رفت ، زنى پير و سالخورده يافت كه دو قرص نان خود را روى ساج مى پزد، ادريس گفت : اى زن قدرى طعام به من بده كه از گرسنگى از پاى در آمدم ،
خداى تعالى به او وحى فرستاد: از اين كه سه روز غذا به تو نرساندم، جزع مى كنى، ولى از گرسنگى اهل قريه ات هيچ ناراحت نيستى، با اين كه آن بینوايان بيست سال است دچار قحطى هستند. تازه وقتى به تو مى گويم دعا كن تا برايشان باران بفرستم، از دعا هم بخل مى ورزى. اينك با گرسنگى ادبت كردم (تا بدانى چه مزه اى دارد) و حال بايد از اين غار و كوه پایين روى و به دنبال كار و كسب باشى. از اين به بعد، رزقت را به كار و كوشش خودت محول كردم.


زن گفت : اى بنده خدا نفرين ادريس براى ما چيزى باقى نگذاشته تا به كسى انفاق كنيم و سوگند ياد كرد كه غير از اين دو قرص هيچ چيز ندارم اگر معاشى مى طلبى از غير اهل اين ده بطلب .  
ادريس از كوه پايين آمده، به دهى در آن نزديكی ها رسيد. خانه اى ديد كه دود از آن بلند است. به عجله بدان سو رفت. زنى پير و سالخورده يافت كه دو قرص نان خود را روى ساج مى پزد. ادريس گفت: اى زن! قدرى طعام به من بده كه از گرسنگى از پاى در آمدم.  


ادريس گفت : لااقل مقدارى به من طعام بده كه بتوانم جانم را حفظ كنم و راه بروم تا به طلب معاش ‍ برخيزم ، گفت اين نان بيش از دو قرص نيست ، يكى براى خودم است و يكى براى فرزندم ، اگر سهم خودم رابدهم مى ميرم ، و اگر سهم پسرم را بدهم او مى ميرد، و چيزى زايد بر آن هم نداريم ، گفت فرزند تو صغير است ، نصف نان براى او بس است ، و نصف ديگرش را به من بده ، زن راضى شد و نصف قرص را به او داد.
زن گفت: اى بنده خدا! نفرين ادريس براى ما چيزى باقى نگذاشته، تا به كسى انفاق كنيم و سوگند ياد كرد كه غير از اين دو قرص، هيچ چيز ندارم. اگر معاشى مى طلبى، از غير اهل اين ده بطلب.  


فرزند آن زن وقتى ديد كه ادريس سهم نان او را مى خورد از شدت نگرانى افتاد و مرد، مادرش گفت : اى بنده خدا پسرم را از شدت جزع نسبت به قوت لايموتش كشتى ؟
ادريس گفت: لااقل مقدارى به من طعام بده كه بتوانم جانم را حفظ كنم و راه بروم، تا به طلب معاش ‍ برخيزم. گفت: اين نان بيش از دو قرص نيست، يكى براى خودم است و يكى براى فرزندم. اگر سهم خودم را بدهم، مى ميرم، و اگر سهم پسرم را بدهم، او مى ميرد، و چيزى زايد بر آن هم نداريم.


گفت: مترس و نگران مباش كه همين ساعت به اذن خدا زنده اش مى كنم ، آنگاه دو بازوى كودك را گرفت گفت: اى روح كه از بدن او به امر خدا بيرون شده اى به اذن خدا برگرد كه من ادريس پيغمبرم ، روح كودك برگشت.
گفت: فرزند تو صغير است، نصف نان براى او بس است، و نصف ديگرش را به من بده. زن راضى شد و نصف قرص را به او داد.


