روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۲۵۱۸

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، أَبْوَابُ الصَّلَاةِ وَ حُدُودِهَا-بَابُ سَجْدَةِ الشُّكْرِ وَ الْقَوْلِ فِيهَا

: 

وَ كَانَ‏ عَلِيُّ بْنُ اَلْحُسَيْنِ ع‏ يَقُولُ فِي سُجُودِهِ اَللَّهُمَّ إِنْ كُنْتُ قَدْ عَصَيْتُكَ فَإِنِّي قَدْ أَطَعْتُكَ فِي أَحَبِّ اَلْأَشْيَاءِ إِلَيْكَ وَ هُوَ اَلْإِيمَانُ بِكَ مَنّاً مِنْكَ عَلَيَّ لاَ مَنّاً مِنِّي عَلَيْكَ وَ تَرَكْتُ مَعْصِيَتَكَ فِي أَبْغَضِ اَلْأَشْيَاءِ إِلَيْكَ وَ هُوَ أَنْ أَدْعُوَ لَكَ وَلَداً أَوْ أَدْعُوَ لَكَ شَرِيكاً مَنّاً مِنْكَ عَلَيَّ لاَ مَنّاً مِنِّي عَلَيْكَ وَ عَصَيْتُكَ فِي أَشْيَاءَ عَلَى غَيْرِ وَجْهِ مُكَابَرَةٍ وَ لاَ مُعَانَدَةٍ وَ لاَ اِسْتِكْبَارٍ عَنْ عِبَادَتِكَ وَ لاَ جُحُودٍ لِرُبُوبِيَّتِكَ وَ لَكِنِ اِتَّبَعْتُ هَوَايَ وَ اِسْتَزَلَّنِي اَلشَّيْطَانُ بَعْدَ اَلْحُجَّةِ عَلَيَّ وَ اَلْبَيَانِ فَإِنْ تُعَذِّبْنِي فَبِذُنُوبِي غَيْرُ ظَالِمٍ لِي وَ إِنْ تَغْفِرْ لِي وَ تَرْحَمْنِي فَبِجُودِكَ وَ بِكَرَمِكَ يَا أَرْحَمَ اَلرَّاحِمِينَ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۱ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۵۲۲

و امام سجّاد على بن الحسين عليهما السّلام در سجده‏اش مى‏گفت: پروردگارا، اگر من تو را نافرمانى كرده‏ام، پس در محبوبترين چيزى كه در نزد تو است اطاعتت كرده‏ام و آن ايمان بتو است كه بدان بر من تفضّل فرمودى نه آنكه من بر تو منّتى داشته باشم، و نافرمانى تو را در دشمن‏ترين چيزهائى كه به نزد تو است ترك كرده‏ام و آن اينست كه براى تو فرزندى يا شريكى اتّخاذ كرده باشم و اين نيز از كرم و فضل تو است نسبت بمن نه خدمتى از جانب من بسوى تو، امّا آن نافرمانيهاى من در پاره‏اى كارها، نه از روى ستيز و دشمنى بوده، و نه از سركشى و نخوت و امتناع از پرستش تو، و نه از روى انكار و عدم پذيرش پروردگاريت، بلكه پيروى از هوايم كردم و بعد از آنكه حجّتت بر من تمام و بيانت روشن بود شيطان مرا از ثبات بلغزانيد، و اكنون اگر عقوبتم كنى بر من ستم نكرده‏اى، و اگر لغزشم را ببخشائى و از من درگذرى بر من رحم آورده‏اى و آن از بزرگوارى و كرم تو است اى مهربانتر از همه مهربانان». و شايسته است كسى كه سجده شكر بجا مى‏آورد دو ذراع (دو ساق دست) و سينه خود را بر زمين نهد.