روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۳ ش ۷۰۷

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۳، كِتَابُ الْمَعِيشَة

قال :

وَ فِي رَجُلٍ تَكَارَى دَابَّةً إِلَى مَكَانٍ مَعْلُومٍ فَتَضِيعُ اَلدَّابَّةُ قَالَ إِنْ كَانَ جَازَ اَلشَّرْطَ فَهُوَ ضَامِنٌ وَ إِنْ دَخَلَ وَادِياً فَلَمْ يُوثِقْهَا فَهُوَ ضَامِنٌ وَ إِنْ سَقَطَتْ فِي بِئْرٍ فَهُوَ ضَامِنٌ لِأَنَّهُ لَمْ يَسْتَوْثِقْ مِنْهَا

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۴ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۳۴۶

و حلبى گويد: امام عليه السّلام در مورد كسى كه چهار پايى را براى مسافتى و مقصدى معيّن كرايه كرده و چهار پا گم شده است فرمود: اگر از مسافتى كه شرط كرده گذشته و تجاوز كرده است ضامن است، و اگر در بيابانى وارد شده و آن را در جايى نبسته و به حال خود رها كرده باشد باز ضامن است، و اگر در چاهى افتاده نيز ضامن است چون آن را نبسته و بلا مانع رها كرده است. شرح: «ضمان در صورت اوّل به جهت افراط است و كاريست كه نبايد مى‏كرده، و در دو صورت أخير به جهت تفريط است و ترك كاريست كه بايد مى‏كرده»