مادر كودك وقتى كلام ادريس را شنيد، و شنيد كه گفت : من ادريسم ، و نيز ديد كه فرزندش زنده شده ، فرياد زد كه شهادت مى دهم كه تو ادريس پيغمبرى ، پس از خانه بيرون شده با بانگ هر چه بلندتر در ده فرياد زد: مژده مژده كه فرج نزديك شد، و ادريس به داخل قريه آمد، پس ادريس خود را به آن مكانى كه پادشاه جبار زندگى مى كرد و به صورت تلى خاك در آمده بود رسانيد، در آنجا نشست و جمعى از اهل قريه گردش جمع شده التماس كردند و طلب ترحم نموده ، درخواست كردند دعا كند تا باران بر آنان ببارد.  
فرزند آن زن، وقتى ديد كه ادريس سهم نان او را مى خورد، از شدت نگرانى افتاد و مُرد. مادرش گفت: اى بنده خدا! پسرم را از شدت جزع نسبت به قوت لايموتش كشتى؟
 
گفت: مترس و نگران مباش كه همين ساعت به اذن خدا زنده اش مى كنم. آنگاه دو بازوى كودك را گرفت، گفت: اى روح كه از بدن او به امر خدا بيرون شده اى، به اذن خدا برگرد كه من ادريس پيغمبرم، روح كودك برگشت.
 
مادر كودك، وقتى كلام ادريس را شنيد، و شنيد كه گفت: من ادريسم، و نيز ديد كه فرزندش زنده شده، فرياد زد كه: شهادت مى دهم كه تو ادريس پيغمبرى. پس از خانه بيرون شده، با بانگ هرچه بلندتر در ده فرياد زد: مژده! مژده! كه فرج نزديك شد، و ادريس به داخل قريه آمد.
 
پس ادريس خود را به آن مكانى كه پادشاه جبار زندگى مى كرد و به صورت تلى خاك در آمده بود، رسانيد. در آن جا نشست و جمعى از اهل قريه گردش جمع شده، التماس كردند و طلب ترحم نموده، درخواست كردند دعا كند تا باران بر آنان ببارد.  
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۴ صفحه ۹۰ </center>
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۴ صفحه ۹۰ </center>
گفت: دعا نمى كنم تا آن پادشاه جبارتان حاضر شود با شما با پاى برهنه حركت كند، و از من درخواست دعا كند.
گفت: دعا نمى كنم تا آن پادشاه جبّارتان حاضر شود با شما با پاى برهنه حركت كند، و از من درخواست دعا كند.
 
اين خبر به گوش آن جبّار رسيد. چهل نفر را فرستاد تا ادريس را نزد او ببرند. وقتى آمدند و تكليف كردند كه بيا با ما نزد جبّار رويم. ادريس نفرين كرد و هر چهل نفر تا آخرين نفرشان مُردند. جبّار، پانصد نفر را فرستاد. وقتى نزد ادريس آمده، تكليف رفتن نزد جبار كردند و التماس نمودند. ادريس، كشتۀ چهل نفر همكارانشان را نشانشان داده، فرمود: من نزد او نمى آيم و دعا براى باران هم نمى كنم، تا اين كه او و همه اهل قريه، پاى برهنه نزد من آيند و از من درخواست دعا كنند.


اين خبر به گوش آن جبار رسيد، چهل نفر را فرستاد تا ادريس را نزد او ببرند، وقتى آمدند و تكليف كردند كه بيا با ما نزد جبار رويم ، ادريس ‍ نفرين كرد و هر چهل نفر تا آخرين نفرشان مردند، جبار پانصد نفر را فرستاد، وقتى نزد ادريس آمده تكليف رفتن نزد جبار كردند و التماس ‍ نمودند، ادريس كشته چهل نفر همكارانشان را نشانشان داده فرمود من نزد او نمى آيم و دعا براى باران هم نمى كنم تا اينكه او و همه اهل قريه پاى برهنه نزد من آيند و از من درخواست دعا كنند.
افراد نامبرده، نزد آن جبّار شده، جريان را باز گفتند، و از او خواستند تا به اين كار تن در دهد. شاه جبّار با خانواده و اهل قريه اش، با كمال خضوع و تذلل، نزد ادريس آمده، درخواست كردند تا از خدا بخواهد باران را بر آنان ببارد.  


