روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۲ ش ۱۵۳۵

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۲، كِتَابُ الْحَج

و روي رفاعه بن موسي عن ابي عبد الله ع قال :

خَرَجَ‏ اَلْحُسَيْنُ ع‏ مُعْتَمِراً وَ قَدْ سَاقَ بَدَنَةً حَتَّى اِنْتَهَى إِلَى اَلسُّقْيَا فَبُرْسِمَ‏ فَحَلَقَ رَأْسَهُ وَ نَحَرَهَا مَكَانَهُ ثُمَّ أَقْبَلَ حَتَّى جَاءَ فَضَرَبَ اَلْبَابَ فَقَالَ‏ عَلِيٌّ ع‏ اِبْنِي‏ وَ رَبِ‏ اَلْكَعْبَةِ اِفْتَحُوا لَهُ وَ كَانُوا قَدْ حَمُّوا لَهُ اَلْمَاءَ فَأَكَبَّ عَلَيْهِ فَشَرِبَ ثُمَّ اِعْتَمَرَ بَعْدُ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۳ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۴۰۳

و رفاعة بن موسى از امام صادق عليه السّلام روايت كرده است كه فرمود: حسين بن علىّ- عليهما السّلام- بحال عمره بطرف مكّه خارج شد، و شترى را بقصد قربانى سوق داده بود، و همچنان راه پيمود تا به دهكده «سقيا» رسيد، ولى در آنجا به بيمارى شديد «برسام» مبتلا شد، و از اين رو سر خود را تراشيد، و شتر را در همان جا نحر كرد، و براه افتاد تا بدر خانه رسيد، و در را كوبيد، پس علىّ عليه السّلام فرمود: بربّ كعبه قسم، كوبنده در پسر منست، در را برايش بگشائيد، و مقدارى آب برايش گرم كرده بودند، پس بطرف آن شتافت، و خود را بر آن افكند، و آن را نوشيد، و سپس در نوبتهاى بعد عمره را بجا آورد. و شخص محصور تا طواف كعبه و سعى صفا و مروه را انجام نداده باشد، زنان بر او حلال نيستند. و قارن- يعنى كسى كه حجّ قران بجا مى‏آورد- زمانى كه محصور شود، و شرط كرده باشد، و گفته باشد: پس مرا در همان جا كه محبوس ساختى محل ساز، هدى خود را نميفرستد، و سال آينده حجّ تمتّع بجا نمى‏آورد، ولى همان گونه كه داخل شده است خارج مى‏شود. شرح: «يعنى اين شخص همان جا از احرام بيرون مى‏شود».