روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۳ ش ۱۴۶

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۳، أَبْوَابُ الْقَضَايَا وَ الْأَحْكَام-بَابُ الِاحْتِيَاطِ فِي إِقَامَةِ الشَّهَادَة

روي عن عمر بن يزيد قال :

وَ قُلْتُ‏ لِأَبِي عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ رَجُلٌ يُشْهِدُنِي عَلَى اَلشَّهَادَةِ فَأَعْرِفُ خَطِّي وَ خَاتَمِي وَ لاَ أَذْكُرُ مِنَ اَلْبَاقِي قَلِيلاً وَ لاَ كَثِيراً فَقَالَ إِذَا كَانَ صَاحِبُكَ ثِقَةً وَ مَعَكَ رَجُلٌ ثِقَةٌ فَاشْهَدْ لَهُ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۴ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۹۱

عمر بن يزيد گويد: به امام صادق عليه السّلام عرض كردم: مردى‏ از من اداء شهادت طلبيد و من خطّ و مهر و امضاء خود را ديدم و ليكن چيزى به خاطرم نيامد نه كم و نه زياد، فرمود: اگر آنكه ترا به شهادت خوانده مورد وثوق و اطمينان است و با تو كسى ديگر كه او هم ثقه باشد همراه است، اشكال ندارد، شهادت بده. و روايت شده است كه شهادت نمى‏توان داد مگر با علم و آگاهى، لذا هر كس بخواهد مى‏تواند يادداشت كند و يا مهر نمايد (يعنى صورت مجلس را براى روز شهادت امضاء كند).