افراد نامبرده نزد آن جبار شده جريان را باز گفتند، و از او خواستند تا به اين كار تن در دهد، شاه جبار با خانواده و اهل قريه اش با كمال خضوع و تذلل نزد ادريس آمده درخواست كردند تا از خدا بخواهد باران را بر آنان ببارد، در اين هنگام ادريس درخواست باران كرد، پس ابرى در آسمان برخاسته بر آنان سايه افكند، و شروع به رعد و برق نموده لحظه اى بعد رگبارى زد كه ترس غرق شدن پديد آمد، و مردم از خطر آب در فكر جان خود افتادند.
در اين هنگام، ادريس درخواست باران كرد. پس ابرى در آسمان برخاسته، بر آنان سايه افكند، و شروع به رعد و برق نموده، لحظه اى بعد، رگبارى زد كه ترس غرق شدن پديد آمد، و مردم از خطر آب در فكر جان خود افتادند.


و در كافى به سند خود از عبد اللّه بن ابان از امام صادق (عليه السلام) نقل كرده كه در حديثى كه درباره مسجد سهله است فرموده : مگر نمى دانى كه آنجا جاى خانه ادريس پيغمبر است كه در آنجا مشغول خياطى بوده.
و در كافى، به سند خود، از عبداللّه بن ابان، از امام صادق «عليه السلام» نقل كرده كه در حديثى كه درباره مسجد سهله است، فرموده: مگر نمى دانى كه آن جا، جاى خانه ادريس پيغمبر است، كه در آن جا مشغول خياطى بوده.


مؤ لف : در ميان اهل تاريخ و سيره نيز معروف است كه ادريس (عليه السلام ) اولين كسى بوده كه با قلم خط نوشته ، و اولين كسى بوده كه خياطت كرده است .
مؤلف: در ميان اهل تاريخ و سيره نيز معروف است كه ادريس «عليه السلام»، اولين كسى بوده كه با قلم خط نوشته، و اولين كسى بوده كه خياطت كرده است.


و در تفسير قمى مى گويد: اگر ادريس را ادريس ناميده اند به خاطر كثرت دراست كتاب بوده است .
و در تفسير قمى مى گويد: اگر ادريس را «ادريس» ناميده اند، به خاطر كثرت دراست كتاب بوده است.


روايتى در معناى آيه ((و رفعنا مكانا عليا((
==روايتى در معناى آيه «وَ رَفَعنَاهُ مَكَانًا عَلِيّا»==


مؤ لف : در بعضى از روايات در معناى آيه ((و رفعناه مكانا عليا(( آمده كه خداى تعالى بر فرشته اى از فرشتگان ، غضب نمود، پس بال او را قطع نموده و در جزيره اى بيفكند، و اين جزيره در وسط دريا قرار داشت ، مدتها كه خدا مى داند چقدر بوده در آنجا ماند تا آنكه خداى تعالى ادريس را مبعوث نمود، فرشته نزد ادريس آمده درخواست كرد كه از خدا مسئلت
مؤلف: در بعضى از روايات، در معناى آيه: «وَ رَفَعنَاهُ مَكَاناً عَلِيّا» آمده كه خداى تعالى، بر فرشته اى از فرشتگان، غضب نمود. پس بال او را قطع نموده و در جزيره اى بيفكند، و اين جزيره در وسط دريا قرار داشت. مدت ها كه خدا مى داند چقدر بوده، در آن جا ماند تا آن كه خداى تعالى، ادريس را مبعوث نمود. فرشته، نزد ادريس آمده، درخواست كرد كه از خدا مسئلت نمايد تا از او راضى گردد و بالش را به او برگرداند. ادريس دعا كرد و خدا بالش را برگردانيد و از او راضى شد.
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۴ صفحه ۹۱ </center>
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۴ صفحه ۹۱ </center>
نمايد تا از او راضى گردد و بالش را به او برگرداند، ادريس دعا كرد و خدا بالش را برگردانيد و از او راضى شد.


