روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۳ ش ۸۱۰

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۳، كِتَابُ الْمَعِيشَة

روي ابن مسكان عن الحلبي قال :

وَ سَأَلْتُ‏ أَبَا عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ عَنِ اَلرَّجُلِ يَسْتَقْرِضُ اَلدَّرَاهِمَ اَلْبِيضَ عَدَداً وَ يَقْضِي سُوداً وَزْناً وَ قَدْ عَرَفَ أَنَّهَا أَثْقَلُ مِمَّا أَخَذَ وَ تَطِيبُ بِهَا نَفْسُهُ أَنْ يَجْعَلَ لَهُ فَضْلَهَا قَالَ لاَ بَأْسَ بِهِ إِذَا لَمْ يَكُنْ فِيهِ شَرْطٌ وَ لَوْ وَهَبَهَا لَهُ كُلَّهَا صَلَحَ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۴ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۳۸۳

حلبى گويد: از امام ششم عليه السّلام سؤال كردم مردى مبلغى درهم (نقره مسكوك سفيد) از شخصى وام مى‏گيرد با شماره معين، و چون قرض خود را مى‏پردازد درهم سياه هم وزن مى‏دهد و مى‏داند كه آنچه مى‏دهد وزنش بيشتر است از آنچه گرفته، و اين كار را به طيب نفس و بدلخواه خود مى‏كند و نظر دارد كه به قرض دهنده سودى برساند، امام فرمود: اشكالى ندارد در صورتى كه شرطى در ميان نباشد و اگر همه را به او ببخشد درست است.