روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۲۴۶۶

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، أَبْوَابُ الصَّلَاةِ وَ حُدُودِهَا-بَابُ وَصْفِ الصَّلَاةِ مِنْ فَاتِحَتِهَا إِلَى خَاتِمَتِهَا

و سال يحيي بن اكثم القاضي ابا الحسن الاول ع :

عَنْ صَلاَةِ اَلْفَجْرِ لِمَ يُجْهَرُ فِيهَا بِالْقِرَاءَةِ وَ هِيَ مِنْ صَلَوَاتِ اَلنَّهَارِ وَ إِنَّمَا يُجْهَرُ فِي صَلاَةِ اَللَّيْلِ فَقَالَ لِأَنَ‏ اَلنَّبِيَّ ص‏ كَانَ يُغَلِّسُ‏ بِهَا فَقَرَّبَهَا مِنَ اَللَّيْلِ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۱ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۴۸۰

و يحيى بن اكثم قاضى (كه از اهل سنّت و از مشهورين آنها است) از حضرت رضا عليه السّلام سؤال كرد كه نماز صبح را چرا بلند ميخوانند و حال آنكه از نمازهاى روز است و نماز شب را مى‏بايست بلند خواند؟ حضرت فرمود: براى آنكه رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله در تاريكى آخر شب كه هوا هنوز روشن نشده بود به نماز صبح مى‏ايستاد، لذا آن را به حكم شب نزديك مى‏دانست.