روایت:الکافی جلد ۸ ش ۱۹۱

آدرس: الكافي، جلد ۸، كِتَابُ الرَّوْضَة

الحسين بن محمد الاشعري عن معلي بن محمد رفعه عن بعض الحكما قال :

إِنَّ أَحَقَّ اَلنَّاسِ أَنْ يَتَمَنَّى اَلْغِنَى لِلنَّاسِ أَهْلُ اَلْبُخْلِ لِأَنَّ اَلنَّاسَ إِذَا اِسْتَغْنَوْا كَفُّوا عَنْ أَمْوَالِهِمْ وَ إِنَّ أَحَقَّ اَلنَّاسِ أَنْ يَتَمَنَّى صَلاَحَ اَلنَّاسِ أَهْلُ اَلْعُيُوبِ لِأَنَّ اَلنَّاسَ إِذَا صَلَحُوا كَفُّوا عَنْ تَتَبُّعِ عُيُوبِهِمْ وَ إِنَّ أَحَقَّ اَلنَّاسِ أَنْ يَتَمَنَّى حِلْمَ اَلنَّاسِ أَهْلُ اَلسَّفَهِ اَلَّذِينَ يَحْتَاجُونَ أَنْ يُعْفَى عَنْ سَفَهِهِمْ فَأَصْبَحَ أَهْلُ اَلْبُخْلِ يَتَمَنَّوْنَ فَقْرَ اَلنَّاسِ وَ أَصْبَحَ أَهْلُ اَلْعُيُوبِ يَتَمَنَّوْنَ فِسْقَهُمْ وَ أَصْبَحَ أَهْلُ اَلذُّنُوبِ يَتَمَنَّوْنَ سَفَهَهُمْ وَ فِي اَلْفَقْرِ اَلْحَاجَةُ إِلَى اَلْبَخِيلِ وَ فِي اَلْفَسَادِ طَلَبُ عَوْرَةِ أَهْلِ اَلْعُيُوبِ وَ فِي اَلسَّفَهِ اَلْمُكَافَأَةُ بِالذُّنُوبِ

ترجمه

هاشم رسولى محلاتى, الروضة من الكافی جلد ۱ ترجمه رسولى محلاتى, ۲۴۹

معلى بن محمد در حديث مرفوعى از برخى از حكماء (كه بگفته مجلسى (ره) مقصود امام معصوم عليه السّلام است) روايت كرده كه فرمود: براستى سزاوارترين كسانى كه بايد آرزوى ثروت مردم را بكنند بخيلان هستند، زيرا وقتى مردم ثروتمند شدند دست از اموال و دارائى ايشان بكشند، و سزاوارترين كسى كه بايد آرزوى اصلاح و خوبى مردم را بكند اشخاص معيوب هستند، زيرا وقتى مردم همگى خوب شدند از عيبجوئى آنان خوددارى كنند، و سزاوارترين كسانى كه بايد آرزوى خردمند شدن مردم را بكنند بى‏خردان هستند زيرا بى‏خردانند كه نيازمندند تا ديگران از سبك مغزى آنها گذشت كنند، ولى (برعكس) بخيلان آرزوى ندارى و فقر مردم را كنند و اشخاص معيوب آرزوى هرزگى و بى‏بندوبارى ديگران را دارند، و گنهكاران آرزوى بى‏خردى مردم را بدل دارند، در صورتى كه در فقر و ندارى نياز بشخص بخيل نهفته است، و در فساد و تبهكارى جستجوى عيب معيوبان خفته است، و در نابخردى تلافى كردن بنافرمانى و گناهان (نابخردان) موجود است.

حميدرضا آژير, بهشت كافى - ترجمه روضه كافى‏, ۲۱۶

معلّى بن محمّد در حديث مرفوعى به نقل از برخى حكما [كه به گفته علامه مجلسى مقصود امام معصوم است‏] روايت كرده كه فرمود: همانا سزاوارترين كسانى كه بايد آرزوى ثروت براى مردم بكنند بخيلان هستند، زيرا هنگامى كه مردم ثروتمند شوند، دست از اموال آنان بشويند؛ و سزاوارترين مردم براى بهبود وضع ديگران، عيب‏مندان هستند، زيرا اگر مردم خوب شوند عيب آنها را نجويند. همانا بيخردان سزاوارترين مردمند در اينكه شكيبايى مردم را خواهان باشند، زيرا نياز بدان دارند كه بيخرديشان ناديده گرفته شود، ولى بر خلاف اين واقعيت، بخيلان تهيدستى مردم را خواهانند و انسانهاى معيوب، تبهكارى ديگران را آرزو مى‏كنند، و گنه‏پيشگان نابخردى مردم را طالبند، و حال آنكه فقر، موجب نيازمندى به شخص بخيل است، و در فساد و تبهكارى عيبجويى زشتكاران نهفته است، و در نابخردى تلافى كردن به نافرمانى و گناهان‏ [نابخردان‏] موجود است.