روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۲ ش ۳۶۷

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۲، كِتَابُ الصَّوْم

و روي محمد بن ابي عمير عن معاويه بن عمار قال :

قُلْتُ‏ لِأَبِي عَبْدِ اَللَّهِ‏ ع‏ آمُرُ اَلْجَارِيَةَ لِتَنْظُرَ إِلَى اَلْفَجْرِ فَتَقُولُ لَمْ يَطْلُعْ بَعْدُ فَآكُلُ ثُمَّ أَنْظُرُ فَأَجِدُهُ قَدْ كَانَ طَلَعَ حِينَ نَظَرَتْ‏ قَالَ اِقْضِهِ أَمَا إِنَّكَ لَوْ كُنْتَ أَنْتَ اَلَّذِي نَظَرْتَ لَمْ يَكُنْ عَلَيْهِ شَيْ‏ءٌ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۲ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۴۶۷

و محمّد بن ابى عمير از معاوية بن عمّار روايت كرده است، كه گفت: به امام صادق عليه السّلام معروض داشتم كه: چنان مى‏افتد كه كنيزك خود را امر ميكنم كه به سوى فجر بنگرد، پس او مى‏گويد: هنوز طلوع نكرده است، و من با اعتماد بگفته او غذا مى‏خورم، سپس چون به افق مينگرم متوجّه مى‏شوم كه به هنگام نگريستن او فجر طلوع كرده بوده است. امام عليه السّلام فرمود: قضاى آن را بجاى آور، ولى در صورتى كه خودت به جاى او نگاه كرده بودى چيزى بر ذمّه نمى‏داشتى.