روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۲۷۳۵

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، أَبْوَابُ الصَّلَاةِ وَ حُدُودِهَا-بَابُ الْجَمَاعَةِ وَ فَضْلِهَا

و قال امير المومنين ع :

مَا كَانَ مِنْ إِمَامٍ‏ تَقَدَّمَ فِي اَلصَّلاَةِ وَ هُوَ جُنُبٌ نَاسِياً أَوْ أَحْدَثَ حَدَثاً أَوْ رَعَفَ رُعَافاً أَوْ أَزَّ أَزّاً فِي بَطْنِهِ فَلْيَجْعَلْ‏ ثَوْبَهُ عَلَى أَنْفِهِ ثُمَّ لْيَنْصَرِفْ وَ لْيَأْخُذْ بِيَدِ رَجُلٍ فَلْيُصَلِّ مَكَانَهُ ثُمَّ لْيَتَوَضَّأْ وَ لْيُتِمَّ مَا سَبَقَهُ بِهِ مِنَ اَلصَّلاَةِ وَ إِنْ كَانَ جُنُباً فَلْيَغْتَسِلْ وَ لْيُصَلِّ اَلصَّلاَةَ كُلَّهَا

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۲ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۶۷

امير المؤمنين عليه السّلام فرمود: هر امامى كه امامت نمازگزاران كند و بخاطرش آيد كه جنب بوده است و فراموش كرده، يا حدثى از او سر بزند يا خون از بينى او روان شود يا باد و سر و صدائى در شكم او بپيچد كه نتواند آن را نگه دارد، بايد جامه خود را بر بينى‏اش برگيرد، (و چنان بنمايد كه خون از بينى‏اش جارى شده آنگاه از حال نماز خارج شده) و دست يكى از مأمومين را گرفته و او را پيش بدارد تا بجاى او نماز را ادامه دهد آنگاه خود وضو بسازد و امام جديد بقيّه آنچه را كه او از نماز با مردم خوانده به إتمام رساند و او خود پس از وضو بقيّه نماز خويش را تمام كند و اگر جنب بوده است غسل كند و همه نماز را دوباره بخواند.