فرشته در تلافى احسان ادريس به او گفت : آيا حاجتى دارى ؟ گفت : بلى ، دوست مى دارم مرا به آسمان ببرى تا ملك الموت را ببينم ، چون هر وقت به ياد او مى افتم زندگى بر من تلخ مى شود، پس فرشته او را بر بال خود گرفته به آسمان چهارم آورد، در آنجا ملك الموت را ديد كه از تعجب سر خود را تكان مى داد، ادريس بر وى سلام كرد، و پرسيد چرا سر خود را تكان مى دهى ؟
فرشته، در تلافى احسان ادريس به او گفت: آيا حاجتى دارى؟ گفت: بلى، دوست مى دارم مرا به آسمان ببرى، تا مَلَك الموت را ببينم. چون هر وقت به ياد او مى افتم، زندگى بر من تلخ مى شود. پس فرشته او را بر بال خود گرفته، به آسمان چهارم آورد. در آن جا، مَلَكُ الموت را ديد كه از تعجب سر خود را تكان مى داد. ادريس بر وى سلام كرد و پرسيد: چرا سر خود را تكان مى دهى؟


گفت : خداى رب العزه مرا دستور داده بود تو را بين آسمان چهارم و پنجم قبض روح كنم ، من عرضه داشتم : پروردگارا ميان هر يك از آسمانها پانصد سال ، و قطر هر آسمانى هم پانصد سال راه ، فعلا فاصله ميان من و ادريس چهار آسمان است ، چگونه او خود رابدينجا مى رساند، اينك مى بينم كه خودت آمدى ، پس او را قبض روح نمود، اين است معناى آيه و ((رفعناه مكانا عليا((
گفت: خداى ربّ العزه، مرا دستور داده بود تو را بين آسمان چهارم و پنجم قبض روح كنم. من عرضه داشتم: پروردگارا! ميان هر يك از آسمان ها پانصد سال، و قطر هر آسمانى هم پانصد سال راه، فعلا فاصله ميان من و ادريس چهار آسمان است. چگونه او خود را بدين جا مى رساند. اينك مى بينم كه خودت آمدى. پس او را قبض روح نمود. اين است معناى آيه: «وَ رَفَعنَاهُ مَكَاناً عَلِيّا».


مؤ لف : اين حديث را على بن ابراهيم قمى در تفسير خود از پدرش ، از ابى عمير، از شخصى از امام صادق (عليه السلام ) آورده .
مؤلف: اين حديث را، على بن ابراهيم قمى، در تفسير خود، از پدرش، از ابى عمير، از شخصى از امام صادق «عليه السلام» آورده.


و در معناى آن كافى نيز از على بن ابراهيم از پدرش ، از عمرو بن عثمان ، از مفضل بن صالح ، از جابر، از ابو جعفر (عليه السلام)، از رسول خدا (صلى اللّه عليه و آله و سلم) نقل كرده اند.
و در معناى آن، كافى نيز، از على بن ابراهيم، از پدرش، از عمرو بن عثمان، از مفضّل بن صالح، از جابر، از ابوجعفر «عليه السلام»، از رسول خدا «صلى اللّه عليه و آله و سلم» نقل كرده اند.


و اين دو روايت ، و مخصوصا روايت دومى با ضعف سندى كه دارند، نمى شود مورد اعتماد قرار گيرند، چون با ظاهر كتاب كه دلالت بر عصمت ملائكه و نزاهتشان از كذب و خطا دارد، مخالف مى باشند.
و اين دو روايت، و مخصوصا روايت دومى، با ضعف سندى كه دارند، نمى شود مورد اعتماد قرار گيرند. چون با ظاهر كتاب، كه دلالت بر عصمت ملائكه و نزاهتشان از كذب و خطا دارد، مخالف مى باشند.
<span id='link76'><span>
<span id='link76'><span>


۱۸٬۲۱۰

ویرایش